3.

Starałam się otworzyć sklejone od ropy oczy, uchyliłam delikatnie jedną powiekę jednak natychmiast ją zamknęłam, gdyż świtało promieni słonecznych mocno je raziło. Postanowiłam, więc wstać, niestety mocny ból wyczuwalny na powierzchni całego ciała skutecznie mi to uniemożliwił. Po raz kolejny podjęłam próbę otwarcia oczu, tym razem udało mi się, ale obraz był zamazany. Przetarłam je lekko dłonią w celu poprawienia ostrości widzenia i po momencie wszystko stało się wyraźne. Spostrzegłam, że nadal leżę na wygrzanych już kafelkach łazienkowych w dość niekomfortowej pozycji. To tłumaczy, dlaczego czuję się jakby przejechał mnie tir pomyślałam. Podparłam się na łokciach, w taki sposób, aby tworzyły one kąt prosty.  Podkurczyłam nogi i podciągnęłam się na rękach do pozycji stojącej. Przeszłam na drugą stronę pomieszczenia tak, aby stać naprzeciw umywalki. Spojrzałam w lustro, które nad nią wisiało. Nie wyglądam tak źle stwierdziłam No może oprócz tych worków dodałam i opuszkami palców przejechałam wzdłuż kości policzkowej. Zdjęłam z siebie wszystkie wczorajsze ubrania i naga weszłam do kabiny prysznicowej. Odkręciłam strumień wody, który okazał się być zimny, co wywołało u mnie gęsią skórkę i spowodowało szybkie opuszczenie prysznica z piskiem. Cholera jak zimno przeklinałam pod nosem dygocząc. Podjęłam kolejną próbę jednak tym razem ustawiłam pokrętło regulujące temperaturę na kilkadziesiąt stopni. Po kilku minutowym prysznicu postanowiłam zakończyć chwilę relaksu. Owinęłam nagie i mokre ciało w ręcznik i udałam się do sypialni. Wyjęłam z walizki obcisłe spodnie i połyskującą, złotą bluzkę. Nałożyłam ubrania na siebie, wcześniej zakładając czystą bieliznę. Na stopy wsunęłam czarne stópki i tego samego koloru trampki. Spojrzałam na zegarek i spostrzegłam, że jest dopiero trzynasta godzina. Postanowiłam przejść się trochę po okolicy, bo do wyjazdu na lotnisko pozostało mi kilka godzin.

-Mała proszę nie płacz – wyszeptał wprost w moje ciemnobrązowe włosy – wszystko się ułoży – dodał. Niestety to mnie nie przekonywało, rozpłakałam się jeszcze bardziej –zobaczysz, że  jeszcze będzie dobrze – chłopak nie rezygnował. W odpowiedzi złapałam go mocno za ramię i wtuliłam się w jego tors. Lekko drgnął. Zawsze tak reagował na mój dotyk, zawsze.

-Przepraszam – w końcu udało mi się powiedzieć coś między salwami płaczu, desperackiego płaczu.

-Nie masz mnie za co przepraszać –wyszeptał, jakby bał się, że ktoś go usłyszy.

-Więc, czemu czuję się winna? Dlaczego czuję, że musze cię przepraszać? Za to.. – Przerwałam na chwilę, by otrzeć łzy – za to, że jestem – zakończyłam. Chłopak momentalnie spojrzał w moje zaszklone oczy.

-To, że jesteś, jest najlepszą rzeczą, jaka mnie kiedykolwiek spotkała – odpowiedział unosząc mój podbródek ku górze.

-A ty jesteś moim najlepszym przyjacielem – wyszeptałam ponownie się do niego tuląc.

-Na zawsze – powiedział.

-Razem na zawsze – dodałam, czym wywołałam uśmiech na twarzy Louisa. Kciukiem otarł moje mokre policzki i zaczął delikatnie gładzić moje włosy.

Wspomniałam starą sytuację na widok chłopaka, który przytulał zapłakaną dziewczynę. Na sam widok uśmiechnęłam się, gdyż przypomniałam sobie jedne z piękniejszych chwili w moim krótkim życiu.

