12.

Cztery białe ściany oblepione plakatami, podłoga z ciemnego drewna, którą zdobiły sterty papierów oraz ubrania. Niechlujnie pościelone łóżko, na którym siedziała brunetka, oraz stare naczynia, kolekcjonowane na szafce nocnej– nie należałem do osób, które preferowały porządek. Zazwyczaj doskonale się odnajdywałem i swobodnie czułem we własnym bałaganie. Zazwyczaj podkreśliłem w myślach. Jednak tym razem dusiłem się we własnym królestwie i miałem wrażenie, że przez napiętą atmosferę, którą sam tworzyłem, głowa mi eksploduje.

Nigdy nie lubiłem poważnych rozmów. Zwłaszcza kiedy miałyby w sposób negatywny dotyczyć rozmówcy. Bałem się. Tak. Ja Louis Tomlinson się bałem. Bałeś się? Byłeś przerażony jak mała dziewczynka usłyszałem złośliwy głos w mojej głowie. Pomimo tego, że starałem się sprawiać pozory pewnego siebie, nie wychodziło mi to. Pozory. Nerwowo bawiłem się szlufką moich czerwonych spodni, co zdradzało moje zdenerwowanie. W przeciwieństwie do mnie, Eleanor zachowywała spokój. Brunetka ubrana była w beżową sukienkę, która idealnie opinała się wzdłuż jej bioder  i ud. Na ramiona narzuconą miała czarną marynarkę, a na stopy wsunięte koturny w tym samym kolorze.

Dziewczyna siedziała na moim łóżku, podczas gdy ja stałem naprzeciw niej i uważnie lustrowałem jej minę jakbym chciał wyczytać z niej wszystkie emocje. Na próżno. Jej twarz nie wyrażała nic, dosłownie nic. Ostatecznie usiadłem obok niej i zakryłem się dłońmi, chcąc się w ten sposób uspokoić. Słyszałem swój szybki oddech i czułem rytmiczne bicie serca. No to co teraz geniuszu? Oh, zamknij się! Dalej panie odważny, wykaż się skruchą. Moje myśli kłóciły się ze sobą, nawzajem przekrzykując, co uniemożliwiało mi skupienie się. Postanowiłem zakończyć ciszę, która powstała, po mojej wcześniejszej wypowiedzi.

-Przepraszam. –wydukałem bezmyślnie -Wiem, zachowałem się jak palant. Nie powinienem był tego ukrywać i tym samym cię okłamywać. To było samolubne i egoistyczne z mojej strony. Jeszcze raz przepraszam. –rzekłem. Eleanor wciąż nie reagowała. Błagam nakrzycz na mnie, uderz, wyzwij od najgorszych, ale nie milcz! Skierowałem spojrzenie w jej stronę. Obserwowała mnie. Precyzyjnie. Potrzebowałem jej reakcji, jej zatwierdzenia, że dotarło do niej to co powiedziałem, dowodu. Musiałem to zdobyć, by poczuć ulgę. I znów myślisz tylko o sobie ty zrozumiały dupku!  Nienawidzę tego wrednego głosu w mojej głowie, który zawsze pojawiał się nie w porę i wyprowadzał mnie z równowagi. 

-Rozumiem. –powiedziała po długim czasie, ale tak jakby chciała do tego przekonać bardziej siebie niż mnie. Założyła nogę na nogę i odgarnęła włosy na lewą stronę –Rozumiem. –powtórzyła pewniej. Jej długie rzęsy rzucały cień na zaróżowione policzki -Louis musisz wiedzieć –przełknęła głośno ślinę. Jej też nie było łatwo - że oprócz twojej dziewczyny –przerwała na chwilę –byłej dziewczyny –poprawiła się –jestem też twoją przyjaciółką i zależy mi na twoim szczęściu. - Spodziewałbym się każdej odpowiedzi, ale nie takiej. Dlaczego dopiero teraz zdaję sobie sprawę z tego jak cudowną osobą jest Eleanor, jak wyrozumiałą, jak empatyczną?

