7.

wydaje mi się, że odwiedziłam już wszystkie blogi, ale było ich bardzo dużo, więc nie jestem pewna. jeśli nie to na końcu komentarza napiszcie  „#mójblog” i podajcie link –będzie mi łatwiej się odnaleźć.

Dłonie stały się zimne i drgały nieznacznie. Lekko kręciło mi się w głowie, co wywołało kilkanaście czarnych plam przed moimi oczami. Oddech był nierówny, a wzrok utkwiony w brudnym blacie stołu, na który spoglądałam, starając się uniknąć kontaktu wzrokowego z szatynem. Tak, lęk mnie paraliżował.

Strach? Co to właściwie jest? Lęk? Lęk przed tym co można zobaczyć, usłyszeć czy przeżyć? Tak, tak mi się wydaje. W tej chwili jestem jedynie pewna, że właśnie to odczuwam.

Nie boimy się ciemności, ale tego co możemy w niej zobaczyć i ja też nie bałam się obecności Louisa, ale tego jak potoczy się ta rozmowa oraz czy moja wyniosła duma pozwoli mi na ustalenie kompromisu.

-Engy? -chłopak spytał niepewnie chwytając za moją dłoń. Automatycznie spojrzałam na nią, a potem w jego niebiesko-szare tęczówki. Powiedział 'Engy'. Nie 'mała' jak to miał w zwyczaju. To tylko dowód na to, że wszystko się zmieniło. Wszystko. -Engy wszystko w porządku? -powtórzył niepewnie. Nic nie jest w porządku.

-Tak, wszystko gra. –spuściłam wzrok i odparłam pośpiesznie. Nie mogłam go okłamać, patrząc mu w oczy –nie dałabym rady.

-Na pewno dobrze się czujesz? –zadał po raz kolejny pytanie, podobne do poprzedniego. Czuję się okropnie.

-Czuję się wspaniale. –zatwierdziłam.

-Engy, wiem kiedy kłamiesz i widzę, że oszukujesz samą siebie. –odrzekł smutno. Miał rację. Znał mnie lepiej niż ja sama. Nauczył się odgadywać moje emocje z moich ruchów, wypowiedzi, oczu. Był specjalistą ode mnie. –Przecież może być  jak dawniej. –zatwierdził, sunąc kciukiem po wierzchu mojej dłoni, a później złapał ją w swoje, bawiąc się moimi palcami. Podniosłam wzrok i ujrzałam jego wyczekujące spojrzenie. Ma takie piękne oczy. Przymrużył powieki i dokładnie lustrował moją twarz jakby chciał czytać mi w myślach. Boże, dziękuję Ci, że tego nie umie robić.

-Nic nie będzie jak dawniej. –odparłam cicho. –Nie spędzisz ze mną już każdej wolnej chwili, bo masz nowych przyjaciół. –zaczęłam. –Nie weźmiesz mnie za rękę, nie przytulisz i nie powiesz jak tobie na mnie zależy, bo masz dziewczynę. –powiedziałam starając się opanować zawładające mną emocje. –Nie powiesz już do mnie ‘mała’. –dodałam. –Poza tym, mieszkasz w Londynie, a ja w Nowym Jorku i naprawdę myślisz, że będzie jak dawniej? –spytałam niedowierzając. Przymknęłam powieki, nie chcąc, aby gromadzące się w zaszklonych oczach łzy, wydostały się. Wstałam z krzesła, tym samym wyszarpując delikatnie, ale stanowczo moją dłoń, z dłoni szatyna. –Tak myślałam. –dodałam odchodząc w stronę Nessy, którą ujrzałam w tłumie.

-Ale dla ciebie mógłbym to wszystko zostawić mała. –usłyszałam cichy szept i automatycznie przystanęłam.

-Co powiedziałeś? –prosiłam o powtórzenie, nadal stojąc odwrócona tyłem do mojego byłego przyjaciela.

-Nic. –powiedział głośniej. Tak myślałam. Nie mógłby powiedzieć tak pięknych słów. Po prostu się przesłyszałam. Usłyszałam jak niebieskooki odsuwa swoje krzesło i idzie za mną krok w krok do reszty znajomych, którzy zgromadzeni czekali na nas, przy fontannie. Ich oczy zwrócone były ku nas. Dobrze, że wie o tym tylko Ric i Niall – uniknę zbędnych pytań stwierdziłam w myślach.

Szliśmy pieszo w stronę plaży oraz molo. Przyznam, że majowe popołudnia, szczególnie gdy są ciepłe, to idealna pora, aby pooglądać Ocean Atlantycki. Lubiłam to miejsce. Wiązało się z nim wiele wspomnień, dlatego lubiłam tu przychodzić.

