14.

Ranek. Milczałam. Pierwszy raz od dawna milczałam. Było to dla mnie odmiennością, gdyż zazwyczaj moja buzia się nie zamykała. Uwielbiałam rozmawiać, plotkować, śmiać się czy chociażby kłócić. Byle by tylko móc otworzyć usta. Jak to dwuznacznie brzmi … odezwało się moje drugie ja. Potrząsnęłam głową jakbym chciała wyrzucić z niej zbędne myśli. Wracając do tematu -  byłam po prostu najbardziej żywą i gadatliwą osobą, jaką mógł znać świat i chyba właśnie dlatego nie rozumiałam swojego tymczasowego zachowania. Mijały kolejne minuty, a ja bez skrępowania i w ciszy przyglądałam się mojemu chłopakowi, który grał na tak zwanym PS3. Tak naprawdę nie wiedziałam o co chodzi w tej prymitywnej grze, której celem było zabijanie zombie, a widok rozgniecionych mózgów czy latających flaków wcale mnie nie fascynował.

-Co jest? –dobiegł mnie głos Zayna. Nie oderwał wzroku od ekranu. Jestem pewna, że zadał to pytanie automatycznie i zapewne nawet nie oczekiwał na odpowiedź.

-Nic, tylko mam raka. –odpowiedziałam, aby sprawdzić jego czujność.

-Fajnie, opowiesz mi później. –zatwierdził. –Jest! –krzyknął w momencie, kiedy na monitorze rozprysły się wnętrzności jednego z umarlaków. Ble. Lekko zirytowana opadłam swobodnie na łóżko i przykryłam twarz poduszką.

Chłopacy… Tylko oni lubią takie rzeczy… albo Engy. Engy była bardzo dziwną osobą. Dziwną? Nie złe słowo. Była bardzo skomplikowaną dziewczyną, trudną do rozgryzienia. Być może dlatego, że najzwyczajniej w świecie ukrywała swoją prawdziwą osobowość, charakter. Ta na pozór spokojna i zrównoważona szatynka z dystansem do wszystkiego, była tak naprawdę zupełnie inna. Mimo tego, że zawsze miała wszystko pod kontrolą i wiedziała co począć w danej sytuacji, uwielbiała również wygłupy, śmiechy oraz dobrą zabawę. Z trudnością rezygnowała ze wszelakich imprez czy wyjść, czego starała się nie okazywać. Była bardzo zboczona, nawet bardziej niż ja, a może nawet Harry. Uwielbiała te wszystkie chłopięce rzeczy, które dla mnie były trudne do pojęcia. Była po prostu inna niż się mogło wydawać. Jej codzienna odsłona była po prostu maską. Wiedziałam to.

Kiedyś Ric mi się przypadkiem wygadał, że udaje kogoś kim nie jest, by najzwyczajniej w  świecie uchronić się. Przed czym? Nie jestem pewna. Wydaje mi się, że ma swego rodzaju dystans do ludzi i boi się zbliżenia z nimi.

Bardzo się cieszyłam, że mogłam się nazwać przyjaciółką Engy. Takiego tytuły nie zdobywało się łatwo, w szczególności w odniesieniu do jej osoby. Trudno było zdobyć jej zaufanie, a co dopiero szczerość. Mogła ufać komuś bezgranicznie, jednak nie pokazywać swojego prawdziwego oblicza. 

-Wygrałem. –usłyszałam triumfalny okrzyk bruneta. –Nessy? Nessy co ty wyrabiasz? –zapytał, lekko się śmiejąc.

-Staram się udusić pierzyną. –wymamrotałam spod nakrycia. Po momencie poczułam jak materac ugina się pod ciężarem Zayna, który natychmiastowo oplótł ręce wokół mojej talii i przyciągnął mnie do siebie. Dobiegł mnie ten charakterystyczny zapach perfum, który zawsze mnie w nim pociągał.

-Ey Nes, poważnie. Co jest? –zapytał, wyrywając mi poduszkę. Spojrzałam w jego brązowe oczy, które tak cholernie magnetyzowały, że w pewnym momencie straciłam świadomość, tego co się dzieje. Jestem pewna, że gdyby nie jego szturchnięcie już dawno pociekłaby mi ślina. Wtuliłam twarz w zagłębienie jego obojczyka, a dwudniowy zarost lekko drażnił moją skroń. Stado motyli szalało w moim podbrzuszu, wywołując pozytywne dreszcze. Motyli? Chyba rój os.  

