1

Poprawiłam swoją pozycję na miękkim, bordowym fotelu. Na stoliku, przed sobą, położyłam telefon oraz portfel. Delikatnie przekręciłam głowę w bok jakbym bała się, że komuś przeszkodzę moim zachowaniem. Z zaciekawieniem przyglądałam się ludziom za oknem. Starsza pani ciągnąca gdzieś małego chłopca, zakochana para szła za rękę wzdłuż deptaku handlowego oraz inni, mniej wyróżniający się z tłumu obywatele Nowego Yorku. Ręką objęłam małą, białą filiżankę i ze spokojem dopijałam karmelową kawę.

-Jedną karmelową poproszę – wypowiedziałam swoje zamówienie równocześnie z pewnym chłopakiem. Uśmiechnęliśmy się do siebie nawzajem i w milczeniu oczekiwaliśmy na zamówione przez nas napoje przy ladzie kawiarni. Po chwili przed nami pojawiła się jedna biała filiżanka kawy. Spojrzeliśmy w jej stronę, a potem na siebie nawzajem.
-Weź – odpowiedzieliśmy po raz kolejny w tym samym czasie. Szatyn zaśmiał się cicho i podsunął mi naczynie.
-Dziękuję – odparłam cicho zakładając kosmyk włosów za ucho. Odeszłam w stronę wolnego stolika.

Tu wszystko się zaczęło. Przy tej samej ladzie, przy której stałam teraz i płaciłam za swoje zamówienie. Kto by pomyślał, że zwykły zbieg okoliczności odbił się na moim dalszym życiu? A może to nie był przypadek? Może tak miało być? Kto by pomyślał, że ta przestronna i domowo urządzona kawiarenka będzie początkiem nowej historii, której koniec jest przygnębiający i dobijający? Powolnym krokiem ruszyłam w stronę jednego z większych wieżowców Stanów Zjednoczonych. Siedziba Adiusty Photography – firmy, dla której składałam fotorelacje z mniej ważnych wydarzeń. Ruchome drzwi same się przede mną otworzyły. Przecież są ruchome, to raczej logiczne powtarzałam w myślach. Przeszłam przez wąski hol i stanęłam na jego końcu gdzie znajdowała się winda. Nacisnęłam guzik z numerem czterdzieści dwa i w ciszy oczekiwałam na przyjazd urządzenia. Głowę znów zalała fala wspomnień.

Nacisnęłam na guzik widy. Poczułam dotyk na ręce. Spojrzałam na dłoń, która spoczywała na mojej. Uniosłam wzrok i po raz kolejny dzisiejszego dnia ujrzałam twarz tajemniczego chłopaka. Po raz drugi dziś obdarzył mnie szerokim uśmiechem i szepnął:
-Przeznaczenie – wzrok przerzuciłam na jego dłoń, a późnej w jego oczy. Okazało się to błędem, ponieważ ich niebieska barwa magnetyzowała niesamowicie. Speszony zabrał swoją dłoń – Louis – dodał. Skinęłam głową, jednak nie postanowiłam wyjawić mu swojego imienia. Do moich uszu dobiegł charakterystyczny dźwięk dzwonka, który informował, że winda dotarła. Jej drzwi otworzyły się, a ja wraz z nowym znajomym weszliśmy do jej środka. Louis wysiadł trzy piętra przede mną cicho mówiąc:
-Do zobaczenia.

Przestań rozpamiętywać skarciłam się w głowie, starając się odgonić wspomnienia. Nim się obejrzałam wysiadałam już na czterdziestym drugim piętrze budynku. Nieśmiało weszłam do pomieszczenia. Naprzeciwko wejścia znajdowało się duże, czarne biurko w kształcie półokręgu, które odbijało swoim kolorem od czarnej, kafelkowej podłogi i szarych, połyskujących ścian. Za meblem zasiadała blondwłosa redaktorka czasopisma Vogue. Nie unosząc wzroku znad papierów, które w tej chwili przeglądała rzekła:
-Usiądź Engy – posłusznie zajęłam miejsce naprzeciwko zwierzchniczki i oczekiwałam, aż wyjaśni mi, dlaczego tak właściwie mnie wezwała – w Londynie organizowana jest manifestacja homoseksualistów – zaczęła nie ukrywając znudzenia – a ty tam pojedziesz i porobisz kilka zdjęć.
-To przecież Wielka Brytania – odpowiedziałam zdziwiona propozycją Madlen.
-To również wielka szansa na wybicie się, akcja ma wiele sponsorów – zaczęła wyliczać, ale ja już jej nie słuchałam.
-W takim razie zgoda – odparłam.
-Dziś o dziewiętnastej masz samolot – wytłumaczyła spoglądając na zegarek – masz jeszcze dużo czasu. W recepcji dostaniesz dalsze wskazówki.
Siknęłam głową i po raz kolejny dziś skierowałam się kierunku windy. Boże dziękuję, że jest coś takiego, bo z moim stanem kondycji nie wdrapałabym się po schodach pomyślałam zadowolona.

 Poczułam ucisk w okolicach klatki piersiowej i dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że wpadłam na chłopaka z kawiarni. Moja mina wyrażała chyba wiele emocji, w tym zdziwienie i przerażenie, bo to przecież nie możliwe, żeby takie sytuacje powtarzały się kilkakrotnie jednego dnia.
-Spokojnie nie śledzę cię – szatyn jakby czytał mi w myślach zaśmiał się i wyminął w progu.

