11.

Przechodziliśmy uliczkami Londynu. Było południe. Mimo tego, że zaczynał się czerwiec było dość wietrznie. Lubiłem taką pogodę, zwłaszcza w takich chwilach. Kiedy gotowało się we mnie od natłoku myśli, ten chłodny powiew mnie ostudzał. Sprawiał, że wszystko łagodniało, że było mi po prostu lepiej.

Murowane szeregowce ustawione były wzdłuż betonowej ulicy, którą przyozdabiały lampy. Eleanor postanowiła wyciągnąć mnie, Harrego, Nialla oraz Mikea na spacer. Zadziwiające, że umiała porozumieć się z każdym z nas, choć my nawzajem podskakiwaliśmy sobie do gardeł. Brunetka opatulona moją kurtką szła krok w krok obok mnie. Harry ubrany w długi płaszcz wygłupiał się, starając rozśmieszyć Nialla, który szedł za rękę z Mikeiem. Dobrze, ze chociaż mój przyjaciel układa sobie życie, ze swoją drugą połówką.

-Pomyślałam sobie, że może poszlibyśmy razem do wesołego miasteczka. –zaproponowała rozpromieniona. Niestety moje myśli krążyły wokół czegoś innego. Kogoś innego poprawiłem się w myślach.

Czasem w życiu przychodzi taki moment, kiedy zdajesz sobie sprawę z tego, że to wszystko czym póki co żyłeś tak naprawdę minęło, zmieniło się, opuściło cię. Brniesz bezczynnie w przekonaniu, że jeszcze uda ci się to naprawić, że to wróci i będzie jak dawnej. I choć wiesz, że jest na to mała szansa nie rezygnujesz, nie wycofujesz się, bo wiesz, że tylko to może sprawić, że będziesz szczęśliwy. Tak było ze mną. Nie mogłem odpuścić. Po prostu nie mogłem.  

-Louis słuchasz mnie w ogóle? –dotarło do mnie ciche westchnienie Eleanor.

-Tak, tak. –potwierdziłem bezmyślnie.

-Ey! –zawołał nas Harry.  –Myślicie, że mógłbym tańczyć na rurze? –zapytał, i zaczął wywijać na jedne z lamp. Wprawił tym w śmiech całe towarzystwo. No może prawie całe. Ja nie byłem w nastroju na żarty. W głowie, wciąż siedziała mi jedna osoba.

Engy potrzebowała kogoś kto bez względu na wszystko, zawsze będzie obok. Kto bez pytania przytuli do siebie widząc jak trzęsie się z zimna, weźmie za rękę i zrobi wszystko by przy poczuła się bezpiecznie, kto każdego dnia będzie powodem uniesionych kącików jej ust, kto małym gestem będzie witał każdego poranka, nadając sens dniu. Kogoś dla kogo będzie  liczyła się ponad wszystko i dla kogo będzie najistotniejszym szczegółem w życiu. Chciałem być tą osobą i mogłem, jeśli tylko jej duma pozwoli jej na to, aby dać mi drugą szansę. Każdy na nią zasługuje, choćby nie wiem co.

-Louis? –spytała brunetka, przypominając mi o swojej obecności.

-Hmm? –mruknąłem, powracając na ziemię. Dopiero teraz spostrzegłem, że znajdujemy się na plaży i kierujemy w stronę wesołego miasteczka, o którym wcześniej wspominała moja dziewczyna. To by oznaczało, że pogrążony we własnych myślach jestem już od godziny, bo tyle trwa dojście z osiedli stolicy do  parku rozrywki. Eleanor splotła nasze dłonie i oparła głowę o moje ramię.

-Kim ona jest? –zapytała nagle, a ja w błyskawiczny sposób spojrzałem na nią zdziwiony.

-Kto? –zaśmiałem się nerwowo, odrywając wzrok.

-Dziewczyna, o której myślisz. –rzekła, a ja wzruszyłem ramionami –Lou znamy się nie od dziś, więc powiedz mi, proszę. –westchnąłem ciężko. Miała rację, znała mnie jak mało kto. Może nie w stu procentach, ale dziewięćdziesięciu na pewno.

-Pamiętasz tą dziewczynę, które kiedyś spotkałaś ze mną w kawiarni? –zapytałem, przypominając sobie tamten dzień w każdym szczególe.

-Tak, Engy. –potwierdziła.

-Jest moją przyjaciółką, właściwie była. –rzekłem zgodnie z prawdą.

-Pokłóciliście się? –drążyła temat, ale nie przeszkadzało mi to. Lubiłem o niej rozmawiać. Przystanęliśmy na chwilę i spojrzeliśmy na siebie nawzajem.

-Bardzo dawno temu. –uśmiechnąłem się blado.

Eleanor zarzuciła ręce na moją szyję, przybliżając się. Oplotłem ją w pasie i moje kąciki ust podniosły się ku górze. Czułem się trochę dziwnie. Brunetka była bardzo podobna do Engy, zarówno z wyglądu jak i zachowania. Może nie były kopiami, ale nie dało się przeoczyć tego, że przypominały się sobie nawzajem. Jednak kiedy uświadomiłem sobie, że ona i tak nie jest w stanie zastąpić mi Engy, po prostu bałem się ją zranić. Nadal się boję. To jak się zachowywałem w stosunku do El było  wstrętne, brzydziłem się sam siebie. Czy  jednak mój strach, usprawiedliwia moje zachowanie? 