Leżałam oparta tułowiem na kolanach Louisa, a nogami na wygrzanym jeszcze piasku i spoglądałam na księżyc, który dzisiejszego dnia miał swoją pełnię. Niby nic, a jednak coś. Szatyn zaczął okręcać mój ciemny kosmyk włosów na moim palcu, co wyrwało mnie z przemyśleń. Spojrzałam z dołu na uśmiechniętą jak nigdy twarz przyjaciela, który jak zwykle z resztą nucił coś pod nosem. ‘Muzyka go wypełnia’ przeszło mi przez myśl ‘on to kocha’ stwierdziłam po momencie.

-Po co właściwie tu przyszliśmy? –zapytałam obojętnie, ponieważ naprawdę nie ważne był0 dla mnie miejsce gdzie się spotykamy, ale to, że spędzamy razem czas np. rozmawiając o błahostkach. Bardzo rzadko wypowiadaliśmy się na poważne tematy, a chwile ciszy były nam praktycznie obce. Zawsze, któreś z nas coś mówiło, czasem nawet śpiewało w przypadku Louisa, ale za to się lubiliśmy –nie nudziliśmy się we własnym towarzystwie.

-Chciałem ci coś powiedzieć. –oznajmił, a ja poderwałam się zaciekawiona. Skrzyżowałam ręce wyczekująco, jednak niebieskooki pokręcił głową. –Może kiedyś ci powiem. –stwierdził z delikatnym uśmiechem.

-Powiedz, powiedz, proszę powiedz, błagam, błagam, błagam, no proszęęęęęęęęęę. –przeciągnęłam zafascynowana tym, co chciał mi przekazać szatyn. –No móóóów, mów, mów, mów, mów, nie dam ci spokoju, mów, mów, mów, mów, wyciągnę to z ciebie, mów, mów, mów, mogę tak cały dzień, mów, mów, powiedz, no powiedz–nalegałam, obsypując go pisakiem. –No mów! –powiedziałam stanowczo, a mój przyjaciel tylko się roześmiał.

-Obiecuję, że kiedyś ci powiem. –oznajmił.

-Obiecujesz? –spytałam podejrzliwie.

-Obiecuję. –potwierdził.

Kolejna nie dotrzymana obietnica stwierdziłam i nim spostrzegłam słońce już zachodziło za horyzontem, a plaża została oblana pomarańczowym światłem. Zayn i Nessy szli za ręce wzdłuż brzegu Atlantyku, wyglądali tak ślicznie. Brunetka oparła głowę o jego ramię, a on objął ją w pasie. Jak słodko. Dalej szli już w taki sposób, najwyraźniej milcząc, bo nie zauważyłam, aby poruszali wargami. Fakt faktem, że dziewczyna często go zamęczała, ale chyba właśnie w takich chwilach on rozumiał, że naprawdę mu na niej zależy. Przynajmniej mi się tak wydaje sprostowałam. Ric i Harry siedzieli na spróchniałym konarze, który nie wiadomo jakim cudem znalazł się na środku dzikiej plaży, która było mało znana przez mieszkańców Nowego Jorku. Gdybym ich nie znała, pomyślałabym, że są gejami. Zauważyłam też Louisa, który najwyraźniej zdawał sprawozdanie z naszej rozmowy Niallowi, który sądząc po jego minie, słuchał go uważnie.

Może już teraz bylibyśmy pogodzeni, może już teraz śmialibyśmy się jak za dawnych lat, może już teraz na nowo przyjaźnilibyśmy się. Jednak moja duma i ostrożność wygrały i nie pozwoliły na jakiekolwiek ugody. Może źle robię? Może źle to wszystko rozumiem? Może źle do tego podchodzę? Miliony pytań kłębiły się w mojej głowie, a najgorsze było to, że na żadne z nich nie znałam odpowiedzi. Za bardzo się stresowałam, aby wtedy myśleć racjonalnie, więc chyba muszę teraz wszystko przeanalizować od początku do końca. Nie. Nie tym razem. Naiwność nie weźmie góry nad podświadomością. Nie dam się znowu nabrać na jego obietnice. Nie. Po prostu nie.

Lekkie szturchnięcie w ramię ocuciło mnie z własnych myśli, a ja lekko przestraszona podskoczyłam w zabawny sposób, co rozśmieszyło bruneta, który teraz szedł ze mną krok w krok. Na mojej twarzy, po chwili zdezorientowania rozkwitł blady uśmiech, którym chciałam obdarować mojego zielonookiego znajomego.

-I co? Udało wam się poderwać jakieś dziewczyny? Nowe numery zdobyte? –zapytałam cicho się śmiejąc, w czym zawtórował mi chłopak.