-Uważasz, że jestem upierdliwa? –wypaliłam nagle i mogłabym przysiąc, że na moje policzki wstąpiły dwa ogromne rumieńce. Zacisnęłam mocno powieki, bojąc się odpowiedzi. Po chwili poczułam subtelny pocałunek na powiece, który pozostawił po sobie mokry ślad.

-Po prostu za bardzo mnie kontrolujesz. –zgrabnie wyminął się od odpowiedzi na zadane mu przeze mnie pytanie. Spryciarz.

-Robię to, bo cię kocham. –wyjaśniłam, wtulając się bardziej w jego tors.

-W takim razie, możesz mnie kochać trochę mniej. –mruknął, napawając się zapachem moich włosów.

-A ty? –spytałam.

-Co ja? –nie zrozumiał. Podniosłam się gwałtownie i spojrzałam na niego. Chwilę się wahałam, czy wyjaśnić zadane przeze mnie pytanie. Dlaczego? Jeszcze za wcześnie usłyszałam uspokajający głos w głowie. Nie żartuj, po prostu boisz się, że to kolejny chłopak, który chce cię wykorzystać odezwał się kolejny. Nie prawda. Prawda. Nie prawda. Prawda. Skończcie! –doszedł trzeci. Poczekaj. Wal prosto z mostu. Nie narzucaj się. Tchórz. Moje myśli przekrzykiwały się nawzajem, przyprawiając mnie o ból głowy.

-Kochasz mnie? –zadałam bezmyślne pytanie i momentalnie utkwiłam spojrzenie w źrenicach chłopaka, który po chwili spuścił wzrok.                                                                                                                               

-Zostawmy to. –zbył mnie, siadając na łóżku.

Nie powiem, że mnie to nie zabolało. Zabolało? Wbił szpikulec w sam środek mojego małego i zaślepionego serduszka, przy okazji wiercąc nim na wszystkie strony. Wiedziałam, że zaraz dojdzie do najgorszego, więc bez słowa wstałam, chcąc wyjść z pokoju. –Nes, no stój. Nie obrażaj się. –dosłyszałam jęk Zayna.

Zignorowałam go mimo wszystko. Zdawałam sobie sprawę z tego, że gdybym porozmawiała z nim o tym teraz, zapewne rozpłakałabym się, wychodząc na beksę i przy okazji wzbudzając jego litość. A tego nie chcę najbardziej. Pędem zeszłam ze schodów i weszłam do pustego saloniku, siadając na czerwonym fotelu pod ścianą. Zawsze tak robiłam, kiedy czułam się źle.

Miałam już po prostu dość tego, że większość chłopaków interesowała się mną tylko ze wzglądu na nazwisko odziedziczonym po ojcu, a raczej jego pieniędzmi. Nie rozumiałam jak można być tak materialistycznym i podłym, by zabawiać się czyimiś uczuciami, aby tylko czerpać z tego korzyści. Czy Zayn był kolejną taką osobą?  Miałam nadzieję, że nie, jednak póki nie wyzna mi szczerze swoich uczuć nie miałam pewności, więc wolałam nie ryzykować.

Miłość jest ponoć najważniejsza w życiu człowieka, dlatego byłam w stanie wiele zrobić, aby ją zdobyć. Jednak bez przesady. Mogłam stracić na tym trochę pieniędzy, ale nie własną wartość i może to mnie odróżniało od reszty dziewczyn, tak skrupulatnie poszukujących tego uczucia.

-Nessy? –dobiegł mnie znany mi, niski głos. –Nessy wszystko w porządku? –nie byłam w stanie spojrzeć na jego twarz, gdyż łzy, na które dopiero teraz zwróciłam uwagę, zamazywały całkowicie mój obraz. –Nessy uspokój się. –po raz kolejny dosłyszałam melancholię. Po momencie poczułam, że kolega obejmuje mnie ramieniem, przyciągając mnie mocno do siebie. Niestety to nie pomogło, a raczej wywołało kolejną falę słonych łez, które lały się strumieniami z moich opuchniętych i zapewne już czerwonych oczu. –Cii… -szeptał mi cicho, gładząc delikatnie moje plecy.

Minęło kilkanaście minut, nim otarłam oczy i w pełni odzyskałam widzenie. Mocno wtuliłam się w chłopaka, czując przy tym zarys jego mięśni. Mój oddech zaczynał się normować, a klatka piersiowa poruszała się w rytmicznym tempie. Bezpieczna.

-Nes, powiesz mi co się wydarzyło? –w tym momencie wszystko wróciło, więc zacisnęłam mocno powieki, próbując wziąć się w garść.

-On mnie nie kocha. –szepnęłam cicho, zaciskając mokrą już koszulkę szatyna.

