10.

~Engy~

Harry był dziwny. Właściwie ja też. To całe nasze spotkanie było strasznie dziwne. Ja siedziałam mieszając chyba już szósty raz herbatę a Harry patrzył za okno pogrążony w swoich myślach, podobnie jak ja. Ile ja bym dała aby je poznać? Zwykle to ja odpływałam. Jemu jeszcze się to nie zdarzyło, przynajmniej w mojej obecności. Spojrzałam na niego jakby chcąc coś odczytać. Ale co?

- O czym myślisz? – zapytałam w końcu. Harry jeszcze przez moment podziwiał piękne widoki aż w końcu przeniósł na mnie wzrok. Wyglądał na zdezorientowanego. Och, czyżby był zdziwiony, że jego dziewczynę interesują jego myśli?

- O niczym. – odparł przenosząc teraz wzrok na moją rękę, która nadal mieszała łyżeczką kubek herbaty. – Wiesz do twarzy ci w czerwonym. – powiedział uśmiechając się lekko. Zarumieniłam się. Tak naprawdę nie lubiłam tej bluzki. Założyłam ją na szybko.

- Nie prawda. – spuściłam wzrok.

- Prawda i nie kłóć się ze mną.

- Dobra. Niech ci będzie. Ale i tak się z tobą nie zgadzam. – powiedziałam, żeby to było jasne. Nie uważałam się za piękność w której we wszystkim jest dobrze. Prawda była taka, że byłam zwykłą dziewczyną. Naprawdę nikim wyjątkowym. Cieszyłam się, że Harry zwrócił na mnie uwagę, chodź nie uważałam, że byłam tego warta.

- Zgadzasz się. W głębi duszy się zgadzasz.

Najwyraźniej droczenie się ze mną sprawiało mu przyjemność. Nie zamierzałam tego ciągnąć. Wiedziałam, ze ma to za zadanie odciągnąć mnie od tematu.

- Widziałeś się ostatnio z Louisem?

To pytanie chyba zbiło go z tropu bo przez chwilę milczał.

- Nie. A powinienem?

- Nie. Chyba nie. – odpowiedziałam spuszczając ponownie głowę. Miał zadzwonić. Obiecał, że zadzwoni i mi to wszystko wyjaśni a on dotrzymuje obietnic…

Błąd.

Louis nigdy nie potrafił dotrzymywać obietnic. I właśnie to nas zniszczyło.

I to nas zniszczy jeszcze nie raz. Chyba, ze dam sobie z nim spokój. Bo mam Harry’ego. Bo chce być z Harry’m. Przynajmniej tak mi się wydaje.

Zaraz… wydaje mi się, że chce być z Harry’m?

- Coś nie tak? Wyglądasz jakoś…

- Jestem zmęczona. Pójdę już. – przestałam mieszać tą piekielną łyżeczką herbatę i wstałam z siedzenia kierując się ku wyjściu z kawiarni. Znowu wychodziłam. Znowu go zostawiałam. To było nie fair. Doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Ale wtedy nie potrafiłam inaczej.

I właśnie dlatego to spotkanie było dziwne. Spotkaliśmy się, żeby co? Spędzić ze sobą czas? A jaki to ma sens skoro źle czujemy się w swoim towarzystwie? Nie, może źle to ujęłam. Nieswojo. To jest odpowiednie słowo.

Louis nie daje mi spokoju! Louis wyjdź z mojej głowy. Błagam zrób to i daj mi żyć.

Wiesz co? Nienawidzę cię.

~Harry~

Ona kocha mnie zostawiać. Serio. Po prostu mówi, że jest zmęczona i ot tak wychodzi. „Jestem zmęczona” To jej odpowiedź na wszystko. Na to całe niewytłumaczalne zachowanie.

A może ma kogoś? I boi mi się o tym powiedzieć?

Nie, Styles. Jesteś idiotą. Naprawdę myślisz, że Engy by się zdradziła?

Musi być inne wyjaśnienie.

