1.

Z dnia Engy – lipiec 2013

Czułam owiewający mnie podmuch wiatru. Lipcowa pogoda dawała się we znaki i sprawiała, że z rozkoszą spędzałam czas poza domem spacerując po pobliskich alejkach Nowego Jorku.  Mimo jego dzisiejszej wizyty i tak nie odmówiłam sobie tej przyjemności i postanowiłam, że spotkamy się w Central Parku. Miejsce to było zieloną stolicą miasta. Wypełnione najróżniejszymi rodzajami drzew, w których mimo wszystko przeważały klony czy lipy. Małe stawy, a wokół nich przesłodkie brązowe ławki. Cały park otaczały wysokie wieżowce, których szczyty dosięgały błękitnego nieba. Całkiem jak w filmach pomyślałam. Faktycznie reżyserom nie można było zarzucić, że wymyślili urok tego miejsca.

Po momencie dotarło do mnie lekkie poczucie zdenerwowania. Dawno go nie widziałam.  Nie bałam się, że coś między nami mogło się zmienić, dlatego też nie rozumiałam moich nieuzasadnionych obaw. Spojrzałam na moje czarne trampki, ozdobione ćwiekami. Kopnęłam stopą kamyk, wkładając dłonie do kieszeni. Dobrze wyglądam? Przemknęło mi przez myśl. Po chwili jednak roześmiałam się ze mnie i moich dziwnych pytań. Biała bluzka, czarne shorty i trampki – jest dobrze, uspokój się zatwierdziłam. Poczułam ciepłe dłonie, które w zgrabny sposób zasłoniły mi widok.

-Harry? –zapytałam wesoło.

-Zgadałaś. –doszło do mnie. Odwróciłam się w stronę kędzierzawego chłopaka. Zlustrowałam go przenikliwym spojrzeniem. Granatowy sweter, czarne spodni i białe converse, a na twarzy perlisty uśmiech, który podkreślały przesłodkie dołeczki w policzkach.

-Harry! –krzyknęłam po momencie i rzuciłam mu się na szyję. Rzadko to nam się zdarzało, ale teraz nie mogłam sobie odmówić tego gestu. W końcu nie widziałam go prawie dwa miesiące.

-Engs spokojnie, udusisz mnie. –odparł i ustawił mnie do pionu. Ucałował lekko mój policzek, który po chwili przybrał czerwoną barwę zawstydzenia. To twój chłopak do licha!  -Gdzie najpierw? –zapytał, wkładając ręce do kieszeni.

-Możemy się przejść. –zasugerowałam, ciągnąc go w jedną z pisakowych alejek.

Spacerowaliśmy dobre kilkadziesiąt minut, ale żadną ze wspólnych chwil nie wypełniały milczenie czy cisza. Z resztą nie mogłoby być inaczej. Przecież się przyjaźniliśmy. Mieliśmy mnóstwo wspólnych tematów i nie było szans na to, aby się urwały czy wyczerpały. Był to zdecydowanie plus, biorąc pod uwagę, że oprócz kolegi był dla mnie i chłopakiem. Rzadko się tak zdarza.

-A jak tam z zespołem? Układa się? –obdarowałam go pytającym spojrzeniem, jednak po chwili utkwiłam wzrok w drodze przede mną.

-Pytałaś się o to milion razy przez telefon. –zaśmiał się. Niestety musiałam mu przyznać rację. Byłam dociekliwa, jednak nie miałam wpływu na moją wszechobecną chęć posiadania informacji na każdy temat. –Dosyć dobrze. Wypromowali nas w Anglii, a niedługo biorą się za kontynent. Tylko kontrakt… -zamilkł na chwilę –Kontrakt zobowiązuje nas póki co do pełnej dyskrecji w sprawach prywatnych.

-A co za tym idzie…? –ponagliłam go gestem dłoni.

-Po prostu nie obwieszczaj nikomu, że jesteśmy razem. –wydusił z siebie. W jego zielonych oczach zauważyłam niepewność … strach ?

-Spokojnie, nie ma sprawy. –odparłam. –A co tam u wszystkich?

-Nawet dobrze. Z tego co wiem wybrali się razem na miasto i właśnie… mam prośbę.

-Słucham?

