2.

Obróciłem się do tyłu popchnięty przez jednego z protestujących. W oczy rzuciła mi się brązowowłosa dziewczyna. Przyglądałem się jej  i po chwili napotkałem jej wzrok. Niemożliwe szepnąłem. Stałem wpatrzony w nią jak w obrazek i nie wiedziałem jak się zachować. Zaraz obok niej stał Harry, zaczepił ją, a ona gwałtownie odwróciła spojrzenie w kierunku bruneta. Wymienili kilka zdań, po czym dziewczyna podała mu karteczkę. Nie trudno było mi się domyślić, że znajdował się na niej jej numer telefonu. Przyglądałem się całej sytuacji i pewnie nadal bym to robił, gdyby nie fakt, że wielki transparent ich zasłonił. Postanowiłem udać się w stronę brązowowłosej jednak, kiedy dotarłem już jej nie było. Stałem w miejscu otępiały i nie wiedziałem, co za sobą zrobić. Harry, on mi pomoże pomyślałem, przypominając sobie, że to właśnie on ma kontakt z brunetką. Poczułem silny dotyk na moim ramieniu i gwałtownie się obróciłem.

-Idziemy stary – powiedział Zayn i pociągnął w miejsce zaparkowanego auta.

Krzątałem się pomiędzy pokojami przenosząc to dekoracje, to jedzenie i starając się jakoś ogarnąć to, co się dzieje. Za wszelką cenę próbowałem nie zwracać uwagi na zaciętą wymianę zdań między chłopakami z zespołu, ale powoli to wszystko mnie przerastało. Zayn kłócił się z Liamem, Harry krzyczał na mnie, abym się pośpieszył i jedynie Niall siedział nieobecny w salonie i pogrążał się w myślach.

-Przestańcie w końcu! – Krzyknąłem zirytowany i wszystkie serpentyny, które trzymałem w ręce rzuciłem na ziemię – możecie przestać na siebie naskakiwać? – Zapytałem podniesionym głosem.

-Jakby ten zapatrzony w siebie jak w lusterko laluś, mnie nie denerwował to bym się nie kłócił! – Ryknął Liam.

-To ty wszystkich denerwujesz nadopiekuńczy palancie! – Odgryzł się mulat.

-Obaj jesteście beznadziejni! – Harry też musiał wtrącić swoje zdanie.

-Zakończcie! – Przekrzyczałem ich wszystkich, a oni jak na komendę spojrzeli w moją stronę –Weźcie choć raz przykład z Nialla, bo pomimo tego, że nic nie robi, to przynajmniej nie przeszkadza – pouczyłem ich.

-Ach, czyli mam siedzieć cicho i nie przeszkadzać i może jeszcze zostać gejem, żebym cię nie drażnił? – Zapytał z wyższością Liam, a ja automatycznie zwróciłem spojrzenie w stronę blondyna, który właśnie wyszedł z mieszkania głośno trzaskając drzwiami.

-Gratuluję – warknąłem w jego stronę i wróciłem do poprzedniej czynności. 

***

Założyłam na siebie czarne zwężane spodnie (czyt. rurki), beżową bluzkę oraz skórzaną kurtkę pod kolor spodni , a na nogi wsunęłam  szpilki. Myślę, że ten strój jest odpowiedni na imprezę.

-To może chociaż ty dasz mi swój? – Zapytał natarczywie.

-Dobrze – powiedziałam i podałam mu kartkę z moim numerem telefonu.

-Dziś robię imprezę z kumplami, może wpadniesz? – Zaproponował, chwilę się zastanawiałam, ostatecznie się zgodziłam, może być interesująco.

-Dobrze, w takim razie wyślę ci adres sms – uśmiechnął się zalotnie i odszedł. Odwróciłam się, by ostatni raz spojrzeć na szatyna, jednak on zniknął.

Najciszej jak mogłam zamknęłam drzwi pokoju hotelowego. Dochodziła godzina dwudziesta trzecia, co oznacza, że w ośrodku już od godziny trwa cisza nocna. Nie chciałam tracić pieniędzy na taksówkę, dlatego też postanowiłam dotrzeć pod podany adres autobusem. Mało komfortowe, ale odpowiednie pod względem finansowym.  

