15.

Przeszedłem przez dębową ramę drzwi prowadzącą do salonu, by po chwili rzucić się wygodnie na sofę. Kanapa stała naprzeciw ceglanego kominka, a po bokach ustawione były obite czerwonym płótnem fotele oraz fioletowe pufy.  Na ścianach pokrytych jasną boazerią wisiały przeróżne obrazy przedstawiające tutejsze krajobrazy i wiele trofeów łowieckich.  Pojedyncze promyki słońca wpadały do pomieszczenia omijając bordowe zasłony, które wiły się wzdłuż białej ramy dużego okna, aż do podłogi pokrytej drewnianymi panelami. Pięknie tu  pomyślałem rozglądając się na boki i lustrując każdy szczegół wystroju.

Po momencie jednak całą swoją uwagę skupiłem na moich towarzyszach, którzy po kolei schodzili się do pokoju kominkowego. Ric oraz Nessy byli wyjątkowo pochłonięci rozmową, co szczerze mówiąc bardzo mnie zdziwiło, gdyż zazwyczaj to Witany próbował oczarować brunetkę swoim szarmanckim zachowaniem i przereklamowanymi tekstami na podryw, a ona ze wszystkich chęci go odpychała, prosząc aby trzymał się od niej z daleka. Więc pewnie pokłóciła się z Zaynem. A skoro już o nim – siedział oczarowany, wpatrując się w Emilie, która przeglądała jakieś dziewczęce pismo. Szczerze nienawidziłem takich gazet, były dla mnie jakby pisane szyfrem i za żadne skarby świata i choćbym nie wiem jakbym się starał i tak nie rozumiałem, żadnego zdania czy słowa. Język jak z innej planety. Engy śmiała się głośno wraz z Mattem, który jedną ręką obejmował Nialla, a ten z kolei starał się zdenerwować Hareggo, który ze stoickim spokojem próbował skupić się na rozmowie z Liamem. Wszyscy w komplecie.

To był już trzeci ranek w Plymounth, a okazywało się, że nie zwiedziliśmy jeszcze żadnego portu. Spacerowaliśmy tylko po plaży, czy zalesiach, ale przecież nie to było naszym celem. Jeszcze raz przejechałem beznamiętnym spojrzeniem po moich znajomych. Wzrok utkwiłem na Niallu, który zaprzestał złośliwością co do kędzierzawego i zaczął przeglądać coś na podręcznym notebooku, którego postanowił zabrać ze sobą.

-Co tam masz? –zaglądnąłem mu przez ramię, wpatrując się w ekran. Zdziwiłem się i aż otworzyłem usta ze zdziwienia, kiedy spostrzegłem, że puszcza filmik z portalu Yotube, który zawierał nagrania z naszej próby.

-Zobacz to. –wskazał palcem na mały wykres –Trzy tysiące wyświetleń. –w monitorze odbił się jego szeroki uśmiech.

-Poważnie? –Li sam nie dowierzał. Jak na komendę wszyscy zlecieli się do komputera i zaczęli przeglądać komentarze.

-High five! –doszedł mnie radosny krzyk Harrego, który właśnie przybił piątkę z Zaynem.

Naprawdę nie myślałem, że moglibyśmy się spodobać tak dużej ilość ludzi. Czytając liczne opinie miałem wrażenie, że zaraz się rozpłynę. Były naprawdę przyjemne i motywujące, w końcu kto nie lubi być chwalonym czy docenianym? Po jakimś czasie emocje opadły i wszyscy wróciliśmy do dawnych zajęć, kompletnie zapominając o naszym małym dużym sukcesie.

-Matt, naprawdę nie rozumiem co chcesz przez to powiedzieć. –burknął blondyn –Przecież nie jestem zapatrzony w siebie. –zatwierdził, drugi na to tylko przewrócił oczami i wrócił do rozmowy z brunetką. –Ey! –za wszelką cenę chciał zwrócić na siebie uwagę –No co ja mogę za to, że jestem taki zajebisty i chciałbym przerżnąć samego siebie? –wyrzucił z siebie i ze skruszoną miną wpatrywał się w pozostałą dwójkę, która zatykała usta ze śmiechu. Dziewczyna jednak po momencie spoważniała.