-Trzy. –oznajmił, dumnie wyprężając pierś do przodu.

-Na ile? –zapytałam zaciekawiona.

-Na trzy. –dodał szczerząc się do mnie.

-Więc chyba byłam jedyną, której nie udało ci się wyrwać. –powiedziałam, spoglądając ukradkiem na mojego towarzysza.

-Ale dałaś mi swój numer. –odparł, chcąc utwierdzić mnie w fakcie, jaki jest wspaniały.

-Ej! –podniosłam głos.-Ale po to, żebyś się odczepił! –odrzekłam oburzona, po czym dźgnęłam go łokciem w bok.

-Tak, tak, wmawiaj sobie. –powiedział nie mniej pewny siebie. Postanowiłam nie kontynuować już tej dyskusji, bo byłam pewna, że Harry nie odpuści.

-Fajnie, że wszyscy się przyjaźnicie. –wypaliłam nagle, sama nie wiedząc dlaczego.

-Kto? –spytał zdumiony.

-No wiesz… ty, Niall, Louis, Zayn i ten piąty. –oznajmiłam.

-Liam? –spytał, a ja przytaknęłam głową. –Nie, nie, nie. –zaprzeczył natychmiast. –My się nie przyjaźnimy, my się wręcz nienawidzimy. –poinformował mnie, a ja zdziwiona wpatrywałam się w niego, dając do zrozumienia, aby wszystko mi wytłumaczył. –Znaczy, na początku przyjaźniłem się z Louisem, a reszta żyła w koleżeńskich relacjach. Potem pokłóciłem się z Liamem i po prostu nie mogliśmy dojść do porozumienia. Ciągłe kłótnie, wyzwiska… rozumiesz? –zapytał, a ja pokiwałam twierdząco głową – No i potem Louis się zdenerwował, bo nie mógł już z nami wytrzymać i wszyscy się pokłócili i tak jest do teraz. –zakończył.

-Nie czas się pogodzić? –zapytałam.

-Czasem bardzo trudno jest sobie wszystko wytłumaczyć i wybaczyć czy dojść do porozumienia. –odparł.

-Coś o tym wiem. –powiedziałam cicho, wyraźnie oświecona słowami Harrego.

Dalej szliśmy w ciszy wzdłuż brzegu oceanu. Kocham Nowy Jork, po prostu kocham. Dla takich chwil mogłam wytrzymać codzienny szum miasta, zapach spalin, wszystko.

Siedziałam skulona pomiędzy Niallem, który właśnie opowiadał mi o swojej pasji, a Nesselą, która co chwilę zakrywając oczy wtulała się w Zayna. Harry siedział zaraz za mną, więc opierałam się plecami o jego brzuch, aby było mi wygodniej. Moja osobista poduszka. Louis leżał rozwalony przed nami i w skupieniu oglądał film. Horror –nieźle to wymyślili spryciarze. Bezkarne przytulanie się do siebie, jakie to banalne. Leżeliśmy czy siedzieliśmy w przestronnej sypialni Nes, każdy w innej pozycji i staraliśmy się skupić, w sumie ja, na krwawym filmie Piła, który swoją drogą był bardziej obleśny niż straszny. Bluem postanowiła zaprosić do siebie  jeszcze trójkę swoich bogatych i rozpieszczonych koleżanek, aby reszta chłopaków też miała towarzystwo. Niestety nie pomyślała o mnie i nie zatelefonowała do jednego ze swoich kolegów, robiących karierę w modelingu. To niesprawiedliwe oburzyłam się. Niska szatynka, o przyciągającym spojrzeniu oraz imieniu Johana, odwróciła uwagę Nialla ode mnie i po chwili wtulała się w jego ramię, dramatyzując nad fabułą filmu. Kolejna – brunetka o długich włosach i nienagannie szczupłej talii oraz dużym i odkrytym biustem, starała się kokietować Harrego, co wychodziło jej dość kiepsko, zważając na zirytowane westchnięcia chłopaka, nad męczącą Annie. Następna –czyli długonoga blondynka, o naturalnej urodzie, której na pewno zazdrościło jej wiele dziewczyn, wręcz leżała na Louise, nie zważając na to, że wcześniej oznajmił jej, że ma dziewczynę.

Takiej Elle to nie przeszkadza prychnęłam w myślach, mierząc morderczym wzrokiem nastolatkę.

-Możesz się do mnie przytulić, jeśli się boisz. –usłyszałam cichy, ale wyraźny szept bruneta, tuż przy moim uchu.

-Niedoczekanie twoje, Harry. –odparłam równym mu tonem.