Stanęłam przed dużymi brązowymi drzwiami. Już z daleka słyszałam głośną muzykę. Postanowiłam wejść bez pukania, bo wątpię, aby ktoś je usłyszał w takim hałasie. Nieśmiało wkroczyłam do środka. Nie byłam w stanie ocenić wielkości mieszkania, ponieważ w środku było mnóstwo nieznanych mi osób. Rażące w oczy kolorowe światła, dużo dymu, połączenie zapachu tytoniowego z alkoholem oraz perfum i potu. Musieli się postarać o taki sprzęt stwierdziłam, kiedy zauważyłam konsolę didżeja. Zapowiada się ciekawie pomyślałam na widok całujących się par, damsko-męskich jak i damsko-damskich. Przepychałam się przez tłumy starając się dotrzeć do baru z drinkami.

-Poproszę coś mocnego – powiedziałam zasiadając na wysokim taborecie przy blacie. Z uwagą obserwowałam każdy ruch przystojnego barmana, który przygotowywał moje zmówienie. Już po chwili mężczyzna postawił przede mną krystaliczny kieliszek z kolorową zawartością. Grzecznie podziękowałam i jednym duszkiem wypiłam zawartość naczynia. Wstałam z krzesełka i udałam się na parkiet. Co jakiś czas kręciło mi się w głowie i szumiało w myślach. To wina alkoholu tłumaczyłam sobie. Tańczyłam z naprawdę wieloma chłopakami, którzy przewijali się przez imprezę. Jednych pamiętałam, innych nie. Zdecydowanie więcej było tych drugich. Po około dwugodzinnej zabawie przy muzyce, postanowiłam usiąść i odpocząć. Może i nie wyglądałam, ale uwielbiałam imprezy. Moje regenerowanie sił nie trwało długo, bo już po minucie ujrzałam kierującego się w moją stronę bruneta. Gwałtownie wstałam i oczekiwałam początku rozmowy.

-Witaj śliczna, cieszę się, że jednak wpadłaś – powiedział zbliżając się do mnie na bliską odległość.

-Czy my się znamy? – Zapytałam, zalotnie się uśmiechając.

-Poznaliśmy się dziś na manifestacji? – Mruknęłam nieznacznie, starając się przypomnieć sobie chłopaka – Jestem Harry – powiedział ze zdziwioną miną – „Czemu gej prosi mnie o numer telefonu”? – Zacytował mnie i nagle doznałam olśnienia. Szeroki uśmiech zagościł na mojej twarzy.

-Pamiętam – odparłam. Harry pociągnął mnie w stronę czerwonych, luksusowych i jak mniemam drogich kanap. Siedzieliśmy chwilę w milczeniu i obserwowaliśmy zamieszanie na imprezie.

-Więc jak się bawisz? – Zapytał przerywając ciszę.

-Rewelacyjna impreza – odparłam.

-Może być jeszcze bardziej – szepnął mi do ucha, które po chwili przygryzł. Drgnęłam nieznacznie. Chłopak położył rękę na moim udzie, przyciągając do siebie. Engy, ewakuacja rozkazałam sama sobie w myślach. Jak oparzona odskoczyłam od chłopaka

-Ja jeszcze pójdę potańczyć.

Kolejne godziny miały niesamowicie szybko. Pot spływał po moim czole, makijaż dawno był rozmazany, a moje poczynania były kontrolowane przez alkohol, którego spożyłam dużą dawkę.

-Cześć mała – usłyszałam cichy szept nad moim uchem. Zesztywniałam, stanęłam w miejscu i zaciskałam mocno powieki. ‘Cześć mała’ – tylko on tak do mnie mówił. Odwróciłam się i pierwszy raz od kilku miesięcy byłam wstanie przyjrzeć się jego idealnym rysom twarzy – Zbiegi okoliczności wciąż nas nękają – odparł patrząc w moje oczy.