-Niall… -jęknęła, a ja cmoknąłem z dezaprobatą na niebieskookiego, który próbował udowodnić to, że jest skromny, choć kompletnie mu to nie wychodziło.

-Naprawdę? Haha. –dotarł mnie śmiech Nes, która ze zdziwieniem słuchała wywodów Rica, na temat jego podbojów miłosnych. Bajerant skwitowałem.

-Li, wcale tak nie było! –wydarł się Haz. –Zayn, nie wierz mu! On kłamie! –awanturował się.

Byłem chyba jedyną osobą, która nie uczestniczyła w którejkolwiek wymianie zdań. Być może dlatego, że nie miałem na to nastroju, czy humoru. Martwiłem się o moją relację z dawną przyjaciółką. Co prawda postąpił pewien postęp, jednak to wciąż nie było to, czego oczekiwałem. Czułem się zagrożony, bo nie trudno mi było zauważyć, że ona i Harry zbliżyli się do siebie w ostatnim czasie. Są tylko przyjaciółmi uspokajałem się. Tak się tylko mówi… odezwał się jeden z tych gburowatych głosów, które zawsze odbierały mi ostatni promyk nadziei i obracały wszystko w pesymizm.  Weź się w garść. Westchnąłem ciężko i przeczesałem moje nieułożone od poranka włosy.

-Co wy na to, aby przejść się dziś po molo? –zaproponowała Emilie.

-Chyba pierwszy raz muszę się z tobą zgodzić wredna zołzo. -burknęła Nessela czym bardzo mnie rozbawiła. Widocznie tylko ja to usłyszałem, gdyż pozostali wpatrywali się we mnie i Bluem z nieukrywanym zaskoczeniem i ciekawością. -Nieważne. –mruknęła.

-No to na co czekamy? W drogę. –głos zabrał Matt.

Muszę przyznać, że ciężko mi było wstać z tej mięciutkiej i wygodnej kanapy, jednak nie miałem również zamiaru przesiedzieć całego dnia na tyłku, za wzglądu na moje lenistwo. Dlatego bez dalszych oporów, które uważałem za bezsensowne, ruszyłem za resztą w kierunku upragnionego celu.

Nessela siedziała obok mnie na barierce, poprawiając co chwilę swoją błękitną sukienkę, którą wiatr złośliwie podwijał do góry, co mnie wprawiało w rozbawienie. Wręcz buzowała, a jej policzki przybierały czerwoną barwę. Była wściekła i nawet nie starała się tego ukryć. Rozglądnąłem się i spostrzegłem, że nasza zakochana para stara się wrzucić Engy do wody, Harry bawi się w bohatera i stara się ją uratować Później już wszyscy po kolei wpychali się do jeziora. Liam i Zayn znowu się kłócą , a Ricy stara się wytrzymać zapewne nużącą paplaninę Emilie.

-Ja pierdole. –westchnęła zrezygnowana brunetka, a widząc jak znowu obciąga ubranie na uda, parsknąłem głośnym śmiechem –Z czego rżysz?! –wrzasnęła na mnie, co tylko pogłębiło moje zachowanie.

-Szkoda, że się teraz nie widzisz. –odparłem i przewróciłem oczami, aby po chwili utkwić spojrzenie w tafli jeziora.

Po bokach znajdowały się przycumowane do mostu łodzie rybackie, nieopodal zapewne bogate jachty, a gdzieś w oddali zauważyć można było parowce. Świeże powietrze wypełniało moje płuca, penetrując je dokładnie. Przymrużyłem lekko powieki, kiedy podmuch uderzył w moje oczy.