-Zostaniesz dziś wieczorem z Emilie? –nim zdążyłam odpowiedzieć kontynuował –Nes załatwiła zdjęcia w firmie swojej mamy, a ona jako jedyna nie chce iść, z kolei Liam nie chce żeby została sama.

-Zajmę się nią, spokojnie. –przerwałam za śmiechem jego bezsensowną paplaninę. –Zobacz! –krzyknęłam i wskazałam palcem na srebrzystego mężczyznę, który udawał statuę wolności.

-Boże co to? –jego twarz wyrażała przerażenie. Czyżby tam w ich sztywnej i flegmatycznej Anglii nie było ludzi-posągów?

Kędzierzawy po chwili przybrał szarmancki uśmiech i przeszedł obok atrakcji, mówiąc ciche „witaj” i puszczając jej oczko. Parsknęłam pod nosem.

-Jest moja! –krzyknął, charakterystycznie ciągnąc łokieć w dół w geście „jest”.

-Uważaj! –już po chwili pokładałam się ze śmiechu na chodniku, gdyż „Statua Wolności” niespodziewanie przyciągnęła do siebie, zdezorientowanego chłopaka i złożyła soczystego buziaka na czole Harrego. Jego dziewczęcy pisk tylko podsycił atmosferę i przyciągnął gapiów, którzy momentalnie zaczęli robić zdjęcia czy śmiać się w niebogłosy.

Po kilku minutach, podczas których przerażony przyjaciel starał się wyrwać napastnikowi, ostatecznie postanowił skończyć stawiać opór i zwyczajnie zacząć się bawić. Objął mężczyznę w pasie i z szerokim uśmiechem zaczął mu szeptać słodkie słówka, których nawet mi nie mówił. A jestem jego dziewczyną? Chociaż? Nie.. to by było obleśne i dziwne skarciłam się.

-Choć. –pociągnęłam go, tym samym stawiając kropkę za jego występem.

-Zazdrosna? –wykrzywił usta w uśmiechu, stając naprzeciw mnie i oplatając dłonie wokół moich pleców.

-Harry... –jęknęłam, gdyż ta sytuacja była dla mnie… niekomfortowa, inna dziwna? Tak, chyba tak.

-Jesteśmy razem dwa miesiące i jeszcze się nie całowaliśmy. –spuściłam wzrok i skierowałam go w prawą stronę. Sama nie wiem, dlaczego tak się tego bałam. Bo to wszystko zniszczy. –Dobra, możemy nie wracać do tego tematu. –mogłam się założyć, że podrapał się po karku.

-Ja po prostu wolałabym, żeby było to bardziej spontaniczne. –powiedziałam szybko, wykorzystując pierwszą lepszą wymówkę.

-Matt tez przyjechał. –wiedział co rzec, aby rozładować napięcie. Tworzyłam szeroko usta i spojrzałam na niego z uśmiechem. Naprawdę uwielbiałam chłopaka Nialla i cieszyłam się, że również postanowił mnie odwiedzić.

-Żartujesz? To na co czekamy?! Chodźmy do niego! –zatwierdziłam. 

Z dnia Louisa – lipiec 2013

Odór alkoholu jak nigdy mnie nie odrzucał. Wręcz przeciwnie – pociągał i zachęcał, do wlewanie w siebie kolejnych procentów. Miałem wrażenie, że ten uporczywy szum w głowie pozwalał mi zapomnieć o wszystkim co zjebałem. Jak dziecko okręciłem się na obitym bordową skórą krzesełku. Niestety nogą zahaczyłem się o bar i zaliczyłem piękne zderzenie z podłogą. Ricy tylko zaśmiał się jak głupi. Wódka i na niego zadziałała. Podniosłem się niezdarnie z podłogi i ponownie zasiadłem.

-Dwie czyste poproszę. –wybełkotałem, nieświadomy tego co robię.

-Nie stary, ja już nie chce. –ledwo zrozumiałem mowę mojego towarzysza.

-Pij, nie pierdol. –zachichotałem niczym dziewczyna i sunąłem kieliszkiem w jego stronę.

-Przekonałeś mnie. –parsknął śmiechem.

-Z czego się śmiejemy? –zapytałem się, zatykając usta dłonią.

