6.

#sprostowanie – zespół chłopaków wchodzi w pierwszy rok kariery, a znani są tylko w części Aglii = =/notfame/ + przydatna notka pod rozdziałem.

____________________________________

Siedziałam na łóżku w mojej sypialni, a delikatne przebłyski promieni słońca ogrzewały moją twarz. Brodę oparłam o kolana, które otoczyłam moimi chudymi ramionami. Wpatrywałam się w zmęczoną twarz szatyna. Mamrotał jakieś niewyraźne monologi pod nosem myśląc, że coś zrozumiem. Dla niego to była jeszcze za wczesna pora na rozmowy. Po dłuższej chwili chyba sam doszedł do wniosku, że nie wiem o co chodzi i roześmiał się dźwięcznie. Przeturlał się w zabawny sposób na drugi koniec łóżka, na którym ja zasiadałam. Sprytnie mnie wyminął i zajął miejsce za mną. Objął mnie od tyłu wtulając swoją twarz w moje potargane włosy i zaczął nucić jakąś piosenkę.

-Na, na, na, na, na – zakończył spokojnie swój śpiew, po czym westchnął głęboko. Zmienił swoją pozycie i teraz wtulał się w moje ramię, ponownie mamrocząc coś pod nosem. Mimo wszystko jego zachowanie wywołało szeroki uśmiech na mojej twarzy i wprawiło w dobry humor. Uwielbiałam kiedy Loui mnie przytulał. Chwila bliskości z ważną ci osobą zawsze sprawia przyjemność. Siedzieliśmy tak w ciszy, rozkoszując się własną obecnością. Zaczęłam wspominać jak się poznaliśmy, jak mówił do mnie ‘mała’, bo chcąc zrobić mu na złość nie wyjawiłam mu swojego imienia. Wspominałam całe dwa miesiące naszej znajomości, która nie zawsze była kolorowa. Dziś nadszedł dzień kiedy miał zrezygnować dla mnie ze swoich marzeń.

-Jesteś pewny? – zapytałam czując wyrzuty sumienia, ponieważ to co robił szatyn było dużym poświęceniem.

-Jestem pewny – odparł cicho – Jutro rano znów się zobaczymy – powiedział po chwili splatając nasze palce razem.

Czy było to dziwne? Tak, trochę. Czasem zachowywaliśmy się jakbyśmy byli razem, ale tak nie było. Tylko my wiedzieliśmy o tym, że jesteśmy wyłącznie przyjaciółmi, choć inni postrzegali to inaczej. Kiedyś miałam nawet taką małą, malutką nadzieję, że zostaniemy kimś więcej, jednak zdawałam sobie sprawę z tego, że to niemożliwe. Mnie przecież nie można kochać.

-Mała? – głos Louiego wyrwał mnie z własnych myśli.

-Hmm? – mruknęłam nieznacznie napawając się zapachem jego perfum, którymi przesiąknięta była jego bluza, którą obecnie miałam na sobie.

-Muszę już jechać – odparł cicho z niechęcią, po czym wstał i machając delikatnie ręką wyszedł z pomieszczenia zostawiając mnie samą.

Ubrana byłam w krótkie szorty – trochę starte - oraz białą luźną koszulkę, która wpuszczona była w nie. Siedziałam cierpliwie w poczekalni na lotnisku i oczekiwałam powrotu Louiego. Obijałam kanty moich motocyklowych butów o siebie – chyba ze zdenerwowania. ‘Samolot kierunek Londyn-Nowy Jork właśnie wylądował’ – rozbrzmiał niewyraźny dźwięk z megafonu, umieszczonego w górnym rogu pomieszczenia. Poderwałam się szybko i przeszłam do głównego holu. Stałam za dużą szybą, która swoją drogą była dość brudna i oczekiwałam uśmiechniętej miny przyjaciela. Kiedy jednak po dłuższym czasie nie zjawiał się postanowiłam zadzwonić. Jeden sygnał, drugi, trzeci i nic. Po kilku godzinach czekania postanowiłam wrócić do domu.