-Wychodzimy stąd?  -tym razem zagadnął mnie blondyn, a ja przytaknęłam mu wdzięczną za tą propozycję. Ta cała szopka z ‘pseudo strasznym horrorem’ , który był tylko wymówką do bezkarnego obściskiwania, była żałosna i tandetna. Zawiedziona Johana szybko się jednak pocieszyła, przystawiając do Zayna i kompletnie nie zważając na fakt, że jest chłopakiem jej ‘przyjaciółki’.

Staliśmy w studiu muzycznym wieżowca Tunte Bulding, które znajdowało się w piwnicy. Jeszcze nigdy nie miałam okazji tu być, dlatego dokładnie rozglądałam się po wnętrzu. Odłożyłam mój czarny sweter, zostając w samej białej bluzce. Spostrzegłam, że Niall sięga do kieszeni, a po chwili wyciąga z niej paczkę zielonych L&M.

-Nie wiedziałam, że palisz. –odparłam zdziwiona, kiedy ujrzałam, że Niall odpala miętowego szluga. Delikatnie się zaciągnął, po czym wypuścił dym, formując z niego kółeczka różnego rozmiaru. –Zawodowiec. –stwierdziłam z podziwem.-Naucz mnie. –poprosiłam siadając na jednej z puf, naprzeciwko blondyna.

-Kiedy się stresuję to palę. –oznajmił.

-A czym się teraz stresujesz? –spytałam zdziwiona.

-Właściwie niczym.-odparł krótko.

-Więc jesteś uzależniony.  –stwierdziłam nie owijając w bawełnę.

–Można tak powiedzieć. –uciął temat. 

***

Leżałem na łóżku i bezczynnie wpatrywałem się w sufit, słuchając przy tym Harrego, który nawijał opowiadając o dziewczynach, które dziś poznał. Nie było w tym nic dziwnego, dla mnie codzienność. On po prostu lubił flirtować. Nie, nie bawił się dziewczynami, nigdy im nic nie obiecywał, nigdy nie dawał im zbędnej nadziei, po prostu flirtował. Taki był. Słuchałem dalej monotonnej wypowiedzi chłopaka, który siedział, a właściwie leżał na podłodze pod parapetem, póki nie padło imię ‘Engy’. To działało na mnie jak zimny prysznic. Poderwałem się na łokciach i spojrzałem na bruneta.

-Co Engy? –zapytałem pośpiesznie.

-Czy ty mnie w ogóle słuchasz? –zapytał z wyrzutem.

-Tak, tylko się zamyśliłem. –oznajmiłem.

-Stary, ona jest idealna! –powiedział uradowany, a mi zrzedła mina. –Atrakcyjna, inteligentna, zabawna, charyzmatyczna, jest po prostu idealna. –podsumował, tym samym kończąc wyliczanie jej zalet. Szkoda, że nie wie, że jest również uparta, ciekawska, dumna, pewna siebie, kłótliwa… ale przecież jeśli się kogoś kocha, to nie zwraca się uwagi na jego wady –tak przynajmniej jest w moim przypadku.

-Podoba ci się? –zapytałem zdziwiony.

-Chyba tak. –oznajmił zakładając ręce za głowę i przymykając oczy.

Tak, to że Harremu podoba się moja mała mnie zszokowało, pomimo tego, że zawsze wokół niej kręciło się wielu chłopaków. Ona tego jednak nie zauważała.

Niall zadał mi dziś ważne pytanie: ‘dlaczego wiedząc, że kochasz Engy jesteś z Eleanor?’. Trudne pytanie. Może dlatego, że tak bardzo ją przypomina rozważałem. Obie są niskie, obie mają długie, kręcone brązowe włosy, ten sam kolor oczu, piękny i szeroki uśmiech wyliczałem. Ale Engy i tak wydaje mi się piękniejsza. Chyba już wiem, co powinienem zrobić.

#dłuższy rozdział. osobiście jestem z niego zadowolona, choć ocenę pozostawiam Wam. wiele z Was może być zawiedziona rozmową L. i E. jednak czy gdyby się pogodzili, opowiadanie miałoby sens? 

czekam na wasze opinie i komentarze (:  ponieważ mamy 71 obserwatorów (z czego mocno się cieszę), byłabym wdzięczna gdyby skomentowało więcej niż połowa osób. to dla mnie bardzo ważne. więc proszę komentujcie. dziękuję za poprzednie opinie, które okazały się dla mnie bardzo pomocne (:

 i teraz pytanie do Was:

CZY ZMNIEJSZYĆ GIFY?

Możecie zadawać pytanie mi i bohaterom (:

see u later soon i udanych ferii! xx

40 komentarzy