5.

Ze znudzeniem przyglądałam się jakiejś drętwej komedii romantycznej, którą zaproponował mój brat, ponieważ chciał zrozumieć tok myślenia dziewczyn, konkretnie jednej – Nessy. Miłością tego nazwać nie można, bo stara się o nią tylko dlatego, że ona cały czas go odtrąca.
Faktycznie dobra motywacja stwierdziłam. Tylko dlaczego skoro szaleją za nim dziewczyny z połowy Nowego Yorku on stara się o tą jedną, do której najwyraźniej nic nie czuje? To pytanie stanowczo mnie nurtowało. Pochłonęło na tyle, że nim się zorientowałam film się skończył. Mój brat objął mnie ramieniem po czym z triumfalnym uśmiechem powiedział:

-Właśnie zrozumiałem kobiecą logikę – wyszczerzył się ponownie nie kryjąc dumy – jest moja – dodał po czym puścił mi oczko, a ja przewróciłam oczami – A jak tam ten twój lowelas? – zapytał, a ja momentalnie spojrzałam w jego stronę – Słyszałem, że jest w mieście ze swoją niedorobioną kapelą – dodał informująco.
-Chyba mieliśmy nie wracać do jego tematu – warknęłam rozdrażniona. Ricky był jedyną osobą, której o nim wspomniałam. Jako mój starszy brat, do którego miałam zaufanie i przed którym nie bałam się otworzyć. On jest i zawsze będzie zarozumiałym flirciarzem, ale jako przyjaciel sprawdza się świetnie.
-No proszę cię, chyba nie powiesz mi, że nie chcesz z nim porozmawiać – powiedział patrząc na mnie z niedowierzaniem. Nie czekając na nic wepchnęłam mu garść popcornu do ust. 
-Cicho siedź Ric – mruknęłam niemrawo i wstałam z kanapy, kierując się do kuchni, aby zaparzyć kawę, którą tak kochałam – Masz dwadzieścia trzy lata – stwierdziłam – nie czas się ustatkować? – zapytałam po chwili.
-Nie nadaję się do związków – odpowiedział siadając na blacie stołu. Pokręciłam głową na jego słowa i wzięłam do ręki czajnik elektryczny, by po chwili otworzyć jego wieczko i nalać wody. Usłyszałam dźwięk dzwonka. Spojrzałam się pytająco w stronę Rickiego , a on uniósł ręce w geście obronnym.
-To twoje mieszkanie, otwórz – powiedziałam.
-To do ciebie – odpowiedział wracając ponownie do salonu. Pełna obaw jak i podejrzeń skierowałam się do  drzwi wejściowych, które znajdowały się na końcu podłużnego korytarza, utrzymanego w  barwach beżu i brązu. Niepewnie nacisnęłam na klamkę ciemnobrązowych drzwi, by je otworzyć. Kogo jak kogo,ale jego się tu nie spodziewałam.

-Witaj mała – powiedział szatyn swoim melodyjnym głosem. Spojrzałam zdziwiona w jego niebieskie tęczówki, które dziś świeciły jeszcze bardziej niż zwykle. Stanął nonszalancko opierając się o framugę wejścia i po prostu patrzył. Patrzył w moje oczy, które teraz ukazywały mieszane uczucia.
-Część Loui – odpowiedziałam utrzymując kontakt wzrokowy, a zarazem dystans. Moje ciało stało się sparaliżowane. Po raz kolejny spotykam go w miejscu, w którym bym się go nie spodziewała. Poczułam gorąco na całym ciele i byłam wręcz pewna, że moje policzki przybrały czerwoną barwę. Serce biło trochę szybciej niż zwykle, ale już po chwili wróciło do normalnego rytmu. Engy dlaczego się denerwujesz? Przecież to tylko twój stary przyjaciel powtarzałam sobie, będąc już nieco spokojniejszą.
-Możemy porozmawiać? – zadał po raz kolejny to samo pytanie – Nie mów, że ‘nie mamy o czym’, ‘wszystko sobie już wyjaśniliśmy’ ‘bla, bla, bla’ – zaczął mnie przedrzeźniać co niesamowicie mnie zirytowało.
-Najpierw pojawiasz się w moim życiu – zbliżyłam się do niego – a potem tak po prostu znikasz – dodałam charakterystycznie gestykulując – a teraz ot tak pojawiasz się w mieszkaniu Rickiego oczekując – przerwałam w pewnym momencie swój uniesiony głos i spojrzałam na niego pytająco – No właśnie, czego?
-Tego, że w końcu dasz mi się wytłumaczyć – powiedział bezczelnie obok mnie przechodząc i stając na środku korytarza. Otępiała zamknęłam drzwi i spojrzałam na niego, zakładając rękę na rękę oraz wyczekująco się mu przypatrując – Chciałem wrócić, naprawdę chciałem – zaczął spokojnie.
-Ale nie wróciłeś – przerwałam.
-Nie wróciłem, bo najzwyczajniej się zakochałem – powiedział nie zwracając uwagi na moją poprzednią wypowiedź. Poczułam mocne ukłucie w sercu, zabolało mnie to. Jeśli to właśnie jest zazdrość, to chyba właśnie rozdziera mnie od środka – ale to nie zmienia faktu, że wciąż mi na tobie zależy – powiedział zagarniając mnie w swoje ramiona.
-Jeżeli ci na mnie zależy to po prostu spraw abym czuła się przy tobie wyjątkowo, tak jak przy nikim innym - jęknęłam cicho się od niego odsuwając. Nie, nie, nie. Engy on cię zostawił bez słowa, a teraz tak po prostu zjawia się i liczy na reaktywację znajomości – nie pozwól mu znowu cię skrzywdzić krzyczał głos w mojej głowie –  Pamiętasz jak mówiłeś że zawsze będziesz przy mnie? – zapytałam - Krótkie to twoje ''zawsze'' – dokończyłam i otworzyłam drzwi frontowe.
-Proszę mała – rzekł błagalnie – zastanów się chociaż – dodał i odwrócił się wychodząc z mieszkania.