-Jesteś naprawdę wspaniałą dziewczyną Nessela… Nie warto się przejmować takim gnojem.

-Ric?

-Co?

-Dziękuję. –odpowiedziałam.

Byłam mu wdzięczna za to, że nie wyprowadzał mnie z błędu, że nie wmawiał mi, że tak nie jest, że po prostu powiedział coś szczerego i od siebie. Bezpieczna przemknęło mi ostatni raz i właśnie z tą myślą przysnęłam, będąc kołysana w ciepłych i silnych ramionach chłopaka, który …

Dochodziła już godzina siedemnasta, a po porannym humorze nie było śladu. Rozmowa z bratem Engy, zaraz po przebudzeniu była z początku bardzo niekomfortowa, ale potem stała się bardziej.. ‘Doradcza’? Tak, jeśli istnieje takie słowo, to była doradcza.

Minęłam duży pokój, w którym większość osób spędzała czas. Liam oraz Louis dyskutowali na temat jakiejś nowej piosenki, Niall czesał Matta, a Zayn wciąż zajmował się tą swoją grą, z tą różnicą, że teraz grał na PSP, czy czymś w tym rodzaju. Boże ile oni tu wzięli tych konsol i padów? Niezauważalnie przemknęłam przez pomieszczenie i dyskretnie wślizgnęłam się do kuchni. Usiadłam na blacie i machając nogami przysłuchiwałam się zaciętej konwersacji Emilie oraz Engy. Blondynka robiła czekoladę na zimno dla Lou, chcąc zapewne się mu podlizać. Chyba ma nową wielbicielkę.  Z resztą nie zdziwiło mnie to, bo Tomlinosn był przecież przystojnym dziewiętnastolatkiem, mądrym i z poczuciem humoru, a takich rzadko dziś spotkać. Engy natomiast z rozbawieniem przyglądała się jej próbom, przyrządzenia napoju.

-Mówię ci, daj mu trzy pianki, z dwoma nie wypije. –pouczyła ją moja przyjaciółka.

-Bo ty na pewno wiesz. –odszczekała się i zarzucając włosami, złapała za kubek i pognała w stronę saloniku. Po momencie w progu ujrzałyśmy biorcę, który zwinnym ruchem sięgnął z paczki jedną piankę. Engy uśmiechnęła się triumfalnie, jednak w niedługim czasie spoważniała i wymieniła z nim dziwaczne spojrzenie. Nie chciałam jednak ingerować w ich relacje i to co między nimi zaszło- a na pewno coś zaszło, więc najzwyczajniej w świecie zmieniłam temat. Aż dziwne, dla tak ciekawskiej osoby jak ja.

-Co tam? –zapytałam.

-Harry konspiruje przeciwko mnie. –zaśmiała się, po czym podrzuciła landrynkę do góry, chcąc złapać ją w usta, co nieudolnie jej wyszło.

„Harry konspiruje przeciwko mnie”. Czyli z pewnością posłuchał mojej rady i postanowił spędzić trochę czasu z brunetką sam na sam, a to równoznaczne jest z tym, że z pewnością szaleje na jej punkcie. Po raz kolejny trafiłam i dobrze zdiagnozowałam sytuację. Ja się nigdy nie mylę. Nie w tych sprawach.

- Ale przyznaj, że jest świetny. –zasugerowałam, dalej siedząc bezczynnie na blacie przy zlewozmywaku. Engs przystanęła i spojrzała na mnie niezrozumiałym wzrokiem.

-Kto? –Achh, czyli taktyka ‘udawaj głupią, choć tak naprawdę wiesz o co chodzi”.

-Harry.

-Tak, świetny z niego kumpel. –odparła bezproblemowo i powróciła do wcześniejszej czynności.

-Przestań, przecież idealnie do siebie pasujecie! –pisnęłam radośnie.

-Cholera. –mruknęła po nosem, w chwili kiedy jeden z kolorowych cukierków spadł jej na podłogę.

-Ekhm. –odchrząknęłam. Brunetka zabrała go z podłogi i ochuchała.

-Myślisz, że mogę ją zjeść? –zignorowała mnie.

-Engy! –mruknęłam niezadowolona z tego, że puszcza moje słowa mimo uszu.

-No dobra, już dobra. Ja po prostu nie chcę się teraz wiązać.

-Albo po prostu się boisz. –rzekłam triumfalnie.

-Nieprawda!

-Prawda! –odszczeknęłam się, wchodząc z pokoju.

-Nieprawda!

-Prawda!

