10.

Czy można było opisać to jak się czułam? Zapewne nie. Nie byłam  nawet w stanie ogarnąć tego co się obecnie działo w mojej głowie. Niezdarnie podeszłam do Nessy, po czym z całej siły ją przytuliłam.

-Baw się dobrze i miej na niego oko. –szepnęłam w jej włosy, które dziś spięte były w luźnego koka na czubku głowy. Ubrana w szary dres i luźny tishirt, uśmiechnęła się, po czym pogłębiła uścisk –Miażdżysz mi żebra Nes. –jęknęłam obolała, lekko żartobliwie.

-Zadzwonię jak dolecę. –odparła i kiwnęła głową w stronę grupki chłopaków, którzy chcieli się ze mną ostatecznie pożegnać. Mi również na tym zależało, ponieważ prawda była taka, że prawdopodobnie nigdy więcej ich nie spotkam. A szkoda. Zaynowi i Liamowi podałam rękę, bo nie zbliżyliśmy się do siebie czy zwyczajnie zapałaliśmy sympatią na tyle, aby pozwolić sobie na uścisk.

-Jeśli coś jej zrobisz, to obiecuję, że przyjadę, a wtedy  nie będzie tak wesoło. –rzekłam ostrzegawczo w stronę obcokrajowca tak, aby nikt inny nie usłyszał. Kiwnął głową, przełykając głośno ślinę. O kogo jak o kogo, ale o bliskich umiem walczyć i ich bronić przeszło mi przez myśl, kiedy w głowie układałam  zapasową zemstę, gdyby Zay jednak zawiódł. Liam – rozmawiałam z nim zaledwie dwa razy, ale już wiem, że jest zarozumiały i wyniosły. Nie zdzierżę jego towarzystwa. Kolejnym był Niall. Wyściskałam go w zapasie na co najmniej pół roku. Żałowałam, że wyjeżdża, bo był całkiem fajny.

-Znajdź sobie dziewczynę, żebyś mnie już nie męczył zakupami. –powiedziałam przez żart.
 -Chłopaka. –poprawił mnie z uśmiechem.

-Racja, chłopaka. –potwierdziłam, odwzajemniając gest. Wyznanie Nialla co do odmiennej orientacji zaskoczyło mnie, ale w żadnym stopniu nie odraziło do jego osoby. Blondyn jest na pozór typowym bad boyiem jednak kiedy pozna się go bliżej, zdaje sobie sprawę z tego w jak dużym się jest błędzie. W końcu nie każdy łobuz uwielbia shopping i modę zaśmiałam się w myślach.

 Przerzuciłam wzrok na Harrego, który nieśmiało się do mnie uśmiechał, tak jakby się wstydził. Zabawne. Profesjonalny flirciarz onieśmielony. Miałam mieszane uczucia co do tego jak się z nim pożegnać. Podać rękę, przytulić czy może pocałować? To pytanie kłębiło mi się w głowie i nie byłam  w stanie znaleźć na nie odpowiedzi. Byłam coraz bliżej, więc nie zostało mi wiele czasu do namysłu. W końcu o krok od jego sylwetki i żadnego planu. Uśmiechnęłam się niepewnie. Czyli jego klimat i mi się udzielił stwierdziłam. Oboje byliśmy skrępowani. Wczoraj spędziłam z nim popołudnie, ale nie wiele pamiętam ze względu na tabletkę ekstazy, którą połknęłam, a która zupełnie wymazała mi pamięć. Mam tylko nadzieję, że nie zrobiłam nic głupiego, czego mogłabym żałować. Brunet przyciągnął mnie do siebie, otaczając szerokimi ramionami. Poczułam zapach jego pociągających perfum, które mogłabym wąchać godzinami. Chyba muszę się go zapytać o nazwę i kupić takie same. Ponieważ Harry był wyższy, musiał się nachylić, co sprawiło, że jego włosy łaskotały mój policzek. Zabawne uczucie. 

-Gdybyś potrzebowała jeszcze kogoś do pocieszenia, to zawsze możesz zadzwonić. –oznajmił mi, a kąciki jego ust podniosły się ku górze, ukazując przeurocze dołeczki w policzkach. Więc to wczoraj robił – pocieszał mnie. Odetchnęłam z ulgą i nutką zadowolenia, które rysowało się na mojej twarzy. Dobrze jest mieć kogoś takiego przy sobie. Ucieszona faktem złożyłam soczystego buziaka na policzku Harrego, po czym spojrzałam w jego zaskoczone oczy.

-Dziękuję Haz. –powiedziałam. Prawdę mówiąc nie wiem skąd wzięło się przezwisko Hazza, ale chcąc być bardziej oryginalna, używam skrótu Haz.

