8.

Obudziłam się w dość niewygodnej pozycji. Otworzyłam jedno oko, aby zbadać swoje położenie. Okazało się, że Ricy leżał w dziwaczny sposób na całej powierzchni mojego łóżka. Moje nogi spoczywały na jego, plecy na rogu mebla, a głowa zwisała swobodnie w dół, podobnie jaki i moja dłoń. Usłyszałam cichy śmiech i chcąc sprawdzić kto jest jego autorem unosiłam się do pozycji siedzącej, co spowodowało ból głowy. Automatycznie się za nią złapałam i w duchu przeklinałam swoją głupotę. Kiedy doszłam do siebie, moim oczom ukazała się drobna sylwetka kobiety, o ciemnych włosach, które upięte były w luźnego koka, po boku. Ubrana w czarną spódniczkę opinającą uda, tego samego koloru marynarkę i błękitną bluzkę z zakrytym dekoltem. W jednej ręce trzymała torebkę, a drugą starała się ubrać buty na obcasie. Uśmiechnęłam się szeroko widząc jak zmaga się z utrzymaniem na jednej nodze. Kiedy moja mama uporała się już z tą czynnością, oparła się o framugę i kręciła głową z niedowierzaniem.

-Myślałam, że kiedy Ric się wyprowadzi to będzie koniec waszych babskich wieczorów. –powiedziała, a kąciki jej ust lekko podniosły się ku górze. –Nie myślałam, że wychowam tak zgrane rodzeństwo. –dodała po chwili, lustrując nas wzrokiem.

-Przecież cały czas się kłócimy. –zaprzeczyłam automatycznie. Spojrzałam na śpiącego szatyna i nie myśląc wiele zrzuciłam go ze swojego łóżka, po czym okładałam poduszką póki nie zorientował się w sytuacji. –Widzisz? –wskazałam rodzicielce na starającego się pozbierać z podłogi brata.

-Widzę, widzę. –powiedziała przez śmiech –Chodziło mi raczej o to, że pomimo wszystko trzymacie się razem. –dodała wychodząc. –Zamknij za mną drzwi! –krzyknęła już z korytarza. Posłusznie udałam się za nią i czekałam aż opuści mieszkanie, abym mogła przekręcić zamek i je nakluczyć. Otwierała już drzwi, ale po chwili zaczęła kolejną rozmowę, na już zupełnie inny temat.

-Słyszałam, że spotykasz się z tym Louisem. –wypaliła, a ja otworzyłam buzię ze zdziwienia. Skąd ona o tym? Ric. Nie musiałam kończyć zadanego w myślach pytania, aby znać na nie odpowiedź. Przytrzymałam lekko piąstki, a usta zacisnęłam w wąską linijkę.

-Spotykam się z nim, bo mamy wspólnych znajomych. –odrzekłam.

-Przykro mi, że nie chciałaś mi o nim wspomnieć. –rzekła z bladym, ledwo widocznym uśmiechem i wyszła. Przekręciłam zamek.

Poczułam wyrzuty sumienia. Victoria była osobą naprawdę godną zaufania. Głupio mi było, że jej o tym nie wspomniałam, tym bardziej, że tyle dla mnie poświęciła. Kobieta nie jest moją prawdziwą mamą. Moja rodzicielka zmarła tuż po moim porodzie, a tata został sam z dwójką dzieci. Kilka lat później pojawiła się Vic. Bardzo ją lubiłam, bo była moją pierwszą nianią, a zbiegiem czasu dziewczyną taty. Nigdy się jednak nie pobrali. Nie zdążyli, bo kiedy miałam dwanaście lat ojciec przechodził przez skomplikowaną operację serca, która miała na celu usunięcie jego wady. Niestety operacja nie powiodła się i mój ojciec nie był w stanie wykonywać zawodu, dlatego stracił pracę, a w rok później odszedł od nas. Wtedy Vitoria nas adoptowała. Mimo wszystko chciała, abyśmy wychowywali się w ciepłej, rodzinnej atmosferze i dlatego wszystko sobie mówiliśmy. Może prawie wszystko poprawiłam się w myślach.

Przeszłam do kuchni i podchodząc do lodówki wyciągnęłam karton soku. Nie zważając na niehigieniczność, napiłam się z gwinta i odstawiłam go na bok. Faktycznie zdrowe śniadanie Engy skarciłam się za jakość najważniejszego posiłku dnia. Wróciłam do pokoju, a nie zastając w nim brata, postanowiłam się trochę ogarnąć.

