4.

Autobus, którym miałam dojechać do celu się spóźnił, jak zwykle zresztą, postanowiłam przejść się pieszo. Był środek kwietnia i dość ciepła pogoda, a pojedyncze promyki słońca przebijały się przez śnieżno białe chmury. Mojej wędrówce towarzyszył gwar ulicznego ruchu. Auta poruszające się w zawrotnej szybkości wywoływały wiatr, który lekko bawił się pojedynczymi kosmykami moich brązowych włosów, które bezwładnie zwisały z nieestetycznie związanego koka. Nareszcie pomyślałam promiennie wchodząc do przeszklonego wieżowca, w którym tymczasowo mieszkała moja koleżanka. Rozejrzałam się po holu – kwadratowy korytarz pokaźnych rozmiarów. Podłoga wyłożona białymi, śliskimi płytkami oraz ściany zbudowane ze szkła. Dwie kilkuosobowe kanapy obite jasnym nakryciem, a obok każdej z nich czarne stoliki do kawy. Całość dopełniał kryształowy żyrandol przymocowany do sufitu na środku pomieszczenia. Naprzeciw głównego wejścia znajdowała się zaokrąglona lada na wysokości metra czterdzieści, a obok niej winda. W kącie holu znajdowały się pojedyncze drzwi, które prawdopodobnie prowadziły do schodów pożarowych. Udałam się w stronę czarnoskórego odźwiernego, który stał za recepcją, jeśli mogę tak to nazwać. Mężczyzna mógł mieć około dwudziestu lat. Zarost uwydatniał jego prostokątne, męskie rysy twarzy, a czerwony mundurek wskazywał, że jest pracownikiem wieżowca.

-Ja do pani Bluem – odpowiedziałam spokojnie opierając ręce na o wiele za dużej jak dla mnie ladzie.

-Chwileczkę – powiedział, po czym spojrzał w ekran monitora, po chwili jednak zwrócił wzrok w moją stronę – Dobrze, piętro czternaste, pokój sześćdziesiąty – dodał niskim głosem i wskazał ręką na windę.

-Wiem gdzie to – mruknęłam bardziej do siebie niż jego odchodząc od recepcji.

Ze zniecierpliwieniem czekałam na charakterystyczny dla tego urządzenia dzwonek sygnalizujący, że piętro, na którym się zatrzymało jest właściwym.  Upragniona chwila nadeszła, a ja przemierzając długi korytarz, w kolorach jesiennych, udałam się do dobrze znanego mi już mieszkania. Jak to miałam w zwyczaju weszłam nie pukając i od razu rozsiadłam się na czerwonej kanapie przestronnego salonu. Zabrałam pilota od telewizora, który znajdował się na przeszklonym stoliku przede mną i włączyłam nim ogromną plazmę, wiszącą na drugim końcu pomieszczenia. Ze znudzeniem oczekiwałam momentu, kiedy moja koleżanka zorientuje się, że jestem. Długo czekać nie musiałam gdyż już po chwili znalazła się w progu. Z szerokim uśmiechem usiadła na fotelu w odcieniu ciemnego beżu, który znajdował się prostopadle co do sofy, na której spoczywałam.

-Gotowa? – Zapytała mi się promiennie i oczekiwała odpowiedzi z mojej strony. Zmarszczyłam charakterystycznie dla mnie brwi i spojrzałam na nią z lekkim grymasem.

-Myślałam, że posiedzimy w mieszkaniu – odparłam z przekąsem zamieniając swoją pozycję do siedzenia po turecku.

-Nie, nie, nie –zaprzeczyła od razu kręcąc głową – pamiętasz chyba tego obcokrajowca, którego poznałam na rozdaniu Grammy, prawda? – Zapytała.

-Tak, tak – potwierdzałam natychmiast – Mayn – dodałam będąc zadowolona z mojej niezawodnej pamięci.

-Zayn –poprawiła mnie. A może jednak zawodnej? – Dziś on i jego zespół mają koncert w New York Male i mam zamiar się z nim spotkać – powiedziała stanowczo – późnej zostają tydzień w mieście i będą zamieszkiwać Tunte Building – odpowiedziała po chwili klaszcząc w dłonie i dźwięcznie śmiejąc, jednak kiedy zobaczyła moją niewyraźną minę od razu się uspokoiła – No chodź, będzie fajnie – przekonywała mnie.

-Dobra, ale jakoś mi to wynagrodzisz – odpowiedziałam nadal sceptycznie nastawiona do tego pomysłu. Dziewczyna pokiwała potwierdzająco głową po czym chciała ruszyć w stronę wyjścia, jednak uniemożliwiłam jej to gwałtownym szarpnięciem za rękę – Nie żartuje Nessy – powiedziałam mrużąc lekko oczy, ale kiedy brunetka się zaśmiała zawtórowałam jej.