-Odezwij się czasem. –rzekł i obdarował mnie delikatnym pocałunkiem  w policzek. Cudowne uczucie. W moim podbrzuszu aż zaskwierczało i byłam wręcz pewna, że zarumieniłam się. Na twarz chłopaka wstąpił blady uśmiech, przesiąknięty smutkiem. Za kim jak za kim, ale za nim to na pewno będę tęsknić.

 Przyszedł czas na szatyna, z którym od kilku dni nie miałam kontaktu. Zdałam sobie sprawę z tego, że prawdę mówiąc zakłopotanie związane z pożegnaniem Harrego było niczym, w stosunku do Louiego. Myśl Engy, myśl. Obdarzyłam go zakłopotanym spojrzeniem, a on przewracając oczami zwyczajnie się odwrócił, udając  że mnie nie widzi. Czy naprawdę nie wie jak mnie to boli? pomyślałam. Zawiodłam się na nim, po raz kolejny zresztą. Mógłby choć raz zachować się dojrzale. A może to ja zachowuję się jak rozkapryszone dziecko? zastanawiałam się. Najpierw chciałam, aby wrócił. Potem, aby nigdy więcej nie pojawił się w moim życiu, a teraz najzwyczajniej w świecie nie wiem, czego chcę. Mam totalny bałagan w głowie. Zupełnie nie zwracałam uwagi na chłopaków, Rica, Nes oraz jej rodziców, którzy żegnali się z moją przyjaciółką.

 Usłyszałam charakterystyczny damski głos, który wydobywał się z megafonów, umieszczonych w wielkiej przeszklonej hali: pasażerowie lotu 245 Nowy Jork-Londyn, godzina 11:00 proszeni o zajęcie miejsc na pokładzie samolotu, przy pasie czwartym. Wszystko działo się bardzo szybko.

Ostatnie słowa. Ostatnie uściski. Ostatnie chwile, chwile na to, aby zadziałać.

 Szóstka nastolatków przechodziła kolejno przez bramkę, ukazując stewardesie swoje bilety oraz paszporty. W głowie mi szumiało, a przed oczami powstawały kolorowe plamy. Może właśnie to usprawiedliwi moje dość nieprzemyślane zachowanie.

-Louis! –krzyknęłam nagle, zupełnie nie wiedząc co mam zamiar zrobić. Chłopak gwałtownie się odwrócił. Zauważyłam jego zdezorientowaną minę. Zmarszczyłam czoło. Czas się wykazać spontanicznością. Szybkim krokiem przebiegłam przez tłumy ludzi, potykając się co jakiś czas o walizki i trącając ludzi. Co chwilę powtarzałam ciche przepraszam w stronę poszkodowanych przechodniów. Loui chyba sam nie wiedział co jest grane, bo ze zdumnieniem przyglądał się mojemu zachowaniu. Dobiegłam do niego i rzuciłam mu się na szyję, Chciałam, aby ten uścisk wyrażał wszystkie moje emocje, całe moje rozdarcie. Miał być zwyczajnie wyjaśnieniem sytuacji, która panowała między nami.  Oddechy się mieszały, a bicie serc przekrzykiwało nawzajem. Byłam tylko ja i on. My. Oderwałam się od niego i spojrzałam w oczy. Jego mina wyrażała nie tylko zaskoczenie, ale i nadzieję. Tak... nadzieję.

-Przepraszam. –szepnęłam i spuszczając wzrok odeszłam. Znowu odeszłam.

Dwie ściany pomieszczenia pomalowane były na śliwkowo, a kolejne na biało. Podłoga wyłożona jasnym drewnem, pod kolor kanapy, na której siedziałam oraz dwóch wolnych foteli.  Co jakiś czas patrzyłam na rozdrażnionego Rica, który krążył od kąta do kąta i nawijał gorzej niż Nessela. Jeśli tak się w ogóle da. Wsłuchiwałam się w jego długi monolog, równocześnie pisząc z Niallem . Mój brat ubrany był w dżinsowe rurki, powszechnie znane skatey, biały tishirt oraz czerwoną, rozpiętą koszulę w kratkę.

-Nie rozumiem jej!  -krzyknął nabuzowany i przesadnie gestykulował –Dlaczego mi nie wierzy?! Po co miałbym kłamać?! –rozmyślał –Powinna go po prostu kopnąć w tą rozpieszczoną dupę, a nie uganiać się za nim na inny kontynent! –negował wybór mojej przyjaciółki.

-Nes wie, że to prawda, ale taka już jest. –odparłam jakby to było oczywiste. Widząc zdezorientowaną minę chłopaka, kontynuowałam –Jak dziecko. Kiedy coś jej nie pasuje, zatyka uszy podśpiewując i ignorując cały świat, a kiedy zdarzy się coś złego wymazuje to z pamięci. –westchnęłam. Ricy warknął zirytowany i opadł zrezygnowany na jeden z foteli.