Nessy siedziała na kolanach Zayna, opowiadając mu o najnowszej kolekcji znanego projektanta, którego nazwiska niestety nie pamiętam. Ric obserwował ich z niezbyt ciekawą miną i jestem pewna, że gdyby nie obecność Nesseli, już dawno by się na niego rzucił. Louis i Harry najwyraźniej rozmawiali o mnie, ponieważ wymieniając się zdaniami, co chwilę na mnie zerkali. Świetnie, tylko tego mi brakuje, żeby kolejny się dowiedział przełknęłam głośno ślinę, zdając sobie sprawę, że to całkiem możliwe. Otrząsając się z negatywnych myśli postanowiłam wrócić do rozmowy z Niallem oraz nowo poznanym Liamem. Nie zapałałam do niego sympatią, podobnie jak do Zayna. Harry wydawał się bardzo sympatyczny, a mój blond kolega, wydaje się najbardziej… Jakby to określić? Niegrzeczny? Mój blond kolega wydaje się najbardziej niegrzeczny, tak. Z tego co zauważyłam tylko on i obiekt westchnień mojej przyjaciółki palą oraz spożywają napoje procentowe czy przeklinają.

Minęły cztery dni od przybycia zespołu do moich rodzinnych stron. W między czasie zagrali dwa, małe koncerty. Jeden w centrum handlowym, a drugi w przydrożnym barze. Za trzy dni wracają i zastanawiam się jak Bluem przeżyje nieobecność swojego chłopaka. Chyba chłopaka zaczęłam się zastanawiać. Oni są w końcu razem czy nie? Dalej rozmyślałam.

-Engy, czy ty dziś czasem nie masz robić zdjęć w Adiusty Photography? –wypaliła nagle Nessy, a wszystkie oczy skierowały się w moją stronę. Zdjęć? Jakich zdjęć? No chyba, że dziś jest 20 maja, ale raczej…

-Cholera! –wymsknęło mi się, przez co zatkałam szybko usta ręką. Rzadko przeklinałam, dlatego moja mina, jak i moich przyjaciół wyrażała zdziwienie, jednak nowo poznani przeze mnie ludzie raczej się nie zdziwili. –Ricky podwieź mnie.-poprosiłam błagalnie, patrząc w jego niebieskie tęczówki. Przewrócił oczami i jakby chciał wstać, ale nagle go olśniło. Co on kombinuje? zastanawiałam się.

-Siostra, nie będę marnować benzyny, a poza tym, nie chce mi się. –powiedział z podejrzanym uśmiechem. –Czy ktoś inny ma auto? –zapytał.

-Właściwie ja mogę cię podwieźć. –odezwał się do mnie Loui. Wiedziałam, że on coś wymyślił, no po prostu wiedziałam. Zlustrowałam chłopaka wzrokiem. Jego włosy postawione były wzwyż. Ubrany w biały thsirt i błękitną kurtkę jensową. Szczerzył się ode uch do ucha, okręcając kluczyki wokół palca.

-Jakiś inny chętny? –zapytałam desperacko.

-Ja mogę. –odezwał się Niall.

-Proszę cię, nie masz prawo jazdy, a ja ci swojego samochodu na pewno nie dam. –rzekł kpiąco szatyn.

-Dobra odwieź ją jak chcesz. –odparł blondyn. Na twarz Louiego wstąpił zwycięski uśmiech.

-Bardzo zazdrosny? –spytał go przez żart. a w tej chwili nie miałam ochoty na dowcipy.

-Wow, bardzo zazdrosny? –zaczęłam go przedrzeźniać. –Jedziemy czy nie? –spytałam, a on przytaknął głową. –No to się rusz. –popędziłam go i łapiąc za ramię wyprowadziłam z pomieszczenia.

Dopiero po momencie dotarło do mnie, że trzymam go za wymienioną część ciała już od paru minut, w ciągu których zdążyliśmy przejść przez korytarz, wejść do windy, zjechać nią w dół i wyjść z Tunte Bulding. Stres jaki zawładnął moim ciałem był niewyobrażalny. Nie wiem czy chodziło o spóźnienie do pracy czy o spędzony czas z niebieskookim. Engy do cholery! Nie zastanawiaj się nad tym, tylko go puść! Krzyczał głos w mojej głowie. Posłuchałam się go, ale mimo wszystko wiedziałam, że moje policzki przybrały różową barwę.