Spakowałam tylko najpotrzebniejsze rzeczy. Co mi się przyda na weekend? Analizowałam w głowie starając się uspokoić. Mimo wszystko bardzo się denerwowałam. Madlen miała rację, to była wielka szansa na wybicie się. Małą walizkę odłożyłam obok drzwi wejściowych do skromnego mieszkania. 


Strzykawki rzuciłam na głos poszukując domowej apteczki. Po woli przeglądałam jej zawartość. Ostatecznie zapakowałam ją całą do torby podręcznej i odłożyłam w to samo miejsce, co bagaż. Rozejrzałam się po mieszkaniu i zgasiłam wszystkie światła. Zakluczyłam drzwi i zeszłam z klatki schodowej z moimi rzeczami, które zabierałam do Wielkiej Brytanii. Nim się obejrzałam odprawa się zakończyła, a ja przygotowywałam się do kilku godzinnej podróży.

***

Wystawiłam głowę przez okno taksówki i oglądałam piękne, lecz ponure ulice stolicy. Ciepły wiatr rozwiewał moje włosy. Szczerze mówiąc Londyn niewiele się różnił od Nowego Yorku. Mimo wszystko to właśnie tu odczuwam tą magię pomyślałam.

-Za marzeniami? – Zapytał mnie taksówkarz. Mężczyzna miał około czterdziestu lat. Nie można było go zaliczyć do tych najchudszych. Ubrany w sztruksowe spodnie, polar i kamizelkę. Kilkudniowy zarost uwydatniał osunięte kości policzkowe, a worki pod oczami sugerowały zmęczenie. No tak, przecież dopiero szósta – tłumaczyłam sobie.
-Można tak powiedzieć – odparłam nieco zmieszana. Czy faktycznie zgodziłam się przyjechać tu tylko po to, aby zdobyć popularność? A może podświadomie wciąż żyję nadzieją, że gdzieś pośród smutnych ulic spotkam go? To niedorzeczne, już dawno temu, zakończyłem ten rozdział mojego życia. Mimo wszystko pragnę stanąć przed nim i z pogardą powiedzieć, że nie pamiętam, kim jest. Tylko czy to możliwe? Czy możliwe jest usunięcie z pamięci chłopaka, który obrócił twoje życie o sto osiemdziesiąt stopni? Zrobił zamieszanie w moim życiu, a potem tak po prostu zniknął, zostawiając wiele niewyjaśnionych spraw. To był ten inny rodzaj miłości. To jest uczucie, którym darzysz osobę, która cię wspiera i rozumie. Czy mogłam go nazwać przyjacielem? Przyjaciel nie kłamie.  Obiecał, że wróci, nie wrócił. 

***

Przeciskałam się wśród tłumów manifestujących i starałam uchwycić dobre klatki. Zdjęcia wychodziły ładne, ale nie perfekcyjne, jakie mają być. Czułam się dość niekomfortowo, ale zadanie to zadanie. Wszędzie widziałam liczne napisy i znaki obrażające homofobów. Co za chory świat pomyślałam. Poczułam mocne ukłucie w okolicach brzucha i syknęłam z bólu, łapiąc się za obolałe miejsce. Spojrzałam na prawdopodobną przyczynę mojego nieszczęścia. Niestety nie dowiedziałam się, czym jest. Zamiast tego w oczy rzucił mi się blondyn o piwnych oczach. Zmierzył mnie zimnym spojrzeniem, aż ciarki mnie przeszły. Co za nieprzyjemny typ stwierdziłam. Odwróciłam się chcąc szybko stracić kontakt wzrokowy i wpadłam na bruneta o kręconych włosach. Uśmiechnął się nonszalancko i spojrzał na mnie spod rzęs. Flirciarz.
-Harry – podał mi rękę, przekładając transparent w drugą. Uścisnęłam jego prawą dłoń i czekałam na dalszy przebieg wydarzeń. –Jesteś śliczna – stwierdził, na co skinęłam głową. – Chcesz mój numer telefonu? – Zapytał, na co spojrzałam na niego jak na debila, starając się powstrzymać śmiech. Jak dawno mnie szczerze nic nie rozbawiło. – Co cię śmieszy? – Zmroził mnie wzrokiem.
-Wyjaśnij mi, dlaczego gej chce mi dać swój numer telefonu? – Spojrzałam na jego transparent, a później w jego zielone oczy.
-Nie jestem gejem, mój przyjaciel jest, a ja go wspieram – wytłumaczył.
-Innym  razem – odrzekłam i ruszyłam dalej wykonywać swoje zadanie. Po raz kolejny rozejrzałam się wśród tłumów. Moje serce momentalnie przyśpieszyło, a oddech stał się nie miarowy. Pierwszy raz od roku ujrzałam go w tłumie. W tym samym momencie on spojrzał na mnie. Kolejne spotkanie.

# wiem, że pierwszy rozdział może nie wydawać się interesujący, ale starałam się was wprowadzić w temat. W weekend będę przeglądać wasze blogi :) zapraszam do komentowania i obserwowania,informuję, że możecie zadawać pytanie mi jak i bohaterom, co sądzicie o rozdziale? 

dziękuję serdecznie wszystkim, którzy skomentowali poprzedni wpis, ciesze się, że wam się spodobało <3