To prawda, że Nessy dowiadując się, że Zay ją zdradził postanowiła pojechać z nim do Londynu, aby pilnować go 24h/7 dni w tygodniu. Przecież tak się nie da i zrobi to znów przy pierwszej lepszej okazji. Niestety wytłumaczenie tego dziewczynie było równie prawdopodobne jak to, że zostanę drugą Lady Gagą. Kiedy coś postanowi trudno jest jej to wybić z głowy. Naprawdę trudno. Nawet jej ojciec w końcu uległ, kiedy dostała napadu histerii. Cała Nes – niemożliwie przekonująca.

Jak radzi sobie Ric? :C –odebrałam wiadomość od Nialla. Automatycznie przerzuciłam wzrok na brata, który rzucał poduszkami po całym pomieszczeniu i co jakiś czas przeklinał po nosem.

Spływa po nim :3 –odpisałam obojętnie.

Louis cały czas o Tobie nawija i od półtora tygodnia próbuje rozgryźć Twoje zachowanie… -przeczytałam w myślach i zablokowałam ekran telefonu.

No tak. W końcu sama nie byłam pewna tego co robiłam, a działałam pod wpływem impulsu i spontaniczności… która w moim wykonaniu nie była niczym dobrym.  Szkoda, że stwierdzam to po fakcie. Minęły dwa tygodnie od kiedy robiłam sesję zdjęciową Louiemu do Adiusty Photography. Fragmenty tamtego wieczoru  przebijają mi się jak przez mgłę i choć są czymś o czym chciałabym zapomnieć, myślę o nich codziennie.

 Piosenka, uścisk, pocałunek, kłótnia.

 Sama nie wiem co o tym myśleć. Chyba pierwszy raz nie wiem co robić. Czy to wszystko musi być tak cholernie trudne?! A co z uściskiem na lotnisku? Z mojej inicjatywy… Przepełniony czułością. Ale jaką? Chciałam nim pokazać, że go kocham, ale jako przyjaciela, mimo tego, że prawda była inna. Zupełnie inna.

Siedziałam na łóżku w moim pokoju, uważnie obserwując Louiego. Chyba sam nie wiedział jak mi pomóc, ale może od początku…

-Denerwuję się. –jęknęłam, przeglądając się po raz setny w lustrze –Na pewno dobrze wyglądam? –spytałam się, odwracając w stronę przyjaciela. Uniósł jedną brew do góry.

-‘Dobrze’? –zapytał ironicznie –Wyglądasz fantastycznie, mówię ci, że opadnie mu szczęka! –szatyn opisał reakcję Johnego, z którym wybierałam się dziś na randkę.

-Jest jeszcze jeden problem. –powiedziałam cicho siadając na łóżku obok chłopaka, który poprawiał swoją dżinsową kurtkę.

-Wal śmiało. –powiedział entuzjastycznie.

-On będzie chciał mnie pocałować, a ja … no wiesz… -nie dokończyłam wstydliwie. Pokręcił przecząco głową, a ja westchnęłam, wiedząc że jakoś muszę się do tego przyznać. –Ja się… -jęknęłam –Ja się nigdy nie cahshshssh. –mruknęłam w tak niezrozumiały sposób, że Louis prosił o powtórzenie –Ja się nigdy nie całohshsh. –spojrzałam na własne nogi. 
 -Ja naprawdę nie rozumiem o co chodzi, powiedz jeszcze raz wyraźnie. -rzekł szatyn.
–Ja się nigdy nie całowałam. –powiedziałam szybko, ciesząc się, że mam już to z głowy. –Nie wiem jak to się robi.

-Nie ma problemu, pokażę ci. –oznajmił.  