-Możesz mnie trzymać, mi tam to nie przeszkadza. –powiedział ciepło.  

-Haha. –zaczęłam z sarkazmem. –Bardzo śmieszne. –dodałam.

-Mówię poważnie.

Moje ciało lekko drżało. Bałam się. Bałam się, że kiedy tam wejdę stracę pracę, a tego nie chciałam. Przekroczyłam próg biura Madlen, a za mną kroczył szatyn. Po co on tu za mną przyszedł?

-Świetnie, świetnie! –pracodawczyni powitała mnie krzykiem. –Nie dość, że się spóźniłaś, to nasza wschodząca gwiazda powiedziała, że „nie będzie pracować z tak nieprofesjonalną ekipą” –zacytowała, robiąc w powietrzu charakterystyczny gest. –Ty sobie wyobrażasz co właśnie straciliśmy?! Jak ja mam teraz wypromować magazyn?! –dalej wrzeszczała, jakby nie zdawała sobie sprawy, że stoję obok jej. Miałam ochotę zapaść się pod ziemię, byleby nie kończyć tej frustrującej rozmowy.

-Przepraszam to się nie powtórzy. –rzekłam cicho.

-Masz racje nie powtórzy się, bo nie będzie miało okazji! –zakończyła i już wiedziałam co to oznacza. Zwolniła mnie. Co za jędza. Pomyślałam.

-A jeśli znajdzie pani nową gwiazdę? –odezwał się Loui, a ja automatycznie spojrzałam na niego zdziwiona.

-Wydruk jest za trzy godziny, nie znajdzie nikogo. –rzekła kpiąco i usiadła za biurkiem.

-Ja całkiem nieźle śpiewam. –powiedział. Kobieta unosiła wzrok, po czym przerzuciła go na mnie. Lou co ty kombinujesz?

-To prawda? –zapytała mnie. Nagle w głowie zapaliła mi się żółta lampka. Rozpromieniona odparłam.

-Tak, tak, jest świetny, mówię pani. –zaczęłam ją nakręcać.

Po kilku minutach namawiania Madlen oraz przesłuchania mojego byłego przyjaciela, kobita postanowiła dać mi szansę. Mi i jemu poprawiłam się w myślach.

Siedział na drewnianym stołku, między kablami i statywami. Delikatnie sunął palcami po strunach gitary, jakby czuł każdy dźwięk, który tworzy. Otwierał usta, a z nich wypływała chyba najpiękniejsza piosenka, jakąkolwiek słyszałam. Robiłam zdjęcia. Robiłam, ale nie zwracałam uwagi na ich jakość. Po kryjomu wtapiałam się w słyszaną melodię, a nerwy koiłam jego głosem. On zdecydowanie ma talent. Smukłe kości policzkowe, które zdobił lekki rumieniec. Zawsze wstydził się śpiewać, robił to tylko dla mnie. Kąciki ust unosiły się w bladym uśmiechu, a  w oczach tańczyły iskierki. Włosy ułożone w nieładzie, dodawały mu uroku.

Let's not talk about it/ Nie rozmawiajmy o tym.
Drama we can live without it/ Dramat, możemy żyć bez tego.
Catch a wave if we're bored/ Łapiemy falę, jeśli jesteśmy znudzeni .
There's a clock we'll ignore/ Jest zegar, który będziemy ignorować.
Find a way around it/ Znajdziemy sposób, żeby go ominąć.
Hey, girl, I can tell there's something/ Hej, dziewczyno, mogę ci powiedzieć, że jest coś
Even when you say it's nothing/ nawet gdy mówisz, że to nic,
When you're playing with your hair/ Kiedy bawisz się swoimi włosami.
Like you just don't care/ Jakbyś nie zwracała uwagi,
It's a tell, you're bluffing/ Prosto to powiedzieć – blefujesz.

I love the things you do/ Kocham rzeczy, które robisz.
It's how you do the things you love/ To sposób, w który robisz rzeczy, które kochasz,
But it's not a love song/ Ale to nie jest miłosna piosenka,
Not a love song/ Nie miłosna piosenka.
I love the way you get me /Kocham sposób, w który mnie zdobywasz,
But correct me if I'm wrong /Ale popraw mnie, jeśli się mylę.
This is not a love song/ To nie miłosna piosenka,
Not a love song/ Nie miłosna piosenka.