-Słodko razem wyglądają prawda? –uśmiechnęła się szeroko i z maślanymi oczami wpatrywała się w jeden punkt. Wzruszyłem ramionami. –Engy i Harry, pasują do siebie. –zatwierdziła, zakładając rękę na rękę. Odwróciłem się tyłem do barierki, opierając się o nią plecami.

-Czy ja wiem. –na mojej twarzy zagościł lekki grymas, który starałem się zamaskować na wszelakie sposoby, jednak nie bardzo mi to wychodziło –Dziękuję. –dodałem chcąc zmienić temat.

-Mi? –spojrzała na mnie z niezrozumiałą miną, a ja przytaknąłem –Za co?

-Dzięki tobie jeszcze się nie pozabijaliśmy. –rzekłem.

-Zawsze do usług. –rozpromieniła się, ciągnąc mnie za dłoń w stronę plaży, na której obecnie wszyscy zasiedli.

Minęło dość sporo czasu nim udało nam się rozpalić prowizoryczne ognisko, które i tak co jakąś chwilę gasło, przysypane pisakiem, który nanosił wiatr. Było całkiem przyjemnie, ponieważ słońce zachodziło, a ogień dawał dodatkowe ciepło. Niall przygrywał wraz z Harrym na gitarze, nucąc coś pod nosem. Ness już dawno zasnęła, objęta przez Liama,a reszta zwyczajnie rozmawiała. Cieszyłem się, że brunet pochłonięty jest teraz instrumentem, gdyż to była moja szansa na rozmowę z Engy i miałem zamiar ją wykorzystać. Na co dzień chłopak nie odstępował jej na krok, co mi uniemożliwiało zbliżenie się do niej.

Poczułem dotyk na ramieniu i spostrzegłem, że Emilie wtula się w nie. Obdarzyłem ją zdezorientowanym spojrzeniem, gdyż naprawdę nie wiedziałem o co jej chodziło w tym momencie. Co prawa zauważyłem, że mi się podlizuje, śmieje z tych najżałośniejszych żartów, aby na siłę zdobyć moją sympatię. Tylko po co? Blondynka bez oporów kleiła się do mnie, co rusz zmniejszając odległość między nami, co po pewnym czasie zaczęło mnie już irytować. Przestała się wiercić i przymrużyła oczy. Ma zamiar się zdrzemnąć na moim barku? Czy ja wyglądam na poduszkę? Za wszelką ceną próbowałem delikatnie się jej wyślizgnąć. Kurwa… pomyślałem, kiedy zacisnęła bardziej swój uścisk na nadgarstku, sprawiając, że po woli do mojej dłoni nie docierała krew.

-Nie ruszaj się.- mruknęła seksownie, trzepocząc rzęsami. Weź spierdalaj przemknęło mi. Westchnąłem zrezygnowany jej oporem lub głupotą, gdyż wydaje mi się, że raczej do każdego dotarłoby, że nie podoba mi się to co wyprawia. Ona jednak postanowiła ignorować moje sprzeciwy i postawić na swoim. Skąd ja to znam? Engy było do niej całkiem podobna. No może mądrzejsza, ładniejsza słodsza, idealniejsza… pomyślałem, a na moją twarz wstąpił cień uśmiechu. Spuściłem rozmarzony wzrok na Em, która w tym momencie uniosła triumfalnie kąciki swoich ust do gór. Czyli myślała, że to na jej myśl tak się szczerze? Ups…

Swoją uwagę skupiłem na obiekcie moich westchnień i tym, że dopiero w tym momencie zdałem sobie sprawę z tego jak przenikliwie mierzy mnie wzrokiem. Strzepnąłem natrętną dziewczynę, a ta tylko prychnęła oburzona. Przesunąłem się bliżej Engyi wtedy cała jej uwaga skupiła się na mnie. Podniosła swoje duże, brązowe oczy i z nieukrywanym zaciekawieniem przyglądała mi się.

-Chciałem tylko pogadać. –nim zdążyłem wygłosić mój długi monolog, ona przerwała.