-Nie wiem, haha, co? –tym razem to Ric kontynuował moją zabawę.

Jedyne czego byłem pewien to to, że będąc pijanym nie byliśmy w stanie zachowywać się normalnie, co przywoływało spojrzenie innych ludzi, znajdujących się w pomieszczeniu.

-Ale nas wychujały. –pokręciłem głową i uniosłem kąciiki ust do góry. –Mała i Nes, no nie? –zapytałem, a on przytaknął.

-Wszystkie dziewczyny to suki. –wybełkotał, siadając do pionu.

-Oprócz Małej.

-I Nes. –dodał. Oparłem łokcie na blacie.

-I mojej mamy. –kontynuowałem.

-I mojej i jeszcze cioci, chociaż ona to nie wiem. –zastanawiał się –Moja ciocia to suka, rozwiodła się z wujem. –rzekł poważnie.

-A moja to nie. Moja ciocia nie jest suką. Babcia też nie. I siostry też nie.

-Moja siostra też nie. –oburzył się.

-Mówiłem na początku.

-Tak?

-Mała to twoja siostra. –powtierdziłem.

-Faktycznie -zarechotał.

-Dwa razy to samo. –powiedziałem w stronę barmanki.

-W takim razie wypijmy za wszystkie dziewczyny, które nie są sukami. –uniósł kieliszek do góry.

-Więc za Małą, Nes, mamę Witany, mamę, ciocię i siostry Tomlinson. –ponowiłem jego gest.

-I panią z poczty. –uzupełnił.

-Ona jest suką.

-Może i tak, ale ma fajny uśmiech.  –zaśmiałem się wesoło.

-Dobrze, więc w takim razie za Małą, Nes, mamę Witany, mamę, ciocię i siostry Tomlinson oraz panią z poczty. –wznieśliśmy toast i krzyżując naczynia, napiliśmy się razem.

Widok totalnie mi się rozmazał, a dosłyszenie czegokolwiek skutecznie uniemożliwił mi pozornie pozytywny szum w głowie. Straciłem kontrolę nad własnym ciałem. Z resztą kto by się dziwił po wypiciu kilku kolejek z  rzędu? To by się tak na pewno nie potoczyło, gdyby nie rozmowa  z Ricyiem, któremu zebrało się na wyżalanie. Początkowo radził mi się w sprawie Nesseli, wspominając wydarzenia sprzed kilku miesięcy i właśnie to przypomniało mi o uczuciach, które chciałem wymazać.

Po raz drugi zjebałem szansę, którą dostałem i jedyną osobą, którą mogę za to obwiniać jestem właśnie ja.

Niby wiedziałem, że pomiędzy Małą, a Harrym coś się szykuje, ale mimo tego bałem się dopuścić do siebie tą myśl i z całych sił ją wypierałem. Czekałem aż zdarzy się cud, zamiast spiąć tyłek i zadziałać. Wiadomość o tym, że są razem tak bardzo mnie zaskoczyła, że nie byłem w stanie konkretnie zareagować. Jedyne na co było mnie stać, to przyklejenie do ust sztucznego uśmiechu i wysilenie się na nieszczere „cieszę się”.

-JE-STEM DE-BLI-LEM. –podkreśliłem każdą sylabę i uderzyłem twarzą w blat.

-Nie martw się, ja też. –dodał, przybijając sobie samemu piętkę. –Bo popatrz. –zatoczył się na krzesełku –Niby wszystko było ok, pomagałem jej, wspierałem, słuchałem, a ostatecznie i tak wybrała tego dupka, który chciał ja wykorzystać. –użalał się.

-Ty też chciałeś ją wykorzystać. –wytknąłem mu –„Jest kolejnym punktem na mojej liście”. –zacytowałem mrucząc.

-A co jeśli tak nie było? –spojrzałem na niego gwałtownie, co wywołało salwę bólu w okolicach głowy.

-Jak? –postać blondynki wyłoniła się jak znikąd, kompletnie nas zaskakując.

-Tak. –powiedziałem bezsensu –Znaczy nic.

-Boże czy wy nie macie czasem dziś zdjęć? –zapytała, dokończając flaszkę stojącej na rogu lady.