Moje rozmyślania przerwał dzwonek w komórce. Wyciągnąłem telefon z przedniej kieszeni dżinsów. Na wyświetlaczu pisało „Emily”. Świetnie! Prawie obca dziewczyna bardziej się mną przejmuje niż własna.

- Hej. Co tam?

- Cześć. Chciałam się zapytać czy masz ochotę na powtórkę po wczorajszym?

Zmarszczyłem brwi. Po wczorajszym? Aaa no tak! Byłem wczoraj z nią w barze i totalnie się zalałem. Wziąłem głęboki oddech i dwoma palcami złapałem się u nasady nosa.

- Nie sądzę aby to był dobry pomysł, Emily.

- Pewnie jesteś z Engy, co?

Spojrzałem z westchnieniem na drzwi kawiarni. Byłem z Engy. Póki mnie nie zostawiła.

- Właściwie to… nie.

- W takim razie co cię powstrzymuje? No dalej, nie bądź takim sztywniakiem.

- Hej! Ja jestem sztywniakiem? Ty chyba nie zdajesz sobie sprawy do kogo mówisz. – powiedziałem udając oburzenie. Usłyszałem jak dziewczyna chichocze. To był naprawdę uroczy chichot. Zatęskniłem w tym momencie za śmiechem Engy. Był najbardziej słodki na całym świecie. Można by powiedzieć, że zakochałem się w jej śmiechu.

- Och, czyżby? W takim razie udowodnij!

Zamilkłem na moment. A jeśli taki był jej plan?

Ech, chrzanić plan.

Moja dziewczyna najwyraźniej ma swoje życie wiec ja też powinienem.

- Zgoda. Do zobaczenia dzisiaj. Tam gdzie wczoraj.

Rozłączyłem się zanim Emily zdążyła cokolwiek powiedzieć i schowałem komórkę. Nie zamierzam zdradzać Engy. Nie jestem taki. Nie mógłbym.

Ale ona ma jakiś sekret. I to nie daje mi spokoju.

~Ricky~

- No dalej Ness! Uśmiechnij się! – powiedziałem już zirytowany jej postawą „wiecznie nadąsanej księżniczki”. Starałem się ją rozweselić ale nic nie działało. Nawet komedia romantyczna na którą z wielkim trudem postanowiłem z nią iść. Ona nadal wydawała się jednak smutna. Szła patrząc w ziemie i milcząc. Rękami objęła ramiona więc pomyślałem, ze musiała zmarznąć. Nie namyślając się długo zdjąłem bluzę i podałem jej. Nessy jednak nie reagowała. Wywróciłem oczami. – No dalej Ness! Weź ją. Chcesz być smutna i marznąć? Czy to nie zbytnie katowanie się?

Dziewczyna na moment przystanęła więc i ja to zrobiłem. Gdyby nie była tak cholernie dla mnie idealna to dałbym sobie z nią spokój. Ale była piękna, mądra, zabawna i urocza. Niestety nie w takich momentach. Nienawidziłem widzieć ją smutną.

- Nie jesteś nim i nigdy nie będziesz. – powiedziała stanowczo. Kiwnąłem głową.

- Wiem Ness. Doskonale zdaje sobie z tego sprawę.

- Nie, nie zdajesz sobie z tego sprawy. – potrzasnęła głową wyraźnie wkurzona. – Nie chce twojego towarzystwa. Chce jego. Nie ciebie.

To zabolało. Naprawdę zabolało. Nie wiem czy ją kocham czy nie ale podoba mi się i gdyby była taka możliwość to chętnie bym z nią spróbował. Niestety przez pana Zayna pieprzonego Malika nie będzie mi to dane.

- Ale go tu nie ma. – powiedziałem spokojnie. Nie chciałem podnosić tonu chodź chciałem. – Jestem ja nie on. To ja staram się ciebie rozweselić po tym jak przez niego musiałaś płakać. I to ja staram dotrzymać ci się towarzystwa kiedy jego nie ma. Ale nadal on jest lepszy, co?