Tata Nessy – Haward Bluem jest jednym z największych i najbardziej szanowanych producentów muzycznych nie tylko w Ameryce, ale również w Europie, części Azji i Australii. To tłumaczy jej mieszkanie w Tunte Building- najbardziej luksusowym hotelu w całym Nowym Jorku i obecność na najbardziej prestiżowych koncertach, imprezach czy rozdaniach nagród- na przykład Grammy. To właśnie tam poznała swój obecny obiekt westchnień – Mayna. To nie był czasem Zayn? Zapytałam się sama siebie w myślach. Zapewne tak samo jak wejściówki na koncert i mieszkanie w tym samym wieżowcu z chłopakami załatwił pan Haward. Mimo tego, że był zapracowany nigdy nie zaniedbywał swojej córki, co jest rzadkim przypadkiem. Nessy jest wyjątkowo optymistyczną osobą i czasem mogę wręcz powiedzieć, że żyjącą w swoim świecie. Nie dopuszcza do siebie myśli, że coś mogłoby pójść nie tak, a jeśli staje się coś złego zwyczajnie udaje, że o tym nie wie lub tego nie rozumie, po raz kolejny wracając do swojego świata. Nes –bo tak też czasem ją nazywam, albo po prostu Nessela, czego nienawidzi, jest niesamowicie szczupłą brunetką o długich kręconych włosach i głębokim spojrzeniu. Wychowywana w najlepszych metodach, nauczana przez najzdolniejszych nauczycieli i ubierana przez najdroższych stylistów w Stanach Zjednoczonych.

Nim się obejrzałam stałam już w wielkiej kolejce prowadzącej do ulubionego centrum handlowego Nessy, w którym miał odbyć się koncert Mayna. Przed nami stały setki rozwrzeszczanych nastolatek, które pchały się na wszystkie strony tylko po to, aby jak najszybciej dostać się do środka i zająć dobre miejsce.

Miodowe ściany odbijały od podłogi wykonanej z jasnego drewna i tego samego koloru mebli. Naprzeciw łóżka, na którym siedzieliśmy znajdowało się biurko zawalone stertą papierów, a nad nim tablica korkowa udekorowana licznymi fotografiami przedstawiającym dynamikę jak i melancholię czy monotonność. Jedyne światło jakie wpadało to blask księżyca z okna, który rzucał delikatny cień na twarz Louisa. Chłopak w ręku trzymał gitarę i delikatnie sunął palcami po jej strunach śpiewając:

 ‘I kiedy spojrzałem na twoją twarz I znalazłem piękno

I kiedy spojrzałem w twoje oczy i znalazłem głębię

I kiedy spojrzałem w twoje serce i znalazłem miłość

I kiedy objąłem cię ramieniem i znalazłem cały swój świat’

Z podziwem przesłuchiwałam się piosence, nieświadomie zatapiając w jej treści.

-Mam wrażenie jakby ta piosenka była właśnie dla mnie – chłopak zaśmiał się nerwowo odkładając instrument obok siebie i przeczesał dłonią nieestetycznie ułożone włosy po czym spojrzał w moje oczy.

-Jest dla ciebie, w końcu jesteś moją małą publicznością – odparł przerzucając wzrok z powrotem na gitarę.

Odgoniłam wspomnienia i spojrzałam w stronę Nesseli, która taranując wszystko i wszystkich dopchała się do drzwi. Postanowiłam pójść w jej ślady i już po chwili obie stałyśmy pod sceną. Dziewczyna gwałtownie pociągnęła mnie za nadgarstek prowadząc za kurtynę.

-Wejściówki vip- wyszczerzyła się kiedy przystanęłyśmy obok dużego filaru, wokół którego wiły się kable – Zayn! – Krzyknęła uradowana i już po chwili rzuciła się na szyję zdezorientowanego obcokrajowca, który dopiero po chwili odwzajemnił uśmiech. Patrzyłam się na nich jak w obrazek i pewnie nadal bym to robiła gdyby nie cichy szept obok mojego ucha, który niezmiernie mnie rozproszył.

-Cześć śliczna – dotarł do mnie niski i lekko zachrypnięty głos. Odwróciłam się gwałtownie i ujrzałam kędzierzawego bruneta, wpatrującego się we mnie z szerokim uśmiechem.

-Cześć Narry –odpowiedziałam promiennie – co tu robisz? – dodałam po chwili zdziwiona.

-Harry – poprawił mnie po czym seksownie się uśmiechnął – zaraz wychodzę – wskazał na scenę - ale jeśli poczekasz na mnie po koncercie to chętnie spędzę z tobą trochę czasu – wyjaśnił.

-Chyba i tak nigdzie bym się stąd nie ruszyła- wskazałam na koleżankę, która właśnie wyściskiwała Mayna. Przewróciłam oczami i pomachałam chłopakowi na pożegnanie.