-O kurwa. –palnąłem w stronę Rica. –Ogarniesz mnie? –spytałem z nadzieją.

-Sam się schlałeś, to sam się ogarniesz. –posłała mi causa w powietrzu –Panowie płacą. –rzekła w stronę barmana, który upominał się o zapłatę za napój, który bez pytania spożyła. 

Z myśli Emilie – lipiec 2013

Przemknęłam korytarzem taniego baru, wchodząc zapleczem dla personelu na korytarz. Szłam wolnym krokiem, w jednej ręce trzymając flaszkę, którą ‘pożyczyłam’ z baru. Lubiłam popić, naprawdę.

Usiadłam na łóżku pokoju, który dzieliłam wraz z Niallem  oraz Harrym. Dlaczego Niall i Matt nie mogli mieć razem swojego kąta? Proste. Nikt nie chciał w razie czego przerywać im ich orgii, ani zastawać ich w niekomfortowych sytuacjach. Tak to chociaż będą mieć jakieś ograniczenia.

-Ey Emi, wiesz gdzie są moje bokserki? –zapytał mnie blondyn, którego obecności wcześniej nie zauważyłam.

-Sprawdź w pokoju swojego chłopaka. –powiedziałam, starając się wymazać z głowy te sprośne myśli.

-Racja. –cmoknął charakterystycznie ustami. –Dzięki.

-Nie idziesz po nie? –zapytałam zaskoczona.

-Nie chce mi się. –jęknął, kładąc się na materacu obok mnie.

Musze przyznać, że w ostatnich dniach zbliżyłam się trochę z chłopakiem. Był chyba jedyną akceptowalną przeze mnie w tym towarzystwie osobą. Pomimo tego, że często mnie irytował czy obrzydzał. W sumie lepsze to rozpieszczona bogaczka - Nessela, marna podróbka bad boya – Zayn, złośliwy Liam, żałosny Louis, zapatrzony w siebie Matt czy chłopak z mopem na głowie - Harry. Tak - Niall zdecydowanie był jedyną akceptowaną przez mnie osobą. Spojrzałam w lustro. Wyzywający strój, mocny makijaż – mój wygląd tak bardzo odbiegał od codziennego. Co się dziwić? Jak inaczej miałam poderwać tego kretyna jak nie udając słodkiej blondynki?

-Bezsens. –wymruczałam do siebie, rzucając poduszką w jakiś kąt. Był to raczej wyraz dezaprobaty niż złości.

Jedyną osobą, która w pełni znała moją historię był Hoarn. W rzeczywistości nigdy bym mu się nie zwierzyła, jednak wszystko co aktualnie o mnie wie, dowiedział się wyciągając to  ze mnie, kiedy byłam w stanie nietrzeźwości. Tak jak teraz Louis czy Ric.

-Opowiesz mi jak to dokładnie było? –zapytał niespodziewanie, a ja już dokładnie wiedziałam o jaki temat mu chodziło.

Co prawda uważałam, że ludzie to wredne kurwy, jednak czy takie zwierzenie nie pomogłoby mi trochę? Chociaż troszeczkę? Przynajmniej przy nim mogłabym ściągnąć maskę, którą posługuję się na co dzień.

Posługuję się, aby osiągnąć swój cel , a  potem jak tchórz spierdolić z ich życia. 

###

*ważniejsza notka*

jest suprajs, jest fejm, bo miał być w weekend, a jest dziś.

czemu dziś? bo pobiliśmy 100 obserwatorów za co dziękuję c:

mimo to liczba opinii ostatnio spadła

soł plis koment <3

*mniej ważna notka*

jestem dziś tak rozdrażniona i wkurwiona.

nie dosyć, że jestem chora i siedzę przez tydzień w domu, po jakiejś chujowej wycieczce, na którą tylko bezsensu wydałam kasę,

to jeszcze jakiś jebnięty gimbus z pierwszej klasy próbował podskakiwać i tak mnie to wyrwało z równowagi…. kurwa no.  nie, że mam coś do osób w tym przedziale wiekowym, po prostu ta JEDNA dziewczyna mnie dziś cholernie wytrąciła  z równowagi i się teraz tu wyżywam.

TWITTER

TUMBLR

MÓJ SENTYMENT