Nessy nie odpowiedziała. Patrzyła się we mnie tępo jak gdyby oczekiwała, że sam zrozumiem. Zrozumiałem.

- Tak myślałem. – mruknąłem pod nosem. – Przyjaciel zawsze pozostanie przyjacielem. Powiedz mi: dlaczego dziewczyny wolą chłopaków, którzy je ranią a potem płaczą? Tak jest w twoim przypadku więc pewnie doskonale znasz odpowiedź na to pytanie.

Dziewczyna patrzyła na mnie kilka sekund z miną pt. „Nie wierzę, że to mówisz”. Świetne się składa bo ja też.

Miałem okazję kolejny raz jej się przyjrzeć. Długie ciemne falowane włosy. Duże brązowe oczy, które zawsze starała się najbardziej wyeksponować, małe blado różowe usta, zarumieniony policzki… to wszystko sprawiało, że zawróciła mi w głowie i nawet nie wiem kiedy.

- Muszę już iść. – powiedziałam jednak ja nie chciałem dać jej odejść ot tak po prostu. I to był impuls. Bo inaczej tego nazwać nie mogę. Spojrzałem na nią ostatni raz i nim zdałem sobie sprawę przywarłem zachłannie do niej ustami. Nessy była tak samo zaskoczona jak ja. Może nawet bardziej. Na początku nie odepchnęła mnie. Nawet złapała mnie za ramię. Trwaliśmy tak w tym krótkim ale namiętnym pocałunku póki powoli nie zaczęła mnie od siebie odpychać. Miałem wrażenie, że także chce pozostawić tą chwilę najdłużej taką jaką jest. Bo dla mnie była perfekcyjna. Jeszcze nigdy nie całowałem żadnej dziewczyny bez nadziei na coś więcej. Ten pocałunek mi wystarczył. W zupełności. Liczył się tylko fakt, że mogłem jej dotknąć. Chociaż na moment. – Tak, zdecydowanie powinnam już iść.

Po tych słowach spojrzała na mnie ostatni raz przepraszającym wzrokiem i odwracając się na pięcie odeszła. I wiem, że nawet po tym co się stało nadal będzie woleć jego. Ale z myślą, że zdołała go zdradzić i to ze mną, czułem się o wiele lepiej. Teraz nie tylko on zachowuje się w tym związku jak skończony palant. Chociaż znajdę 100 powodów aby usprawiedliwić zachowanie Nessy.

~Louis~

Obiecałem Engy, że wyjaśnię jej swoje zachowanie. Ale czy byłem gotowy? Naprawdę nie wiem. To wszystko zbyt długo trwało. Kłamstwa zbyt długo brały górę nad moim życiem. W końcu wplączę się w ich tak wielką sieć, że nie zdołam się wyplątać. Czy naprawdę chce tego? Czy na tym mi zależy? Odpowiedź jest oczywista więc najwyższy czas coś z tym zrobić.

Odstawiłem kubek po kawie na stolik i spojrzałem na nasze zdjęcie w moim telefonie. Pamiętam ten dzień. Lało wtedy tak strasznie i w dodatku zepsuł nam się samochód ale Engy nie traciła dobrego humoru. Cały czas starała się mnie rozśmieszyć i nawet zrobiła zdjęcie na pamiątkę twierdzą, że za parę lat będziemy się z tego śmiać.

Miałem tutaj minę jakbym szedł na skazanie. A ona była taka śliczna. Zmarszczki pod oczami, które się pojawiały gdy się uśmiechała tylko dodawały jej uroku. Kochałem jej długie ciemne włosy. Pamiętam jak namówiłem ją pierwszy raz aby związała je w kucyka i odsłoniła swoją piękną buzię. Engy zrobiła to. Dla mnie ale zrobiła.

Stała przed lustrem i narzekała, że nie pasuje jej taka fryzura. Kazałem jej chodzić przynajmniej do wieczora. Zgodziła się.