-Boże, przepraszam cię . –rzekłem załamany. Czy przeżywałem to bardziej od niej? –Byłem takim idiotą, raniąc tak wspaniałą osobę jak ty. –spojrzałem w jej oczy –Zasługujesz na kogoś lepszego. –stwierdziłem –Znacznie lepszego. -brunetka złapała mnie za rękę, a po chwili gładziła ją kciukiem, uśmiechając się blado.

-Tommo, kiedy decydowałam się na związek z tobą wiedziałam, że jest ktoś trzeci. Byłam przygotowana na to, że kiedyś mi to powiesz. –wyjaśniła. Nie zrozumiałem jej wypowiedzi –To było widać w twoich oczach. –wyjaśniła jakby czytała mi w myślach. –Tęsknotę i żal. –dodała na koniec wstając. Ostatni raz spojrzała w moją stronę. –Powodzenia. –rzekła i powoli wyszła z mojego pokoju. 

Czy właśnie zrobiłem, to co zrobiłem? Zakończyłem nieszczery związek, który od początku budowany był na kłamstwie, na tajemnicy? Odetchnąłem głęboko i poczułem ulgę. Ulgę, że wreszcie zdałem się na odwagę, aby wszystko wyjaśnić. Opadłem na łóżko i czułem jak stres mnie opuszcza. Teraz mogę wszystko naprawić. Pytanie tylko jak. Oh przecież jesteś tak genialny i zajebisty, że na pewno coś wymyślisz! 

-Spierdalaj. –mruknąłem sam do siebie, starając się pozbyć irytującego gościa z mojej głowy. 

*

Ubrana byłam w pomarańczową, wzorzystą bluzę oraz szary dres. Postawiłam na wygodę, ponieważ czekał mnie ośmiogodzinny i zapewne wyczerpujący lot do Plymouth – miasta pełnego portów i zabytkowych statków. Przyznam, że byłam sceptycznie nastawiona do tego wyjazdu, jednak chęć spotkania się ze znajomymi oraz zwiedzenia nowego miejsca wygrała. Mimo wszystko największym problemem było przekonanie Victorii do tego, aby pozwoliła mi na samodzielną tułaczkę na inny kontynent. Oczywiście jechałam wraz z Riciem, jednak ona wiedziała, że jest on nieodpowiedzialnym, rozhulanym studentem, niezdolnym do opieki nad kimś. I miała rację roześmiałam się w myślach. 

Pakowałam każdą kolejną rzecz do walizki i oczekiwałam kiedy to mój brat przyjedzie po mnie i razem skierujemy się na lotnisko. Była godzina dwudziesta czwarta, a do odlotu miałam jeszcze dobre pięć godzin, jednak chłopak miał się tu pojawić za dwie, dlatego zależało mi na szybkim zakończeniu czynności, której szczerze mówiąc nigdy nie lubiłam. 

Zawsze miałam głowę na karku i wiedziałam co robić. Podjęte przeze mnie decyzje czy działania zazwyczaj wychodziły mi na dobre. Pewnie spowodowane było to tym, że najpierw zastanawiałam się kilka razy, zanim z czymś wypaliłam. Niestety od jakiegoś miesiąca miałam totalny mętlik w głowie i nie widziałam żadnego rozsądnego wyjścia z sytuacji. Rozum sprzeczał się z sercem, a serce z moją dumą. W ostatnim czasie dużo myślałam. Nawet trochę za dużo. Uporządkowałam sobie w głowie kilka spraw, a tych w których jeszcze nie zadecydowałam liczę na moją beznadziejną spontaniczność. Będzie dobrze powtarzałam jak mantrę. 

Czasem jest tak, że najważniejsze dla nas rzeczy zostają zsunięte na drugi plan, bo priorytetem staje się dla nas, nasz własny interes. Jesteśmy na tyle zaślepieni, że nie zauważamy jak ranimy innych i siebie. Zdajemy sobie z tego sprawę dopiero wtedy kiedy tracimy cząstkę siebie, której nic nie jest w stanie wypełnić. Zostaje jedynie pustka. Pustka, która nas drażni swoim istnieniem, bo wypełnia ją poczucie winy i wyrzuty sumienia. Ale czy pustkę może coś wypełniać? Czy może tylko zdaje się nam, że to pustka, a tak naprawdę to wspomnienia z czasów kiedy było dobrze? 