I love that you buy the tickets/ Kocham to, że kupujesz bilety,
And you don’t make me watch your chick flick /I nie każesz mi oglądać swoich romantycznych filmów.
We’ve come so far/ Zaszliśmy tak daleko,
Being just the way we are/ Będąc tacy, jacy po prostu jesteśmy,
If it’s not broke, don’t fix it/ To nie jest popsute, nie naprawiaj tego.

I can’t guess the meaning/ Nie mogę zrozumieć, co masz na myśli,
When you don’t say what you’re feeling/ gdy nie mówisz, co czujesz.
If you got a broken heart/ Jeśli masz złamane serce,
You can punch me in the arm/ Możesz uderzyć mnie w ramię.
Now that’s what you needed/ To jest to, czego potrzebowałaś

I don’t speak girl /Nie gadam jak dziewczyna

I don’t quite understand a manicure/ Nie całkiem rozumiem manicure,
But you’re/ Ale jesteś
The only friend I’d take a shower for (And I would really do that for you)/ Jedyną przyjaciółką, dla której wziąłbym prysznic ( i naprawdę zrobiłbym to dla ciebie)
And I, would hold your bags/ I mógłbym nieść twoje torby,
When you go shopping/ Kiedy pójdziesz na zakupy.

I love the things you do/ Kocham rzeczy, które robisz.
It's how you do the things you love/ To sposób, w który robisz rzeczy, które kochasz.
The way you sing it, put me through it/ To jak śpiewasz, przenosi mnie przez to,
I guess I always knew it (I Always knew)/ Chyba zawsze to wiedziałem (zawsze wiedziałem).

Z każdym kolejnym dźwiękiem fala gorąca zalewała moje ciało. W brzuchu tańczyły iskierki. Nie wiedziałam jak się zachować. Czy ta piosenka była specjalnie dla mnie? Czy pisząc ją myślał o mnie?. Koniec. Skończył. Co powiedzieć? Co zrobić? Jak się zachować? miliony pytań i żadnej odpowiedzi. Boże podchodzi do mnie! Zostać? Uciec? Odtrącić go? Pocałować…? Kolejne kroki w moją stronę, a moje serce przyśpieszyło, zaczęłam ciężko oddychać. Coś czego najbardziej się bałam... Brak kontroli.

Dwa metry.

Metr.

Pół metra.

Zrób coś Engy, zrób.

Jest blisko.

Stoi obok mnie.

Louis po prostu podszedł i objął mnie. Objął, a ja nie wiedziałam co dalej. Stałam tak i stałam. Szatyn postanowił sam zareagować i zarzucił moje ręce na jego szyję, wracając do poprzedniej czynności. Nie wytrzymałam i jedyne na co było mnie stać to uśmiech.

-Jestem rozdarty kiedy cię nie ma. –wyszeptał delikatnie. –Daj mi szansę. –poprosił. Nic nie odpowiedziałam. –Czego ty właściwie chcesz? –spytał nie słysząc odzewu z mojej strony.

-Odzyskać kontrolę.

Napawałam się zapachem jego perfum i delikatnością jego dotyku. Nie puszczaj mnie nigdy, błagam! Miałam świadomość, że w rękach trzymam cały swój świat. Wszystko co było dla mnie ważne.

Odzyskać kontrolę.

# Czeeeeeść C:

Zacznę od tego, że rozdział chciałam dodać wcześniej, ale było parę spraw, które mnie rozpraszało, jeśli ktoś chce wiedzieć jakie to proszę -> klik klik klik

dziękuję za 76 obserwatorów i wszystkie opinie pod ostatnim rozdziałem C:

tak się zastanawiam czy dalibyście radę dobić do 40kom? Oczywiście najważniejsza jest jakość, a nie ilość, więc nie naciskam, aczkolwiek milo mi by było gdyby każdy wyraził swoją opinię C:

rozdział mi się nawet podoba, choć końcówka mogłaby być lepsza. w następnym będzie więcej Rickiego I Nessy, więc zapraszam C:

co myślicie o rozdziale?

myślicie, że Louis dostatecznie przekonał Engy?

Pozdrawiam ciepło I życzę po raz kolejny wszystkim miłych ferii xx

(mi się już niestety skończyły)

co myślicie o nowym nagłówku?