-Słuchaj, jeśli chodzi o tą sytuację w dziurze to… przepraszam, poniosło mnie, nie powinnam była tego mówić, wiem że sprawiło ci to przykrość. –moje źrenice się rozszerzyły. Nie sądziłem, że Engy jest zdolna do wypowiedzenia tego słowa, gdyż znałem ją i wiedziałem, że jest bardzo dumna. Przepraszam odbijało mi się echem. –Naprawdę doceniam to, że się starasz. –dodała.

-Nie Mała, masz całkowitą rację… Wiem, że zjebałem. –skwitowałem –To nie miało tak wyjść, naprawdę. -tłumaczyłem się dalej. Brunetka uśmiechnęła się do mnie promiennie i złapała za moją rękę, ciągnąc mnie ku górze. Przeszliśmy kilka metrów w ciszy. Gorący jeszcze piasek zapadał się pod naszymi stopami. Zachodzące słońce rzucało delikatny cień na jej bladą twarz. Idealna. Brązowe oczy odbijały powierzchnię wody. Idealna. Chude ręce założone były jedna na drugą. Idealna. Falowane włosy wiły się wzdłuż jej pleców. Idealna.

-Dlaczego mi to powiedziałaś? –zapytałem. –Nic nie rozumiem, dlaczego mnie przeprosiłaś, przecież zawsze stawiasz na swoim.

-Bo obiecałam coś sobie. –odparła krótko, spoglądając w stronę molo.

-Co?

-Że zrobię wszystko, abyśmy się pogodzili. –po raz kolejny kąciki moich ust uniosły się ku górze.

-Znasz Johesowa? –spytałem nagle, wspominając jednego z moich ulubionych poetów. Dobra może jednego, którego znam poprawiłem się.

-Tak.          

-Kojarzysz to co kiedyś powiedział: „Niebożę. Istny człowiek” ? –pokręciła przecząco głową. –„Niebożę” czyli biedactwo, godne litości i współczucia, ale i „nie-bożę”, więc nie Bóg, ale istota ułomna, skończona, której na ironię zachciało się wieczności. Niektórzy myślą, że jest to trudne i niezrozumiałe, ale to język bliski codzienności, prosty, ale bardzo pojemny i symboliczny. Jedno słowo ma wiele znaczeń, ale interpretuje się je tak samo, dlatego wydaje mi się, że twoje „przepraszam” też takie było – proste i pojemne.

-Nie myślałam tak o tym, wypowiadając je, ale twój tok myślenia jest o wiele mądrzejszy od mojego, więc przypuśćmy, że tak – to proste słowo jest pojemne. –dodała zwycięsko. Przygarnąłem ją ramieniem, wtulając ją w mój ciepły tors. Jedyne na czym teraz się skupiłem, to na uspokojeniu mojego szybkiego bicia serca i nierównomiernym oddechu.

***

Lustrowałem ją dokładnie wzrokiem. Ciemne, pofalowane włosy okalały jej twarz. Delikatne rumieńce wywołane chłodem zdobiły jej policzki. Wydęte wargi lekko drgały z zimna i powodowały, że miałem ochotę się w nie wpić. Ciemne oczy przyciągały spojrzeniem, a wachlarz czarnych i długich rzęs rzucał cień na jej śnieżnobiałą skórę. Ideał. Moje natarczywe spojrzenie spotkało się z jej niewinnym i niczego się nie domyślającym. Jak jeszcze mogę ci to pokazać? Zamrugała kilka razy wyrywając mnie z transu.

-Wszystko w porządku? –spytała.

-Tak. –odparłem pewnie.