Jedno jest pewne: trzeba docenić to co się ma, póki czas nie sprawi, że doceni się to co się miało. Loui popełnił błąd oszukując mnie, ale jest tylko człowiekiem, który ma do tego prawo. Zastanawiam się tylko, czy faktycznie zaślepiły go marzenia o sławie i pieniądzach, czy może miał jakiś bardziej moralny powód. Mógłby być nawet najbardziej idiotycznym, ale żeby po prostu był.  

Usiadłam na łóżku i zaczęłam miętosić w dłoniach moją ulubioną bluzkę. Ciężkie przemyślania zastąpiły drobne dylematy. Wziąć jakąś sukienkę czy nie? Brać trampki czy vansy? Trzy bluzy czy cztery? Wstałam i obrzuciłam pomieszczenie przelotnym spojrzeniem. Chyba wszystko mam. Zapięłam walizkę i wyprowadziłam ją na korytarz, gdzie zastałam Rickiego, który rozmawiał z Victorią.

-I opiekuj się nią. –usłyszałam jej troskliwy głos. Odchrząknęłam lekko.

-Mamo, mam osiemnaście lat, nie pięć.. –rzekłam lekko zażenowana – Poza tym, to raczej ja powinnam się opiekować nim. –odparłam, kiwając głową w stronę brata. Tym stwierdzeniem wywołałam szeroki uśmiech na twarzy kobiety i lekki grymas chłopaka.

-Bawcie się dobrze i nie szalejcie. –powiedziała, machając nam, kiedy wychodziliśmy z mieszkania.

W mgnieniu oka dotarliśmy na lotnisko. W końcu rzadko się spotyka korki o trzeciej w nocy. Po niedługim czasie siedziałam już w fotelu i czekałam aż samolot ruszy. Nie bałam się tego środka transportu, jednak nie należał do moich ulubionych. Prawda była taka, że zawsze po wylądowaniu czułam się jakby przejechała mnie ciężarówka. Aułł.

-Dzień dobry, nazywam się Ashley i będę dziś obsługiwała lot Nowy Jork - Plymouth –powiedziała nadzwyczaj głośno. Po co się tak drze? Samolot jest prawie pusty. -W razie problemów prosimy zgłaszać się do mnie. –powiedziała przesadnie wyszczerzona –Proszę o zapięcia pasów. –oznajmiła –Miłego lotu. –dodała na zakończenie i zniknęła za granatową kotarą. 

Moją chwilową nudę zapełniły kolejne wspomnienia, które niekoniecznie były przyjemne. Pamiętam dokładnie jak to wszystko się zaczęło. Kiedy po raz pierwszy pan Murry przypisał mi tabletki antydepresyjne. Pamiętam jak wspaniale się po nich czułam, jak zapomniałam o pustce, która mnie ogarnęła po odejściu ojca, później Louisa. Pamiętam też kiedy zaczęłam ich brać coraz więcej i więcej. Jak zupełnie odrywałam się od rzeczywistości, od świata. I pamiętam jak w pewnym momencie uzależniłam się od nich. Później wszystko toczyło się bardzo szybko, bo próbowałam kolejnych używek, które pomagały mi nie myśleć. Stałam się zniewolona w mojej wolności. Boże, jak to idiotycznie brzmi.  

Pamiętam też jak to wszystko rzuciłam, jak postanowiłam, że coś zmienię.. I zmieniłam. Wszystko do mnie wróciło gdy spotkałam go na imprezie u Harrego, ale skoro przedtem dałam radę to teraz też dam.. Dam radę.. Ale czy na pewno? Czy mogłam od tak rzucić coś, do czego się przywiązałam? Nie mogę powiedzieć, że było to dla mnie codziennością, bo przecież rzadko zażywałam narkotyki, jednak mimo wszystko byłam uzależniona. Dam radę.. powtórzyłam i przysnęłam z tą myślą. 