Co Engy próbowała pokazać mi swoją oschłością? Moje przemyślenia na ten temat okazały się nie być zbędne, ponieważ po zaledwie tygodniu zrozumiałem. Chciała mi pokazać to jak bardzo ją zraniłem – ja jako przyjaciel. Teraz jednak wiem, że mogę zacząć walczyć i uświadomić jej to jak wiele dla mnie znaczy. Dała mi na to pozwolenie. Dała tym jednym, magicznym uściskiem. Wspomniałem sytuację z lotniska i automatycznie wygiąłem usta w szerokim uśmiechu.

***

Poczułam zapach świeżo pastowanej podłogi i ujrzałam swoje odbicie w rozciągniętym na szerokość całego pomieszczenia lustrze. To co czułam było nie do opisania. Nie byłam w stanie uwierzyć w to, że znów tu jestem, że zaraz znów będę robić to co kocham. Zaczęłam z wyjątkową delikatnością, strachem. Jakbym bała się, że to wszystko nagle się rozpłynie, że zaraz obudzę się w swoim łóżku zalana potem. Ostrożnie uniosłam jedną nogę w tył. Po chwili powtórzyłam czynność, ale pewniej przy czym zarzuciłam włosami, a ciało wygięłam w sprawny łuk. Jak ja dawno nie tańczyłam. Po momencie pozwoliłam się porwać chwili i zacząć tańczyć to co  czułam, pozwoliłam przez ruch wyrażać swoje emocje, które od dłuższego czasu wręcz krzyczały, pozwoliłam sobie znów być sobą, bez względu na wszelakie konsekwencje. Miałam ochotę krzyczeć, wyżyć się na parkiecie, skakać. Wracały nie tylko wspomnienia, ale fakty, o których chciałam zapomnieć. 

Dlaczego nie tańczyłam, choć to kochałam? Ach tak! Przecież chciałam być jak moja mama, której nigdy nie poznałam, która nigdy nie poznała mnie. Wybrałam fotografię, bo chciałam upodobnić się do mojej rodzicielki, jednak dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, że tak naprawdę oddalam się od jej ideału. Tata często mówił, że wierzyła, że marzenia się spełniają, że trzeba czerpać radość z życia, ze trzeba być sobą… A ja udaję kogoś kim nie jestem. 

Westchnęłam ciężko opadając na jasne drewno i po chwili zorientowałam się, że uroniłam kilka łez, które teraz spływały wzdłuż kości policzkowych, mieszając się z potem, aż do ust, gdzie podkreślały słony smak. Smak smutku i rozczarowania. Byłam jak w amoku. W jednej chwili wróciło wszystko to co złe jakbym zapomniała o tym co było dobre, szczęśliwe. Jakby wyprali mi mózg. Niezdarnie wstałam i podeszłam do torby, skąd wyciągnęłam małe plastikowe pudełeczko. Odkręciłam zakrętkę i wysypałam na spoconą dłoń kilka kolorowych tabletek. Jednym, zgrabnym ruchem połknęłam trzy i natychmiastowo odczułam ich działanie. Zaczęło mi się kręcić w głowie, dlatego bezwładnie upadłam na podłogę. Nagle jakby wszystkie myśli zniknęły. Miałam pustkę w głowie. Widziałam dźwięki, znowu. Jakieś dziwne kolorowe zwierzęta wokół mnie. Dużo, dużo kolorowych zwierząt.

-Nananana. –zanuciłam cicho, ocierając łzy. Później dym, pełno dymu. Nie był zwykły – był niebieski. Skąd niebieski dym? A potem bańki -Nannanana. –zaśpiewałam kolejny raz.

Przemknęły przede mną różnokształtne postacie, które uśmiechały się do mnie serdecznie. Wstałam ociężała i podeszłam do jednej z nich. Wyglądała bardzo znajomo.

-Ja cię skądś znam! –wykrzyczałam radośnie jak małe dziecko i podeszłam do osoby. Nie minęła chwila nim rozpoznałam Louisa. Nagle przemknęły mi czarne chmury. Czarne chmury? Nanananananannaa . Co się dzieje? Nanannananna Denerwująca melodia nie chciała zniknąć z mojego umysłu. Nananannanana, wiem że mnie słyszysz nanananan.

-Przestań! –krzyknęłam i złapałam się za uszy. Nannananananan

-Skończ! –powtórzyłam rozkaz. Nanannananan

Nie byłam w stanie tego znieść, dlatego zaczęłam ciągnąć się za włosy. Spostrzegłam, że ta denerwująca melodia płynie przede mną. Nie czekając na nic zamachnęłam się gwałtownie i uderzyłam w nią. Poczułam, mocny ucisk w pieści, więc automatycznie na nią spojrzałam, była pokryta krwią. To tylko halucynacje nanananna. Całkiem zdezorientowana osunęłam się na podłogę, przymykając oczy. 