Już po chwili ujrzałam wychodzących zza kulis pięciu chłopaków. Niemożliwe szepnęłam Nieprzyjemny typ przypomniałam sobie spotkanego na manifestacji chłopaka w koszuli w kratkę, Mayn na obcokrajowca i obecny punkt wzdychań mojej przyjaciółki, Flirciarz na Narrego, jakiś blondyn o tym pomyślałam nieco spokojniej On moje serce momentalnie przyśpieszyło bicie, a mój wzrok spotkał jego. Czy to właśnie jego zespół? Czy to możliwe, że właśnie dla nich mnie porzucił? Czy ja śnię? Wiele pytań kłębiło się w mojej głowie.

-Nessy ja wychodzę – rzekłam stanowczo kierując się do wyjścia.

-Engy poczekaj! – Krzyknęła za mną – wiesz jakie to dla mnie ważne- rzekła z nutką pretensji dotrzymując mi kroku.

-Dla ciebie ważny jest Mayn, ja ci nie jestem do niczego potrzebna – odpowiedziałam przystając.

-Zayn – poprawiła mnie kolejny raz dzisiaj.

-Nieważne – mruknęłam i przewróciłam oczami.

-Obiecałaś- powiedziała, a ja ze zrezygnowaniem usiadłam na jednym ze wzmacniaczy.

Przyznam szczerze, że zaskoczyło mnie to, że spotkałam tutaj Narrego, ale byłam w takim szoku, że nawet się wtedy nad tym nie zastanawiałam.

***

Uśmiechnąłem się sztucznie po raz ostatni i poprawiłem dłonią moje włosy, które tym razem postawione były wzwyż. Dziewczyna spojrzała w mały ekran zapewne drogiego i profesjonalnego aparatu i uśmiechnęła się szeroko.
-Mamy to – powiedziała spoglądając na mnie – współpraca z tobą to czysta przyjemność – rzekła wyniośle jednak załapałem, że był to żart sytuacyjny. Zaśmiałem się cicho.
-I wzajemnie panno ...– zaciąłem się spoglądając pytająco na znajomą.
-Engy –odpowiedziała rozbawiona.
-I wzajemnie panno Engy- odparłem dostojnie uśmiechając się do brunetki. Dziewczyna zaczęła od zwijania w rulon białego płótna, które stanowiło tło do sesji zdjęciowej. Po czym zabrała się do składania ‘parasoli’ i wyłączania reflektorów oraz zwijania kabli. Sunąłem palcem po fotografiach, które stały na jej komodzie. Piękna dziewczyna pomyślałem oglądają jej aktualne zdjęcia. Z przemyśleń wyrwało mnie delikatne odchrząknięcie. Odwróciłem się gwałtownie i spostrzegłem, że domowe studio fotograficzne, z powrotem zmieniło się w pokój dziewczyny. Engy usiadła na brzegu łóżka, a ja zaraz obok niej. Rozpocząłem rozmowę od jakiegoś banalnego tematu, rzucając przereklamowane teksty na podryw, które okazały się rozśmieszyć dziewczynę. Czas mijał nieubłaganie, a ja z każdą kolejną chwilą coraz bardziej obdarzałem sympatią moją nową koleżankę.
-A kim są twoi rodzice? – zapytałem po chwili kiedy narzuciliśmy temat różnych zawodów.
-Mój tata nie pracuje, a mama zmarła kilka lat temu – powiedziała nieco zmieniając wyraz  twarzy – ale była fotografem.
-Pasję odziedziczyłaś po niej –Harry naprawdę? Nie mogłeś powiedzieć czegoś w stylu ’przykro mi’ albo po prostu ją przytulić? Skarciłem się w myślach.
-Ona robiła zdjęcia i teraz ja robię, wtedy się czuję trochę tak jakby przy mnie była- odpowiedziała z uśmiechem – ale tak naprawdę to zawsze kochałam taniec – dodała po chwili.
-A twój chłopak? – zapytałem bezmyślnie. Harry debilu przeklinałem się w myślach.
-Chłopak? – rzekła z lekką drwiną – Chłopacy nie wiedzą, że istnieję– powiedziała, a kąciki jej ust lekko podniosły się do góry.
-Żebyś się nie zdziwiła- powiedziałem bardziej do siebie niż do niej. Jak to możliwe, że ktoś może być  w tak wielkim błędzie jak Engy?

#chciałam tylko poprosić, że jeśli chcecie napisać ‘świetnie’ i podać link do swojego bloga, to po prostu wklejcie sam adres w zakładce ‘spam’. Naprawdę wole, żeby komentarzy było mniej, a były szczere :)

dziękuję wszystkim za poprzednie opinie i obserwacje, zwróciliście mi uwagę, że robię błędy interpunkcyjne, więc  w tym rozdziale starałam się, żeby ich nie było, ale ocenę pozostawiam wam :3

zachęcam do zadawania pytań mi i bohaterom oraz zajrzenia w nowe zakładki :3

szampańskiego sylwestra i alleluja!

see u later soon :3

serdecznie polecam: http://i-remember-yoou.blogspot.com