Otworzyłam zaspane oczy, po czym przetarłam je lekko. Spojrzałam na zegarek. Siódma, jeszcze trzy godziny. Spojrzałam w lewo, na fotel obok, gdzie siedział Ric. Śpi. Rozejrzałam się w prawo i wyjrzałam za okno. Boże, jaki piękny widok! pomyślałam, zachwycona krajobrazem stworzonym z białych, puchowych chmur. Nie minęło wiele czasu, nim po raz kolejny zasnęłam. 

Szczerze mówiąc nie pamiętam wylądowania, opuszczenia samolotu oraz dojazdu pod domek wczasowy, bo byłam zbyt zaspana. Zachowywałam się jak zombie zaśmiałam się w myślach, przypominając sobie mój stan po zakończeniu podróży. Czułam się jakby każda z moich kości była wygięta w inną stronę. Do tego byłam głodna, śpiąca i musiałam siku.

Mimo wszystko zobaczenie tych widoków było tego warte. Całą chatkę otaczał przepiękny las, wokół którego rozpostarte było jezioro, którego przesmykiem można było dotrzeć do portu. Drzewa sprawiały, że powietrze było czyste i przyjemne, czego nie mogę doświadczyć  w jednym z największych miast Stanów Zjednoczonych. Tafla wody skąpana była w blasku słońca, który nadawał letniego klimatu wszystkiemu w pobliżu. Jak na wakacjach. Cieszyłam się, że pogoda dopisywała, bo było to rzadkością w Anglii. 

Trochę się denerwowałam. Wiedziałam, że cała siódemka siedzi teraz w mieszkaniu i oczekuje przyjazdu mojego i Rica. Bałam się ich reakcji, jak mnie przywitają, bo przecież nie widzieliśmy się kawał czasu.. Mogło być  różnie. Poczułam jak moje ciało zaczyna lekko drgać. Stres. Moją głowę zajęły negatywne myśli. W chwili kiedy chłopak zapukał, zalała mnie fala gorąca. 

-Spokojnie. –zaśmiał się, obserwując moją reakcję. Dobrze mnie znał. Usłyszałam kroki. Cholera, cholera, cholera. Zakręciło mi się w głowie. Engy, ogarnij się!  krzyczałam w myślach. Drzwi otworzyła Nessy. Odetchnęłam z ulgą. Rozłożyłam ręce do uścisku i uśmiechnęłam się szeroko.

-Nie przywitasz się z przyjaciółką? –zaśmiałam się. Dziewczyna rzuciła mi się na szyję.

-Engy! –pisnęła radośnie i wciągnęła mnie do środka. –Engy, jak ja za tobą tęskniłam! –krzyczała dalej. Ja również ucieszyłam się na jej widok, bo kto by się nie cieszył z tego, że spędzi cały tydzień z przyjaciółką, której nie widział kupę czasu.

-Też tęskniłam. –powiedziałam, między salwami śmiechu, w jakie popadłyśmy.

-Muszę ci wszystko opowiedzieć! –po raz kolejny pisnęła, odrywając się ode mnie i dając mi trochę przestrzeni. Nessela ubrana była w krótkie, dżinsowe szorty, w które włożyła czarną luźną koszulkę. Wyglądała naprawdę ślicznie.

Ku mojemu zaskoczeniu ujrzałam dwie nowe twarze, wśród szóstki znanych mi osób. Zlustrowałam je dokładnie wzrokiem. Chłopak – czarne włosy, postawione w górę, oraz piercing w każdym możliwym miejscu. Ubrany w czarne, obcisłe rurki oraz błękitną koszulkę  z nadrukiem czill. 

-Matt. –widząc że mu się przyglądam, wyciągnął rękę w moją stronę. –Chłopak Nialla. –podkreślił.

-Engy. –odwzajemniłam gest –Nikt ważny. –rzekłam równym mu tonem. Na twarzy sympatii blondyna jak i jego samego zagościł uśmiech. Wydaje się sympatyczny.