Spojrzałam na niego nie kryjąc zaskoczenia. Przełknęłam głośno ślinę, ale w ostateczności pokiwałam potwierdzająco głową. Wielka gula w moim  gardle nie pozwalała mi na to, abym mogła z siebie coś wykrztusić. Sprawnym gestem ręki poprawiłam swoją grzywkę i utkwiłam wzrok w dłoniach, które splecione leżały na kolanach. Wydawały mi się wtedy najciekawszą rzeczą na świecie. Poczułam dotyk na ramionach. Lou mnie za nie złapał i ostrożnie obrócił w swoją stronę. Utkwiłam spojrzenie w jego magnetyzujących tęczówkach i lekko drgałam ze zdenerwowania. Palcem wskazującym uniósł podbródek i złożył delikatny pocałunek na prawym kąciku moich ust. Stado motyli szalało w moim brzuchu. Nie byłam w stanie uporządkować myśli. Zalała mnie fala gorąca i całkowicie zesztywniałam. Przeszedł mnie przyjemny dreszcz. Chłopak subtelnym ruchem zaczesał kosmyk moich włosów za ucho, przy czym palcem lekko dotknął mojej skóry. Zmrużyłam oczy. Zbliżył swoje wargi do moich, po czym złączył je. Przejechał jeżykiem po mojej dolnej linii ust tak, że lekko ją odchyliłam. Nieśmiały i wstydliwy pocałunek przerodził się w coś więcej. W coś bardziej namiętnego, czułego. Bynajmniej z mojej strony. Mimo tego, że nie potrafiłam tego robić, starałam się, naprawdę. Choć pomimo tego całując go, skupiałam się głównie na tym, aby nie zapomnieć oddychać. W chwili gdy oderwał się od moich ust, przeszedł mnie prąd, a w myślach wydałam cichy jęk zawiedzenia. ‘Niewinność i wstyd’ – chyba właśnie to wtedy czułam. Pretensje do siebie, że nic nie znaczący pocałunek, jednak coś znaczył. Znaczył dla mnie, bo chyba coś poczułam. Coś we mnie drgnęło i wyprowadziło z szablonowego toku myślenia. Louis nie był już tylko przyjacielem i choć nie przyznawałam się do samej siebie przed tym, to wiedziałam, że prędzej czy później będę musiała sobie wybić to bzdurne zauroczenie z głowy.

Nie zrobiłam tego.

Pamiętałam ten dzień jakby był wczoraj, bo chyba każdemu utyka w pamięci jego pierwszy pocałunek. Spodobało mi się to i od tamtej pory nie raz jeszcze się całowaliśmy, choć było to bardziej przyjacielskie okazywanie uczuć. Przełknęłam głośno ślinę.

-Ey siostra! –Ric pomachał mi rękę przed oczami, tym samym wyrywając mnie z przemyśleń –Żyjesz jeszcze? –zapytał żartobliwie.

-Taa, zamyśliłam się. –ucięłam krótko i udałam się do kuchni po sok.

 Przechodząc przez pomieszczenie, utrzymanym w kolorze zieleni , spostrzegłam że na wyświetlaczu monitora widnieją trzy nieodebrane połączenia za skypa. Okazało się, że to Harry się do mnie dobijał.  Nie czekając na nic, postanowiłam oddzwonić.

-Cześć Engy! –krzyknął brunet, a na ekranie ujrzałam roześmianą i lekko zaspaną twarz kumpla. Pomachałam mu, co miało zastąpić pospolite hej. –Co słychać? –zapytał  po chwili.

-Szczerze? –chłopak pokiwał głową –Jest źle, nawet bardzo. –skrzywiłam się –A co u ciebie i Nessy? –zmieniłam szybko temat.

 -U mnie w porządku, choć tęsknię. –oznajmił, a mnie zalała fala ciepła. Awwwwww jakie to miłe pomyślałam –A Nessy skutecznie ogranicza życie towarzyskie Zayna. –roześmiał się dźwięcznie, w czym mu zawtórowałam.

-Nie dziwię się. A jak reszta?

-Liam śmiertelnie obraził się na Louisa, za tą sesję, którą robiliście, bo jako zespół powinniśmy trzymać się razem. –wyjaśnił –Niall znalzał sobie chłopaka, a reszta raczej po staremu. –uśmiechnął się.

-Pogratuluj mu ode mnie. –naprawdę ucieszyłam się, że blondyn znalazł swoją drugą połówkę, życzyłam mu szczęścia –A z tą sesją to nie planowaliśmy tego, Lou po prostu uratował mi tyłek.-rzekłam. 

Rozmawialiśmy jeszcze jakiś czas o błahostkach czy opowiadaliśmy żarty. Byłam zadowolona, że pomimo tego, że Haz wyjechał nadal utrzymujemy kontakt. A na tym mi zależało. Pod koniec naszej dosyć długiej rozmowy, otrzymałam zaproszenie do Londynu, którego nie przyjęłam. Oczywiście, że chciałam się z nimi znowu spotkać, tylko w Nowym Jorku coś mnie trzymało. Coś. Tylko co? Jedyne czego byłam teraz pewna to to, że w głowie miałam ciężki horror pomieszany z porno. Najpierw uporządkuję myśli, a potem zacznę działać. 

#właściwie jestem zadowolona z tego rozdziału, mam nadzieję, że choć w małym stopniu wyjaśnił Wam wcześniejsze wydarzenia c: ponieważ mamy 81 obserwatorów (WOW, jesteście świetne!) poczekam aż połowa wyrazi swoją opinię, czyli kolejny jeśli ujrzę 41komentarzy. 

możecie zadawać pytania mi jak i bohaterom C:

ps. niech każdy, każdy, każdy poda link do swojego bloga, bo JA MĄDRA usunęłam zakładkę z adresami, taa możecie mi bić brawo .... miłego weekendu Wam życzę, a sama zabieram się za komentowanie C:  

błagam wyraźcie swoją opinię noo.....