Usiadłam w małej przytulnej kawiarni i wdychałam zapach świeżo parzonej kawy oraz różnorodnych ciast. Jak co dzień  postanowiłam zamówić mój ulubiony napój, taki mój rytuał.  Rozejrzałam się po opustoszałej sali dla gości i uważnie lustrowałam wystrój pomieszczenia. Podłoga z jasnego drewna i beżowe ściany odbijały się od ciemnobrązowych listw i wykończeń.  Duże okna z białymi obramowaniami wpuszczały do kawiarni La’monte wiele światła.  Po ich bokach wiły się aż do ziemi bordowe, proste zasłony. Kwadratowe, dwuosobowe stoliki rozproszone były bez żadnej logiki we wnętrzu. Całość dopełniały świeczki i pojedyncze kwiatki niechlujnie ułożone na białych obrusach. Przytulnie pomyślałam. Zgłębiłam się w menu i westchnęłam ze zrezygnowaniem, kiedy nie zauważyłam w nim mojej ulubionej karmelowej kawy, postanowiłam, więc zamówić Latte. 

Usłyszałam cichy szmer przesuwanego krzesła i automatycznie podniosłam swój wzrok w stronę źródła hałasu. Ujrzałam niebieskookiego szatyna, który z szarmanckim uśmiechem dosiadał się do mnie.  Z tego, co zauważyłam miał na sobie granatowy T-shirt, czarny płaszcz i tego samego koloru szal, który nieestetycznie wił się wokół jego szyi. Nie widziałam jego spodni czy obuwia, bo stół zasłaniał te partie ciała. Zamiast tego, jego niesfornie ułożone włosy przyciągały mój wzrok.

-Witaj mała – powiedział cicho. Ten głos, ten chłopak pomyślałam w chwili, kiedy na jego widok przeszedł mnie dreszcz. Jakbym zastygła, nie byłam w stanie wykonać jakiegokolwiek ruchu.

Szafirowe oczy.

Malinowe usta.

Idealne kości policzkowe.

Niesforne włosy.

Powalający uśmiech.

Oddychaj Engy, oddychaj powtarzałam w myślach starając się uspokoić mój szybki i niemiarowy oddech. Serce biło mi jak oszalałe. Ręce trzęsły się z nerwów, na twarz wstąpiły dwa rumieńce.

-Witaj – odchrząknęłam – Witaj Louis – odpowiedziałam, kiedy wreszcie mogłam wydobyć z siebie jakikolwiek dźwięk.

-Przepraszam – powiedział łapiąc moją rękę, która przed chwilą wystukiwała nerwowo nieznany mi rytm na stole – Przepraszam, że nie dotrzymałem obietnicy, przepraszam – Czy on musi mi patrzeć w oczy? Przeklinałam w myślach. Błagam odwróć wzrok modliłam się – proszę powiedz coś – rzekł błagalnym tonem. Niestety zatopiłam się w jego tęczówkach. Niespodziewanie do stolika podeszła średniego wzrostu brunetka i z zaciekawieniem oraz nutką irytacji przyglądała się sytuacji. Dziękowałam w  duchu, że to na niej teraz mogę skupić swoją uwagę.

-Tommo, kto to jest? – Zapytała uśmiechając się serdecznie. Chłopak puścił moją rękę i momentalnie wstał.

-To jest Eleanor – powiedział – moja dziewczyna –dodał ściszonym głosem – a to jest – wskazał na mnie i nie wiedział co powiedzieć.

-To twoja dziewczyna? – Odezwałam się po raz pierwszy robiąc charakterystyczną minę zdziwienia, po czym wybuchłam niekontrolowanym śmiechem – Engy, jestem Engy – przedstawiłam się – Louis myślę, że nie mamy o czym rozmawiać – odpowiedziałam zabierając z krzesła moją małą podręczną torebkę – Do zobaczenia Eleanor – powiedziałam w 

jej stronę i opuściłam lokal. 

Ma dziewczynę.

Mój Louis ma dziewczynę

Mój stary przyjaciel ma dziewczynę.

Mój stary najlepszy przyjaciel, któremu chciałam wszystko wybaczyć ma dziewczynę.