Kolejną osobą była dziewczyna –o pięknych, długich, blond włosach, nienagannie szczupłej talii oraz głębokich błękitnych oczach.

-Emilie. –rzekła sucho. –Nie musisz się przedstawiać, nie obchodzi mnie to jak masz na imię. –uprzedziła, a ja rozwarłam szczękę ze zdziwienia. Ona tylko zarzuciła paskudnymi kłakami i odeszła na bok. Już chciałam jej coś odpowiedzieć, jednak Harry skutecznie zagrodził mi drogę z szerokim uśmiechem.

Znowu poczułam ten przyjemny zapach perfum, który zawsze mi się podobał. Totalnie się zatopiłam w jego zielonych tęczówkach, w których tańczyły iskierki radości i ... zadowolenia? Przez chwilę się zawiesiłam i kompletnie zapomniałam o bożym świecie i dopiero w chwili kiedy poczułam jego ramiona, które delikatnie mnie obejmowały, zeszłam na ziemię. Poczułam jak moje ciało drętwieje, a w brzuchu toczy się wojna. Nie wiem czy szalały motylki czy po prostu miałam zaraz zwymiotować ze stresu, gdyż cała uwaga skupiała się na mnie, czego nienawidziłam.

-Jak zawsze miła Emilie. –Harry zaczął ją przedrzeźniać nad moim uchem, co mnie rozbawiło. -Tęskniłem. –zatwierdził i puścił mnie. Kolejny był Niall, który tylko wesoło mi pomachał, obejmując jedną ręką Matta. Liam i Zayn zdobyli się tylko na to, aby powiedzieć pospolite cześć, ale nie zdziwiło mnie to i nie przeszkadzało mi. Podniosłam wzrok i napotkałam spojrzenie Louisa. Kiwnął do mnie głową co odwzajemniłam. Zawsze coś –mógł udawać, że mnie nie zna.

Zasiedliśmy na jakiś czas w małym salonie i opowiadaliśmy sobie nawzajem to, co działo się przez czas kiedy się nie widzieliśmy oraz trochę żartowaliśmy, nabijając się z najmniejszych błahostek. Czułam na sobie czyjś wzrok, jednak nie miałam odwagi sprawdzić, kto tak usilnie mi się przypatrywał. wiedziałam jedno - nie był to przypadek.

-Całkiem nieźle się dogadują, pogodzili się? –zapytałam siedzącej obok mnie Nes. Ta tylko zaśmiała się dźwięcznie.

-Żartujesz? –spytała retorycznie. –Kłócą się o wszystko. – wyjaśniła.

-Ey, ja tu siedziałem!  -krzyknął oburzony Niall.

-No to masz problem debilu, teraz ja tu siedzę. –odezwał się Liam.

-Spokój! –krzyknęła Nessy, a ja się roześmiałam. Blondyn mimo wszystko nie zrezygnował i z impetem wepchnął się między Harrego, a Liama.

-Widzisz? –dodała, a ja pokiwałam twierdząco głową.  

Więc Nessela wkręciła się w rolę niani i nadzoruje wszystko i wszystkich. To nie w jej stylu, zazwyczaj to inni musieli zajmować się nią, a tu proszę …

-I wtedy powiedział, że dla dobra wszystkich musi nas wyjebać z pracy. –Harry dokończył swój żart, a ja się lekko zaśmiałam. Ma dobre poczucie humoru stwierdziłam. –Ładnie wyglądasz, gdy się uśmiechasz. –dodał i odwrócił się w stronę Nialla. Zarumieniłam się lekko. 

Lubiłam Harrego, ale krępowałam się kiedy prawił mi komplementy. Wydawało mi się to sztuczne i nienaturalne. Poczułam dotyk na ramieniu. Zwróciłam się w kierunku szturchającej mnie Nessy.

-Co? –zapytałam, lustrując jej wymowne spojrzenie.

-Podobasz się Harremu. –szepnęła dyskretnie, a na jej twarzy pojawił się ogromny uśmiech.

-Na pewno nie. –zaprzeczyłam oburzona.