Mijały dni, tygodnie, miesiące, a jego jak nie było tak nie było. Mimo wielokrotnych prób skontaktowania się nie udało mi się z nim porozmawiać. Od tamtej pory musiałam ponownie przywyknąć do życia w samotności. Do tego, że zamiast czuć jego perfumy czułam zapach spalin ulic Nowego Jorku, że zamiast przytulać się do jego dobrze zbudowanej sylwetki obejmowałam poduszkę, że zamiast zwierzać się jemu będę to robić Riciemu, że po prostu go nie będzie. Nie będzie go przy mnie. Tylko raz płakałam. Wtedy, kiedy sobie to uświadomiłam, bo przedtem wmawiałam sobie, że zaraz stanie obok mnie i z szerokim uśmiechem powie ‘ przepraszam za spóźnienie mała’ . Jednak to się nigdy nie stało i nie zapowiadało, aby miało się wydarzyć.

Samotnej łzie, która powoli kreśliła łuki wzdłuż mojego policzka spływając po brodzie i szyi po chwili towarzyszyły kolejne. Nie lubiłam wspominać tej historii, nigdy. Choć chyba nikt na moim miejscu nie chciałby do niej wracać. Przeszłość powinna zostać przeszłością, by zmierzyć się z teraźniejszością powtarzałam starając się uspokoić jednak to wywołało tylko jeszcze większy napad histerii. Po chwili już nie płakałam, raczej wyłam czy krzyczałam. Może to dziwne, ale wszystko to przeżywałam bardzo emocjonalnie. Ale chyba właśnie taka jestem, dziwna i emocjonalna twierdziłam. Zabrakło mi tchu i zaczęłam się dusić powietrzem oraz własnymi łzami. Od pewnego czasu często się to zdarzało, byłam z tym oswojona. Otarłam wierzchem dłoni mokrą twarz i oblizałam usta ze słonego płynu. Zarzuciłam włosami do przodu, aby związać je w koka. Podciągnęłam granatowe rurki i naciągnęłam mocniej beżowy sweter przez głowę, który wysadzany był ćwiekami na ramionach. Nie był to mój styl, ale ponieważ właśnie taka panowała moda, nie chciałam się wyróżniać. Chyba często tak jest. Robimy coś, bo inni to robią. Zachowujemy się tak, bo inni tak się zachowują. Myślimy tak, bo inni tak myślą. Przykre stwierdziłam.

Sięgnęłam do szuflady, aby wyciągnąć z niej czystą strzykawkę. Po chwili folia z nią leżała na stole, a zaraz obok niej dwie łyżeczki, paczka białego proszku i flaszka przeźroczystego płynu. Nabrałam go do strzykawki i ostrożnie wkułam ostrą igłę w swoją żyłę w przedramieniu. Rozsypałam na łyżkę trochę kokainy, by po chwili wciągnąć ją nosem, zatykając przy tym jedną z dziurek. Efekt był natychmiastowy i już po momencie poczułam, że zdenerwowanie opada, a oddech się reguluje. Stałam się całkowicie odprężona, więc położyłam się na sofie wpatrując w sufit. Jakbym widziała dźwięki i słyszała kolory bzdurne stwierdzenie przeszło mi przez myśl, a po chwili roześmiałam się na całe gardło. Nawet nie wiem z czego.

Narkotyki – tworzyły mój mały świat, z którym nikim się nie dzieliłam. Może jestem psychiczna? Pytałam się sama siebie. Tak jak mówiłam, mnie się nie da kochać. Nie mogę być dla kogoś ważna, coś znaczyć. Żyję po to, by umrzeć. Wstaje każdego dnia, by niszczyć samą siebie od środka. Czy to normalne? Z pewnością nie. Ale przecież nikt nie powiedział, że jestem normalna.
Pomimo tego, że zazwyczaj organizm reaguje na te narkotyki pobudzeniem, ja stałam się senna, więc moje powieki powoli opadły, a ja zasnęłam – chyba.