Tylko dlaczego fakt, że ją ma tak bardzo mnie zabolał? Ach no tak! To z nią spędzał ostatni rok zupełnie o mnie zapominając! Odpowiedziałam sobie zirytowana w myślach. Chcę go spotkać i z pogardą powiedzieć, że nie pamiętam kim jest przypomniałam sobie moje marzenie. Czy da się je spełnić? Przecież nie mogę go tak po prostu zapomnieć. Nie po tym wszystkim.

-Przestań wypadnę! – Krzyczałam wściekła kurczowo trzymając się brzegu łódki. Niestety chłopak nic sobie z tego nie robił i trząsł nią dalej – Boję się!- Krzyczałam dalej. Po chwili łódka wywróciła się, a my wylądowaliśmy w wodzie.

-Nie jest tak strasznie – odparł obojętne okrążając mnie dookoła, a ja starałam się nie utopić.

-To nie jest śmieszne! – Krzyknęłam dławiąc się wodą, a Loui jak na komendę podpłynął do mnie i mocno schwycił mnie jedną ręką w pasie, a drugą otrzymywał nasze ciała na powierzchni wody. Wtuliłam się w jego tors, będąc przestraszoną całej sytuacji. Chłopak nieznacznie mnie od siebie odchylił i spojrzał w  moje ciemne oczy.

Głębia.

Głębia.

Głębia.

Czy ja tonę w jego morskich tęczówkach?

Zbliżył swoje rozgrzane wargi do moich zziębniętych spojrzał na nie. Dzieliło nas kilka milimetrów.

-Zależy mina tobie – wyszeptał wprost w moje usta. Nie odpowiadając nic wtuliłam się w niego ponownie – Wiesz o tym, że nie pozwoliłbym, aby coś ci się stało? – Zapytał, a ja pokręciłam twierdząco głową – Jesteś moją najlepszą przyjaciółką- szepnął w moje włosy. Czy tak miłe słowa mogły mnie zaboleć? Czy naprawdę chciałam być tylko jego ‘najlepszą przyjaciółką’?

***

Engy, Engy, Engy, jakie piękne imię powtarzałem w myślach i po raz któryś analizowałem precyzyjnie dzisiejszą sytuację. Wreszcie wiem jak ma na imię zadziwiające, że ten fakt tak bardzo mnie zadowolił. Nawet nie zwróciłem uwagi na to, że chłopcy znów się kłócą, a ja szczerzę się leżąc na kanapie. Engy moja mała Engy wciąż nie mogłem wyrzucić dziewczyny z pamięci. Wreszcie pierwsze dźwięki zaczęły do mnie docierać.

-Zachowujesz się jak baba! – Krzyczał Harry – Ile można siedzieć w łazience! –Kontynuował z wyrzutem.

-Musze jakoś wypracować swój image, żeby nie wyglądać jak ty- odparł z przekąsem Zayn.

-Zayn tobie i tak już nic nie pomoże- parsknął śmiechem Liam siadając obok mnie.

-Odezwał się Payne – wyśmiał go Harry zajmując miejsce na sofie naprzeciw mnie.

-Przestańcie się kłócić – jęknął Niall opierając się o framugę drzwi.

-Zamknij się – warknął Harry siadając obok mnie.

-Harry –zwróciłem się do niego szeptem tak, aby reszta nie usłyszała. Chłopak był wyraźnie zaskoczony, że się do niego odzywam, gdyż nic nie odpowiadając przyjął postawę słuchacza –Mógłbyś mi podać numer do tej brunetki, która poznałeś na manifestacji? – Zapytałem błagalnie.

-A co za to dostanę? – Zapytał interesownie.

-Nie możesz tego dla mnie zrobić? W imię starej przyjaźni? – Odpowiedziałem z nadzieją w głosie. 

#wydaje mi się, że rozdział jest dobry, ale mógł być lepszy.

zapraszam do komentowania i obserwowania (;

a wy co myślicie o rozdziale? który fragment najbardziej wam się podobał? 

Engy czyta się 'Endżi' czy jakoś tak (;

wesołych świąt wszystkim i pozdrawiam ciepło C: !

see you later soon C: 

+mała prośba ode mnie, czy każda z was która to czyta mogłaby skomentować? wystarczy mi zwykła buźka, po prostu chcę wiedzieć ile was jest (;

zachęcam do zadawanie pytań mi i bohaterom (;