Uśmiechnąłem się. Tyle było naszych wspólnych wspomnień. A potem ja odszedłem. Zostawiłem ją i to wszystko zniknęło. Przekreśliłem naszą przyjaźń. Niestety kiedy czasem czegoś bardzo pragniesz to nic nie jest w stanie sprawić abyś z tego zrezygnował. Tak było z moimi marzeniami. Potrzeba ich realizacji była zbyt silna. I nie żałuje tego. Żałuje tylko, że moja najlepsza przyjaciółka musiała tak na tym ucierpieć. A teraz przychodzi do mnie, dzwoni i chce wyjaśnień. I nadal zachowuje się jak palant ale ją to nie obchodzi.

Czyż to nie wspaniała dziewczyna?

Jedyna w swoim rodzaju.

Przygryzłem wargę. Co powinienem zrobić? Tyle myśli kłębi się w mojej głowie. Jednak żadna nie jest odpowiedzią.

Kocham cię Engy. Zrozumiałem to jednak zbyt późno. Wiem, że teraz jesteś z Harry’m i nie powinienem tego niszczyć ale…

Właśnie! Nie powinienem tego niszczyć.

Nie powinienem.

Zdecydowanie nie!

Ding dong

Dzwonek u drzwi rozbrzmiał się po całym mieszkaniu. Ciężko wzdychając wstałem z kanapy i poszedłem otworzyć. Zajrzałem przez otwór kto to a moje serce momentalnie przyśpieszyło. Co ona jeszcze tu robi? Czego chce? Miałem do niej zadzwonić, prawda? Uchyliłem drzwi a Engy gwałtownie je rozchyliła jeszcze bardziej i weszła do środka. Uniosłem brwi zdumiony. Od kiedy zachowuje się tak… no właśnie tak.

- Rujnujesz mi życie. – oświadczyła krzyżując ręce na klatce piersiowej.

- Słucham? – zapytałem zamykając drzwi.

- Tak, dobrze słyszysz. Rujnujesz mi życie. – powiedziała oskarżycielsko niecierpliwie postukując butem o podłogę. – Te twoje sekrety doprowadzają mnie do szału. Mam ochotę cię udusić. - powiedziała gestykulując zawzięcie rękoma.

- Och, um… okej?

Engy wywróciła oczami.

- Chcesz zgrywać niedostępnego? Zgoda. Ale ja tu posiedzę i zaczekam tyle aż zdecydujesz mi się powiedzieć w co ty pogrywasz.

Dziewczyna opadła na kanapę i zaczęła postukiwać palcami nie cierpliwie o oparcie.

- Chcesz coś do picia? Wiesz, to może trochę potrwać. – poinformowałem ją grzecznie. Engy potrzasnęła głową.

- Jak chcesz. – wzruszyłem ramionami i usiadłem obok niej. – To może chociaż obejrzymy telewizję?

- To twój dom. Rób co chcesz.

- Dzięki za zezwolenie. – mruknąłem pod nosem z lekkim uśmiechem. Kątem oka zobaczyłem, że Engy także się uśmiecha.

~Emily~

Plan się powiódł idealnie. Zaraz przyjdzie Harry i znów zaszalejemy. Nim się obejrzy ten naiwniak a spodoba mu się moje towarzystwo i zapragnie spotykać się ze mną częściej. Ale kiedy nie będzie chciał to mam w zanadrzu tajną broń a właściwie informację, która bardzo mu się nie spodoba.

Odstawiłam kieliszek z chyba trzecim wypitym drinkiem.

Muszę pić bo na trzeźwo nie jestem tak interesującą osobą i ludzie też wydają się jacyś ciekawsi. W ogóle świat jest bardziej kolorowy.

Oo pan Styles na horyzoncie. Pomachałam mu na co zrobił to samo. Podszedł do mnie i usiadł na krzesełku barowym.

- Znowu cię wystawiła. – starałam się strzelać. Harry potrzasnął głową.

- Nope. Tym razem przyszła. Ale szybko wyszła. – ciężko westchnął i przywołał barmana. Zamówił drinka. Spojrzał na mnie pytając: - Dla ciebie też?

- Jak najbardziej. – odpowiedziałam z szerokim uśmiechem.

- Dla… jak ci tam było? Emily! Dla Emily też. – zwrócił się do barmana na co ten kiwnął głową. Prychnęłam.

- Zapomniałeś moje imię? Byłam przekonana, że zapada w pamięć.

- Najwyraźniej myliłaś się.

- Najwyraźniej masz krótką pamięć.

- Cokolwiek powiesz.

W tym momencie barman podał nam drinki. Chłopak wypił jednym duszkiem. Uśmiechnęłam się pod nosem. Jak tak dalej pójdzie to mój plan powiedzie się szybciej niż myślałam. Czy tylko mnie jego towarzystwo pasuje? Wydaje się być interesującą osobą i uwaga! Bez alkoholu. Ciekawe.

- Gdzie teraz twoja dziewczyna o ile mogę ją tak nazwać?

Harry wzruszył ramionami.

- Nie mam pojęcia. – odparł i zamówił kolejnego drinka. Barman posłusznie kiwnął głową i już po chwili kolejny kieliszek stał pusty. – Wie pan co? Poproszę całą butelkę.

- Znów będę musiała dzwonić po taksówkę?

- Nie musisz. Możesz mnie tu zostawić. –powiedział ponownie wzruszając ramionami. – Naprawdę jest mi to obojętne.

Posłałam mu ostatnie spojrzenie nim wyciągnęłam dłoń i  dotknęłam jego kolana. Spojrzałam się  przed siebie. Starłam się sprawiać pozory jakbym robiła to od niechcenia. Kątem oka zauważyłam jak zmarszczył brwi wyraźnie zdziwiony na mój nagły dotyk. Ale nie odtrącił mojej dłoni.

- Co ty robisz? – zapytał powoli.

Wzruszyłam ramionami.

- Nie podoba ci się?

Jechałam dłonią kierując się w górę jego uda z satysfakcją, że nie protestuje. Ale w ostatniej chwili zatrzymał moje poczynania swoją dłonią i zdjął ją ze swojej nogi. Westchnęłam ciężko rozczarowana. Szło tak idealnie.

- Nie. Nie podoba mi się. – odpowiedział schodząc z krzesła barowego. – Powinienem już pójść. Cześć.

Chciałam zaprotestować, nie wiem przeprosić go i zapewnić, że to się nigdy więcej nie powtórzy co oczywiście nie byłoby prawdą. Ale nie zrobiłam tego. Nie martw się mój drogi nie zaprzestanę prób a ty w końcu zrozumiesz, że pragniesz mnie tak samo jak ja ciebie.

Gdy Harry pozna prawdę Engy to będzie przeszłość. Ale jeszcze nie teraz.

Chcę zobaczyć jak daleko mogę się posunąć nim przekroczę granicę.

 ______________________________________________

Ile to już minęło?

Hm, zdecydowanie za wiele. 

Zanim mnie ochrzanicie chciałam napisać, że miałam trudny czas. Chciałam wrócić do pisania we wrześniu bo cierpiałam na początku na zanik weny ale potem stało się coś o czym wolałabym nie pisać. 

Na szczęście wczoraj odżyła we mnie nadzieja, że może być lepiej no i postanowiłam w końcu zrobić coś dla relaksu i napisałam rozdział. 

Beznadziejny ale jest 1:00 w nocy i ciężko napisać coś z sensem. 

Nie chciałam jednak przedłużać bo znów nie spałabym pół nocy tak jak ostatnio zastanawiając się jak was zawiodłam. 

Serio to mam 6 komentarzy nie odczytanych bo boje się tego co tam napisaliście. O Jezu walnięta jestem wiem. Przepraszam. 

Ale sytuacja naprawdę nie była ciekawa a nie chcę zwierzać się na bloogu bo nie jestem z osób, które zawracają głowę innym swoimi problemami. 

Mam nadzieje, że jak nie dzisiaj to z czasem mi wybaczycie. Bo ja sobie nie potrafię. Cholera, tyle czasu. Przepraszam.