Otworzyłam sklejone od ropy oraz łez oczy. Błysło. Szkło błysło. Co się stało? Usiadłam ostrożnie na podłodze, krzyżując nogi. Zaczęłam powolnymi ruchami masować moje skronie, mając nadzieję, ze dzięki temu przypomnę sobie, co się wydarzyło w ostatnim czasie.  Obrazy wracały do mnie po kolei, a każdy kolejny wywoływał ból głowy. Taniec, tabletki, halucynacje, upadek. Podparłam się dłońmi do tyłu i poczułam mocne ukłucie. Przesunęłam je do przodu i spostrzegłam, że są zakrwawione. Dopiero po momencie dotarło do mnie, że otoczona jestem odłamkami lustra, które musiałam zbić, próbując usunąć z głowy denerwującą melodię. Byłam przerażona, nigdy tak gwałtownie nie reagowałam na narkotyki. Ile tabletek wzięłam? Trzy przypomniałam sobie. Zaraz, zaraz trzy?!

-O nie, to za dużo. –powiedziałam sama do siebie i jakby na potwierdzenie tego, zwymiotowałam na podłogę. Schwyciłam się za brzuch, który zaczął piekielnie piec. Poczułam gorzki smak w ustach, a po chwili zaczęłam się krztusić. Odkaszlnęłam kilka razy w nadziei, że to pomoże, jednak wywołałam odmienny efekt. Zaczęłam krztusić się krwią i nie byłam w stanie zapanować nad własnym ciałem. Nnananananan. Znów ta cholerna melodia! Krzyczałam w myślach zdesperowana. Po raz kolejny zwymiotowałam, ale tym razem poczułam się znacznie lepiej. Chyba wyrzygałam zapas całych narkotyków, sprzed dwóch lat. Wytarłam usta dłonią i niezdarnie ruszyłam w kierunku łazienki, do której prowadziły białe drzwi, umieszczone na końcu pomieszczenia, które wynajęłam na kilka godzin, aby poćwiczyć.

Wzięłam długi i chłodny prysznic, który miał na celu orzeźwić moje wycieńczone ciało. Odetchnęłam  ulgą, opierając się o szybę kabiny. Musisz z tym skończyć powiedział głos w mojej głowie. W krótkim ogarnięciu się, oraz uprzątnięciu sali za pomocą ścierek i mopów, które znalazłam w kanciapie woźnego.  

Usłyszałam charakterystyczny dźwięk mojego telefonu. Zgarnęłam z krzesła plecak i zaczęłam  go przeszukiwać. Po długich próbach udało mi się, i zgrabnym ruchem przeciągnęłam zieloną słuchawkę na drugą stronę ekranu. 

-Słucham? –zapytałam.

-Nie mów słucham, bo cię wyrucham. –usłyszałam charakterystyczny dla chłopaka śmiech, po drugiej stronie słuchawki.

-Dobra, więc halo? –zapytałam, siląc się na nieprzekonujący uśmiech.

-Za halo w dupę walą. –odrzekł. Czy tylko on ma tak spaczone poczucie humoru?

-Niall… -jęknęłam zażenowana.

-No już, już, przepraszam. –roześmiał się.  –Co tam?

-Bywało lepiej. –odparłam zgodnie z prawdą. –Po co dzwonisz? –zapytałam, wiedząc że blondyn faktycznie telefonuje do mnie tylko wtedy kiedy chce czegoś konkretnego.

-Jestem aż tak interesowny? –rzekł z zawiedzeniem.

-Tak, a więc?- spytałem lekko zniecierpliwiona. Nie miałam ochoty na dłuższe rozmowy.

-Rozgryzłaś mnie. –odparł –W niedzielę jedziemy paczką do Plymouth na kilka dni, żeby pozwiedzać porty i wylegiwać się na plaży. Ma być łada pogoda. – wyjaśnił –Pojedziesz z nami?

-No nie wiem. –rzekłam dość niepewnie.

-Rick też jedzie. –poinformował mnie blondyn.

-Zobaczę co da się zrobić. –odparłam –Przepraszam, ale muszę kończyć. –powiedziałam i nie czekając na jego odpowiedź rozłączyłam się. Westchnęłam głęboko i zlustrowałam wzrokiem salę, która jeszcze kilka minut temu wyglądała jak istne pobojowisko.

#siemaneczko dupeczky, dziś troszkę dłuższa notka C:

generalnie WIELKIE DZIĘKUJĘ za 84 obserwatorów i 53 komentarzy i wszystkie nominacje do obu nagród.

oprócz tego postanowiłam udostępnić nową historią, którą niedawno zaczęłam pisać. to dopiero początek i nie jestem co do niej w 100% przekonana, dlatego chciałabym, aby każdy napisał chociażby czy ten blog miałby szansę. 

I hate my pefection bitch

dwa dni temu były Walentynki.  Macie może chłopaka, swoją drugą połówkę? jak je spędziłyście i co myślicie o tym święcie ?


40komentarzy następny