Przyjdę, pobawię się tobą, namieszam ci w głowie i odejdę przedrzeźniałam logikę myślenia mojego byłego przyjaciela Mimo wszystko powinien szanować uczucia innych, bo choć dla niego są nic nie warte, dla innych są wszystkim. Usiadłam naprzeciwko brata i spoglądałam na niego morderczym wzrokiem.

-I tak wiem, że to twoja sprawka – warknęłam obrażona i wróciłam do kuchni, aby dokończyć parzenie gorącego napoju.

Usłyszałam wibracje telefonu, które oznaczały, że przyszedł do mnie sms. Wzięłam do ręki telefon i odczytałam wiadomość.

Godzina: 15:46
Nadawca: Nessela
Teść: Przyjdź do mnie za godzinę, to ważne xx

Doskonale zdawałam sobie sprawę, że od mieszkania Rica, a Nessy dzieli mnie półtorej godziny drogi, dlatego szybko narzucając płaszcz skierowałam się do wyjścia.

-Idę do Bluem! – krzyknęłam informując brata.
-Czekaj, idę z tobą – rzekł pośpiesznie wychodząc za mną.

 Przyglądałam się Ricowi i Nes, którzy sprzątali wspólnie jej garderobę wielkości mojego domu i szczerze żałowałam, że przyjechałam. Zapomniałam, że Nessy ma inne znaczenie słowa ‘ważne’ pomyślałam. Nawet nie spostrzegłam, kiedy obok mnie usiadł blond chłopak, którego już wcześniej gdzieś widziałam.
-Weź tą zieloną – powiedział po chwili na głos – bardziej będzie pasować do oczu i wyszczuplać talię – rzekł jak profesjonalista. Spojrzałam na niego zdumiona unosząc do góry brwi. Spostrzegł, że mu się przyglądam.
-Niall Horan, zawsze do usług – rzekł podając mi dłoń, którą uścisnęłam.
-Engy Witany – odparłam.
-Poznałaś już Nialla! – rzekła po chwili uradowana Nessela. Cóż za spostrzegawczość mruknęłam w myślach. 

***

Nie wróciłem, bo najzwyczajniej się zakochałem – może warto byłoby dodać, że  w niej? Czy powinienem powiedzieć ‘cześć mała znaczysz dla mnie więcej niż możesz sobie wyobrazić’? Czy zaraz dodać ‘ale uciekłem wykorzystując byle pretekst, bo wiedziałem, że tego nie odwzajemniasz ’? Wiele myśli krążyło mi po głowie, które po woli wywoływały jej ból. To było dziecinne z mojej strony, ale wtedy byłem nierozsądnym osiemnastolatkiem, który szukał wrażeń z szesnastoletnią dziewczyną. Co jest najgorsze ?To, że nie potrafię walczyć o to, co kocham. Nigdy nie umiałem. Nigdy. Karciłem się w myślach za własną głupotę nie mogąc wybić sobie brunetki z głowy.

-Wszystko jest dobrze – rzekła – Naprawdę – zapewniała mnie – tylko po prostu serce mi pęka – powiedziała z lekkim uśmiechem.
- Co dzieje się z człowiekiem, kiedy pęka mu serce?
- Nic, zupełnie nic – zaczęła - Przecież żyję, piję herbatę, biorę prysznic, czytam książki, czasem nawet się uśmiecham – kontynuowała - z tym, że każda z tych czynności nie ma najmniejszego sensu. Rozumiesz? – zakończyła.  
Wszedłem do jednego z najbardziej prestiżowych apartamentów w Tunte Bulding zastając na swoim łóżku Zayna. Zmierzyłem go podejrzliwym spojrzeniem po czym usiadłem na miękkim czarnym fotelu, który stał obok przeszklonego stolika. Obrzuciłem pokój przelotnym spojrzeniem i oczekiwałem kiedy to chłopak zacznie rozmowę.
-Musiałem się gdzieś schować – mruknął cicho kładąc się na łóżku i okrywając twarz dłońmi.
-Przed kim? – spytałem zdziwiony i zaciekawiony całą sytuacją. Zmarszczyłem charakterystycznie brwi i wpatrywałem się w Mulata.
-Przed Nessy – wybąknął cicho – duszę się przez nią – rzekł rozpaczliwie, a ja wybuchnąłem śmiechem.
-Powodzenia życzę – powiedziałem, po czym ruszyłem w stronę pokoju Harrego.
Lustrowałem wzrokiem bruneta, który przeglądał swoje ubrania, w celu znalezienia czegoś odpowiedniego na imprezę. Jego pokój wyglądał identycznie jak mój. Białe ściany, łóżko obite czarną skórą – zupełnie jak fotele. Szare szafy i komody dopełniały nowoczesny wygląd sypialni.
-Spotkałem się z nią – rzekł promiennie, a moje źrenice powiększyły się kilkakrotnie.
-Jak to? – zapytałem ze zdziwieniem.
-Normalnie, jest całkiem spoko – stwierdził nie przestając się krzątać – a czemu cię to tak dziwi? – zapytał.

#rozdział nie jest najlepszym na co mnie stać, ale byłam w dość kiepskim stanie po sylwestrze i nie umiałam napisać czegoś lepszego, mam nadzieję, że zrozumiecie c:

Zdjęcie Rica jest już w zakładce ‘heroes’ zapraszam do obserwowania i komentowanie C: 
możecie zadawać pytania mi i bohaterom C: