prolog części drugiej :)

Z pamiętnika Engy – lipiec 2012

Szurałam starymi kapciami po drewnianej podłodze mojego korytarza. W ciszy przeszłam do salonu i usiadłam wygodnie na kanapie, biorąc w rękę mój ulubiony czarny kubek. Zupełnie zignorowałam parę, która ulatywała z jego wierzchu i wzięłam nie duży łyk gorącej karmelowej kawy, której już od dzieciństwa byłam fanką. Poczułam przyjemność. Cisza wypełniała moje uszy, rozkosz ogarniała moje podniebienie, a myśli nie stawiały pesymistycznych rzeczy na pierwszy tor. Dawno się tak nie czułam.

Odsunęłam od siebie tęsknotę, którą zastąpiłam wspomnieniami z przed kilku miesięcy. Odsunęłam myśl tego, jak bardzo zmieniło się moje życie. Moją głowę wypełniały plany,  głównie na przyszłość.

Odłożyłam naczynie i oparłam się delikatnie plecami o barierkę sofy, na której spoczywałam. Wyciągnęłam się niezdarnie, ziewając przeciągle. W jednym momencie opanowały mnie zupełnie inne emocje. Stan ukojenia minął, choć nie zastąpił go gorszy. Po prostu zastanawiałam się. Nie mogłam się doczekać jutrzejszego spotkania. Mimo tego, że bałam się, bo dawno go nie widziałam, to zdawałam sobie sprawę z tego, że nie byłabym w stanie dalej czekać; że gdyby nagle okazało się odwołane, nie poradziłabym sobie z tym. 

Mimo początkowych wątpliwości wreszcie się ustatkowałam. Z każdym dniem rozłąki coraz bardziej przekonywałam się w fakcie, że nie jestem w stanie długo wytrzymać bez jego obecności. Nawet tej wirtualnej i nienamacalnej. 

Nie był to zwykły czy przeciętny związek. Kryło się za nim coś więcej. Przyjaźń. Relacje między nami były specyficzne, ale podobało mi się to. Nie musieliśmy trzymać się za ręce, wymieniać śliną czy uprawiać seksu, by poczuć uczucie między nami. Wystarczyła zwykła rozmowa, uśmiech, gest, a w ostateczności przeciętny uścisk, który mimo złudzenia za każdym razem przeżywaliśmy inaczej. On po prostu mi pomógł. Pomógł mi dojść do normalności, zapomnieć o przeszłości, wyjść na prostą, a nawet spełniać marzenia.

Wiele się działo przez ostatnie dwa miesiące, od kiedy to Madlen Bluem stanęła w moich drzwiach i przekazała nam jedną z lepszych wieści od dłuższego czasu. Kawałek chłopaków szybko zdobył popularność, przez co wiele poszukiwaczy talentów czy menagerów zainteresowała się nimi, a dodatkowa sesja zdjęciowa Louisa w Adiusty Photography tylko wypromowała ich jako całość. Zespół oficjalnie przyjął nazwę One Direction. 

Chyba właśnie o tym marzyli, aby zdobyć sławę, uznanie czy pieniądze. Szybki wzrost ich funduszy umożliwił im częstsze spotykanie, choć i tak bardzo rzadko znajdowali czas, ze względu na nawał pracy i nowych obowiązków. 

Niallowi i Mattowi się układa, mogę nawet powiedzieć, że bardzo dobrze, choć póki co nie mogą ujawnić ich homoseksualnego związku. Nes oraz Zay pomimo wielu kłótni wciąż są ze sobą, Louis chyba zdobył adoratorkę, Liam wciąż stara się o serce Emilie, która od dawna stała się częścią ich życia. Zaryzykuję stwierdzenie, że dla większości dość nie przyjemną częścią. A jak u mnie? Realizuję się, tak to chyba można podsumować. Robię zdjęcia, tańczę i piję kawę. Mmm mruknęłam pod nosem i po raz kolejny sięgnęłam po chłodny już napój. 

„w porannej kawie zostawiam spokój
w porannej kawie zostawiam sen
zaraz się znajdę w zdarzeń natłoku
zaraz rozpocznę kolejny dzień”



#pro elo i te sprawy :3 
blogi komentuję jutro, dziś juz nie mam na nic czasu, takie se prolog se :) mam nadzieję, że nie będziecie zawiedzione jego treścią, bo ma on być podsumowaniem jak i wprowadzeniem. zmieniam trochę formę, mam nadzieję, że na lepszą. co ze starym wyglądem bloga? starałam się go utrzymać i miałam nadzieję, ze dam radę, niestety on nie przedstawia mnie, a na tym blogu chcę przekazać choć cząstkę siebie. :)