-Zabawne, że kiedyś sądziłeś, że to przeznaczenie – odpowiedziałam puszczając swój wzrok gdzieś w przestrzeń. Szatyn zamilkł, podniósł mój podbródek usiłując załapać kontakt wzrokowy – Obiecałeś – wyszeptałam, kiedy nasze spojrzenia się spotkały.

-Przepraszam – odparł cicho.

-Dlaczego skłamałaś, doskonale wiedząc, że nie dotrzymasz słowa? – Wypowiedziałam na głos to, co ukrywałam przez długi okres czasu.

-To naprawdę nie tak miało się skończyć – odpowiedział.

-Myślę, że nie mamy o czym rozmawiać – odpowiedziałam, zabierając jego dłoń z podbródka, na którym dotychczas przebywał. Za sobą usłyszałam ciche ‘mała’.

To nie tak miało być. Miałam o nim zapomnieć, albo przynajmniej udawać. Od dłuższego czasu planowałam tą rozmowę i nie tak miała wyglądać. Prawda jest taka, że z dniem kiedy zdałam sobie sprawę, ze już nie wróci, zabrał cząstkę mnie.

Biegaliśmy po trawniku za moim domem. Zraszacze skutecznie przemoczyły nasze ubrania. Louis starał się mnie dogonić, jednak już po chwili poślizgnął się na mokrym podłożu i wywrócił. Na moje nieszczęście zdążył złapać mnie za rękę, co spowodowało, że wylądowałam zaraz obok niego.

-Pamiętasz co mi kiedyś obiecałaś?- Zapytał po chwili przenikając mnie wzrokiem.

-Że kiedyś powiem ci jak mam na imię – odpowiedziałam bez chwili wahania.

-Więc jak masz imię? – Zapytał po raz kolejny.

-Powiedziałam, że ‘kiedyś’ to kiedyś – droczyłam się z nim.

-Jutro jadę do Londynu – powiedział poważnie.

-Wiem o tym. Co postanowiłeś?

-Odmówię im i wrócę – jego odpowiedź w pełni mnie zadowoliła i wywołała szeroki uśmiech na mojej twarzy. Po chwili chłopak zaczął mnie łaskotać. Nasza wojna trwała około piętnastu minut, w końcu runęliśmy na plecy wyczerpani.

-Ale obiecujesz, że wrócisz? – Zapytałam dla upewnienia.

-Obiecuję – odparł.

Kolejny dziś raz zacisnęłam powieki. Trzęsące ręce starały się otworzyć drzwi do mieszkania jednak powracające wspomnienia skutecznie uniemożliwiały mi skupienie się. Kiedy w końcu dałam radę rzuciłam się do hotelowej łazienki. Zaczęłam szukać apteczki, która zostawiłam w szafce pod umywalką. Wyciągnęłam z niej opakowaną w foliową ochronkę strzykawkę i małą flaszkę z przeźroczystym płynem. Nie czekając na nic rozerwałam opakowanie, a strzykawkę znużyłam w bezbarwnym płynie. Nabrałam go i sekundę później wbijałam igłę w moją żyłę przy nadgarstku. Wdychałam głęboko powietrze, by po chwili je wypuścić. Zsunęłam się po lodowatych kafelkach, którymi obłożona była ściana, w dół. Serce momentalnie zaczęło szybciej bić, a przez ciało przechodziły niekontrolowane dreszcze. Pot ustąpił. Poczułam zimno na całym ciele, które całkowicie koiło moje zdenerwowanie. 

_________________________________________

możliwe, że są jakieś drobne błędy, jeśli tak to przepraszam. 
chyba większość poprawiłam, ale nie jestem pewna (:

co sądzicie o rozdziale?

możecie zadawać pytania mi i bohaterom c: zapraszam do zajrzenia w zakładkę "other blogs" i zostawienia adresu do waszych opowiadań w zakładce "spam", obserwujcie i komentujcie c:

wielkie dzięki za tak wiele komentarzy pod pierwszym rozdziałem, cieszę się, że wiele z was skorzystało z mojego zaproszenia <3