Obudził mnie dźwięk jakiejś irytującej melodyjki, więc chcąc nie chcąc otworzyłam oczy i ujrzałam mojego laptopa, który leżał na ławie obok kanapy. Przyjrzałam się dokładnie ekranikowi i dostrzegłam, że Nessy dzwoni do mnie na skype. Nie zważając na stan w jakim się znajdowałam i to jak zapewne okropnie wyglądałam odebrałam połączenie. Mimo wszystko.  Ku mojemu zdziwieniu na wyświetlaczu pojawił się zaspany Niall, zamiast mojej rozpromienionej przyjaciółki.

-Cześć – odparł zmęczonym głosem, przeczesując charakterystycznie włosy.
-Cześć – odparłam równym mu tonem i usiadłam po turecku biorąc na kolana komputer – Czemu korzystasz z konta Nesseli? – zapytałam zdziwiona. Ubrany był w luźną, białą koszulkę na ramiączkach, a w ręce trzymał gitarę. Zapewne ćwiczy wytłumaczyłam sobie.
-Nes rozmawia teraz z Zaynem – powiedział – właściwie ona mówi, a on udaje, że nadąża – zaśmiał się, po czym po chwili i ja mu towarzyszyłam. Cała Nessy – zawsze o jedną myśl przed tobą- chcieliśmy wyjść do centrum handlowego – powiedział z szerokim uśmiechem.
-Chcieliśmy czyli kto? – zapytałam.
-Ja, Nes, Zayn, Louis, Ric i Harry – wyliczał po kolei – liczyłem, że pójdziesz z nami – rzekł po czym zrobił minę ‘ala kot ze shreka’. Chwilę się zastanawiałam czy, aby na pewno pójść. Przecież będzie tam Loui. Mam tak po prostu udawać, że go nie znam czy, że wszystko jest w porządku?
-Zakupy to chyba nie moja bajka – rzekłam z grymasem.
-No weźź – przeciągnął – nie daj się prosić – kontynuował. Kiedy jednak zauważył, że mój wyraz twarzy się nie zmienia dodał – postawię ci shake’a – zaśmiałam się cicho na mały szantaż blondyna. Muszę przyznać, że wydaje się całkiem sympatyczny.
-Jeśli czekoladowego to się zgodzę – powiedziałam z uśmiechem.

Przemierzaliśmy wspólnie przestrony korytarz, wyłożony szaro-białymi płytkami. Otaczały nas wejścia do różnorodnych sklepów. Poczynając od tych z kostiumami kąpielowymi, a kończąc na tymi ze strojami wizytowymi. Na początku szła Nessy trzymając Mayna pod rękę. Z chwili na chwilę zaciągała go do coraz to wymyślniejszych sklepów. Oczywiście nie chodziło o to, aby naciągnąć go na kupno dla niej nowych ubrań. Płaciła sama za siebie, jednakże zakupy to coś w czym czuła się najlepiej. Nessela swoje pofalowane i ciemne włosy związane miała w wysokiego kucyka. Na sobie miała kremową sukienkę nad kolano oraz kawowe koturny. Mogła sobie pozwolić na ten zestaw, ponieważ pomimo tego, że był maj, na dworze panowała wysoka temperatura. Mayn miał czarne rurki, z których tylnej kieszeni wystawała paczka papierosów.

-Oooo! – moja przyjaciółka krzyknęła podekscytowana – musimy wejść jeszcze tu! – nakazała.
-Musimy? – rzekł wyraźnie już zmęczony dwugodzinnymi zakupami chłopak.
-Musimy – potwierdziła – ta kurtka będzie dla ciebie idealna – rzekła promiennie, wskazując na ubranie zawieszone na manekinie i po chwili zniknęła w sklepie o nazwie ‘Gold Straweberry’ .
Obok nas szli Narry i Ric. Ubrani byli dość podobnie. Zwężane spodnie i koszule w kratkę niczym nie wyróżniały ich z tłumu. Brunet co chwilę odgarniał swoją grzywkę, a mój brat wybuchał dźwięcznym śmiechem, kręcąc głową z podziwu.
-A próbowałeś kiedyś ‘bolało jak spadłaś z nieba’? – zapytał mój brat.
-Wyrwałem na niego nie jedną laskę – odparł rozpromieniony Narry – albo podchodzisz do dziewczyny i mówisz ‘masz pożyczyć telefon? Obiecałem, że zadzwonię kiedy się zakocham?’ – zapytał.
-Nie – pokręcił przecząco Ricky – ale zapiszę sobie – dodał – jest świetny – stwierdził. Już po chwili notował słowa chłopaka w telefonie. Dwaj flirciarze zaśmiałam się pod nosem kto jak kto, ale oni na pewno będą się dogadywać stwierdziłam. Kolejny raz spojrzałam w ich stronę i spostrzegłam, że odchodzą w stronę grupki dziewczyn.