Wypuściła powietrze z ust, a moim oczom ukazała się para. Zimno jej. Jak kompletny palant nie reagowałem na to, ignorowałem. Miałem ochotę powiedzieć jej to, że mi się podoba tu i teraz, ale wiedziałem, że tego nie zrobię. To nie miłość, z pewnością, a jednak coś niesamowicie mnie w niej pociąga. Nie, nie chodzi tu o jej wygląd – o osobowość, charakter, zachowanie. W jednej chwili potrafiła się zmienić ze spokojnej i opanowanej w zupełnie inną osobę – wesołą, żartobliwą. Chyba właśnie to mi się najbardziej podobało – ta tajemniczość. Nie wyznam jej moich uczuć. Nie póki nie jestem ich pewien postanowiłem. Oh przestań, po prostu przeleć ją i zostaw jak każdą inną odezwała się jedna z moich wstrętnych myśli. Nie. Nie mogę tego zrobić. Nie jej. Nie Engy. Nie chciałem jej ranić. Była jedną z bliższych mi osób i naprawdę bardzo mi na niej zależało. Za bardzo, abym mógł ją skrzywdzić.

-Znasz to powiedzenie „nic dwa razy się nie zdarza”? –zapytałem tępo się w nią wpatrując, po chwili ciszy. Pokiwała przecząco głową. –Jest prawdziwe. Nie ma dwóch takich samych osób, charakterów, zachowań czy niepowtarzalnych gestów. –wyliczałam, jednak spotykając się z niezrozumiałą miną brunetki kontynuowałem, aby jak najszybciej zrozumiała to, do czego zmierzałem  -Tak samo jest z wydarzeniami. Nic się nie powtórzy drugi raz, więc trzeba docenić każdą chwilę, każdą sytuację… Nawet tą złą, bo przecież po każdej burzy wychodzi słońce. Nic nie trwa wiecznie i to jest piękne. –paplałem stek bzdur, które akurat przyszły mi na myśl –Dlatego, trzeba próbować wykorzystywać życie i czerpać z niego jak najwięcej, bo ono się nie powtórzy. Nic się nie powtórzy. –zakończyłem. Dziewczyna chyba dalej nie rozumiała, sam siebie nie rozumiałem. Co ja chciałem jej tym przekazać?

-A miłość? –spytała –Przecież, można się zakochać jeszcze raz…

-Można się zakochać raz, drugi, ale to nie oznacza, że ta pierwsza miłość była gorsza od drugiej, czy druga od pierwszej. Każda miłość jest inna i na swój sposób wspaniała. –wyjaśniłem.

-Nadal nie rozumiem. –mruknęła.

-Gdybym powiedział ci, że jesteśmy tak różni jak dwie krople wody zrozumiałabyś?

-Nie, krople wody są przecież takie same. –stwierdziła. –Harry na pewno dobrze się czujesz? –zapytała, czym wywołała u mnie delikatny uśmiech. Włożyłem ręce do kieszeni, spuściłem wzrok, aby po chwili go podnieść.

-To paradoks i to co chcę ci przekazać też nim jest. –wyjaśniłem –Ja po prostu napotkałem na coś, co jest dla mnie cudowne i wiem, że może się nigdy więcej nie powtórzyć, ale boję się. –powiedziałem, nadal patrząc prosto w jej duże, brązowe oczy.

-Co jest dla ciebie cudowne? –zapytała stając naprzeciw mnie.

-Ty. –powiedziałem cicho, spuszczając wzrok. Nie chciałem wiedzieć jej reakcji, nie chciałem wiedzieć tego co myśli, nie chciałem wiedzieć tego, że z pewnością ją zranię. 

Naprawdę, nie chciałem. Przepraszam Engy.

#eloeloeloeleoelo

trochę mi przykro, że tak mało osób komentuje w stosunku do obserwatorów…

jak robię coś źle, że ostatnio liczba opinii zmalała, to mi napiszcie…

pozostałym, którzy dzielnie brną przez moje wypociny i oceniają bardzo dziękuję, jesteście wspaniali <3

wiecie, że jak czytałam komentarze spod 13 to się popłakałam?

miałam se imieniny se wczoraj, HEHE.

Dziękuję za wszystkie nominacje, jesteście kochani J

see u later soon