-Rozśmiesza cię, prawi ci komplementu, uuuu.. –wyliczała, a ja przewróciłam oczami. Ja nie mogę mu się podobać, przecież ja się nikomu nie podobam. 

-Harry to tylko mój kumpel. –zatwierdziłam.

-Jasne. –prychnęła, poprawiając włosy.

-Poważnie. –zapewniłam po raz kolejny. Dziewczyna się zaśmiała, po czym odpuściła temat i wtuliła się w ramię Zayna. 

Wraz z nastaniem wieczoru, postanowiłam przejść się wzdłuż plaży. Widok był oszałamiający, jednak moją uwagę przykuł pomost, wykonany z drewna i pomalowany na biało. Idealne misce do przemyśleń. Ostrożnie szłam w kierunku mostu. Stawiałam delikatne kroki na miękkim pisaku. Przyjemne uczucie. Stanęłam na krawędzi i przepatrywałam się jak lekki wiatr tworzy ledwo widoczne fale. Wyciągnęłam z kieszeni małą buteleczkę, w której znajdowało się kilkanaście kolorowych tabletek. Nie potrzebuję was powiedziałam w myślach. Dam radę.

-Dam radę. –powtórzyłam na głos i biorąc zamach wyrzuciłam to cholerstwo do wody. Czuję się lepiej, czuję się .. wolna? Wiedziałam, że ten mały gest jest kolejnym krokiem do wyjścia na prostą. 

-Cześć. –usłyszałam za sobą dobrze znany mi głos. Obróciłam się i spojrzałam w górę. Dlaczego on musi być tak wysoki? Zlustrowałam go dokładnie wzrokiem. Smukłe kości policzkowe podkreślał kilkudniowy zarost, zaróżowione usta wyginały się w delikatnym uśmiechu, a błękitne oczy prześnione tyloma mocjami ..

-Cześć. –odparłam cicho drżącym głosem, wciąż wpatrując się w jego źrenice. Nie czułam nic, zupełnie nic. Szatyn spuścił głowę i schował ręce do kieszeni.

-Pamiętasz jak mnie przytuliłaś na lotnisku? –zapytał nagle, okrążając mnie tak, że teraz to on stał za moimi plecami, przy krawędzi.

-Loui, proszę cię.. –jęknęłam, nie chcąc się tłumaczyć z mojego spontanicznego zachowania. Nie byłam wtedy pewna czy jeszcze kiedykolwiek go spotkam. Musiałam po raz ostatni poczuć jego bliskość. Chłopak oparł swoją brodę na moim ramieniu.

-Nie Engy. –zaprzeczył. –Chcę wiedzieć. –dodał. Poczułam jego ciepły oddech na szyi i jakby nagle odezwały się wszystkie moje myśli. Moje ciało nagle się obudziło. Znów zaczęłam czuć. Dreszcze regularnie przechodziły przez ciało, powodując to, że jego obecność mnie paraliżowała. 

-Ja po prostu muszę wiedzieć, dlaczego wyjechałeś. –powiedziałam łamiącym się głosem. Loui westchnął. Obróciłam się jego stronę.

-Uwierzyłabyś gdybym powiedział, że już mi nie zależy? –zapytał, ale nim zdążyłam odpowiedzieć dodał –Ja też nie. –na jego twarzy rozkwitł przepiękny uśmiech.Spojrzałam na niego zdziwiona.

-To dlaczego wyjechałeś, dlaczego mnie okłamałaś, dlaczego o mnie zapomniałeś! -zaczęłam histeryzować, jednak nie dane mi było dokończyć, gdyż chłopak zamknął mnie w żelaznym uścisku. 

-Ciii. -szeptał na uspokojenie. W tym jednym momencie poczułam, że uchodzą ze mnie wszelakie negatywne emocje. Poczułam, że jest dobrze. Poczułam, że może to początek czegoś dobrego. Poczułam nadzieję na lepsze jutro. 

#kurwa, za długi.

nie podoba się/ podoba/ jakieś pytania?

rozdział nie jest szczytem, myślę że kolejny będzie lepszy, 

bo mam już połowę napisaną.  

przeczytaj info. 

...