Zostałam sama z Niallem i Louim. Ani mi się śniło rozpoczynać rozmowy. W pewnym momencie blondyn złapał nas oboje za dłonie i pociągnął w stronę najbliższego baru z fast foodami i już po chwili zamawiał nam shake’i . Jak na złość mój dawny przyjaciel usiadł naprzeciw mnie i bacznie mi się przyglądał, co nie powiem – peszyło mnie niesamowicie.

-I macie zamiar tak siedzieć i nic nie mówić? – wypalił Niall – Nie zapytacie się co u was słychać czy coś? – dodał po chwili. Oboje spuściliśmy wzrok w dół i nie zwracaliśmy uwagi na wywody blondyna – Kiedyś się przyjaźniliście, a teraz nie możecie zacząć najkrótszej rozmowy? – dodał. Wróć, wróć, wróć. ‘Kiedyś się przyjaźniliście’- skąd on do licha o tym wie?! Louis! Krzyczałam w myślach i już planowałam sposób jego zabicia. W tym samym momencie kelner przyniósł nasze napoje i dziękowałam mu w duchu, że teraz to na nim mogę skupić całą swoją uwagę.
-Nie. Poruszaj. Tego. Tematu – wycedziłam zirytowana, dokładnie akcentując każde słowo.
-Dlaczego? – zapytał patrząc na mnie – Bo boisz się przyznać przed samą sobą, że postąpiłaś egoistycznie każąc mu wybierać między tobą, a marzeniami? –zapytał. Dopiero po chwili dotarły do mnie jego słowa i zorientowałam się, że w gruncie rzeczy ma rację.
-A ty co? – zwrócił się do Louiego – Zostawiłeś ja bez słowa wyjaśnienia, myśląc, że ‘zakochanie’ to dobra wymówka? – prychnął pod nosem – Zostawiam was teraz na pięć minut samych, a jak wrócę macie być pogodzeni – powiedział wstając.
-Zdecydowanie nie powinieneś mu się zwierzać – rzekłam kiedy blondyn odszedł. Wywołałam tym stwierdzeniem uśmiech na twarzy szatyna, który po chwili jednak zmienił się w wyraz grymasu, zamieszania czy skrępowania. Nadeszła długa cisza, której żadne z nas nie umiało przerwać.


Myśl egoistko, myśl.

#rozdział pojawia się po dłuższym czasie, bo w ostatnich dniach wiele się działo i nie miałam dostępu do komputera (KOCHAM MOICH RODZICÓW NORMALNIE)

JESTEŚCIE WSPANIALI :

67 OBSERWATORÓW I 42 KOMENTARZE POD OSTATNIM ROZDZIAŁEM <3

teraz coś mądrego ode mnie:

nigdy przenigdy nie zaczynajcie palić papierosów, wdychać tabaki, czy brać narkotyków – nawet tych ‘miękkich’ – ostrzegam z doświadczenia. tylko z tym kłopoty.

możecie zadawać pytania mi jak i bohaterom C:

a tak z innej beczki: co u was i jak oceny na semestr?

I co myślicie o zerwaniu Haylor? Ja osobiście się cieszę, bo ponoć przyczyną było to, że Tay chciała za dużo rozgłosu ( H5 Harry – dobry wybór)