-Nieprawda! –zasłoniłam usta ręką, aby nie wybuchnąć śmiechem.

***

Związałam moje brązowe loki w niedbałego koka, mimo wszystko nie wyszło mi to idealnie, gdyż pojedyncze kosmyki swobodnie zwisały, okalając moją twarz. Podciągnęłam szare dresy i związałam sznurek wokół nich, aby nie spadały z moich bioder. Uchyliłam delikatnie drzwi, chcąc przemknąć niezauważalnie do łazienki, znajdującej się na końcu korytarza. Po cichu stąpałam, wzdłuż pomieszczenia. Krok za krokiem. Niestety nie udało mi się prześlizgnąć i kiedy już prawie otwierałam drzwi, wpadłam na Harrego, który właśnie z nich wychodził.

-Cześć Engs, gotowa? –zapytał prosto z mostu.

-Gotowa gdzie? –zaśmiałam się lekko, lustrując jego ciało wzrokiem. Idealnie wyrzeźbione ramiona, umięśniona klatka piersiowa i liczne tatuaże sprawiały, że wręcz nie mogłam od niego oderwać spojrzenia.

-Nad jezioro. Mieliśmy spędzić trochę czasu razem, pamiętasz? –westchnął i oparł się o ścianę. Niestety jego niezdarność wzięła górę i zahaczył się o poroże, które z hukiem spadło na beżowy parkiet. Zatkałam usta, aby nie wybuchnąć śmiechem.

-Fajtłapa. –skwitowałam.

-Ha, ha, śmieszne. –przedrzeźnił mnie.

-Bardzo. –mruknęłam i odwracając się tyłem postanowiłam wrócić do pokoju, rezygnując ze skorzystania z łazienki.

-Za dziesięć minut na plaży! –krzyknął za mną.

W tym czasie troszkę się ogarnęłam i wcześniej niż miałam pojawiłam się przed domkiem wczasowym, czekając aż Haz się pojawi. Nudę zapełniłam kopaniem malutkich kamyszków, które rozrzucone były wokół całej posiadłości. Naciągnęłam sweter na nadgarstki, ponieważ popołudniowa pogoda niezbyt dopisywała i termometr wskazywał zaledwie dziesięć stopni. Nienawidzę Anglii, a raczej jej pogody mruknęłam w myślach. Do Plymounth przyjechaliśmy wczoraj i mieliśmy zostać około pięciu do siedmiu dni. Pomimo tego, że był to dopiero początek wyjazdu zdążyłam już się pokłócić z Louisem, posprzeczać z Emilie oraz wylać herbatę na krocze Matta. To na serio był wypadek. Boże jak Niall na mnie nakrzyczał… Nessy jak zaczarowana spędziła kilka ostatnich godzin w towarzystwie Rica, zupełnie przy tym ignorując Zayna. Paradoks. Spostrzegłam, że drzwi wejściowe się otwierają, a z nich wyłania się Haz, ubrany w kolorowe bokserki w paski. Po raz kolejny nie mogłam oderwać wzroku od jego idealnego ciała.

-Co robimy? –zapytałam z daleka. Kędzierzawy w szybkim tempie podszedł do mnie, po czym zaciągnął za rękę aż nad samą plażę, nad którą spędziliśmy kilka wspaniałych godzin. Po dobrym czasie zabawy i bezsensownych dowcipów mieliśmy już dość uciążliwego bólu brzucha i dla odmiany zadecydowaliśmy o normalnej rozmowie.

-„Piła VI” –rzekłam stanowczo. Pokiwał przecząco głową. 

-Zdecydowanie nie. –zatwierdził. Usiadł obok mnie na chłodnym piasku.

-No to może „Nienarodzony”? –dodałam zrezygnowana.

-To nie dla ciebie. -oznajmił, a moje oczy powiększy się ze zdziwienia.

-Nie dla mnie? –zapytałam zaskoczona.

-Zbyt przerażające. Proponuję „Daję nam rok”.W tym czasie troszkę się ogarnęłam i wcześniej niż miałam pojawiłam się przed domkiem wczasowym, czekając aż Haz się pojawi. Nudę zapełniłam kopaniem malutkich kamyszków, które rozrzucone były wokół całej posiadłości. Naciągnęłam sweter na nadgarstki, ponieważ popołudniowa pogoda niezbyt dopisywała i termometr wskazywał zaledwie dziesięć stopni. Nienawidzę Anglii, a raczej jej pogody mruknęłam w myślach. Do Plymounth przyjechaliśmy wczoraj i mieliśmy zostać około pięciu do siedmiu dni. Pomimo tego, że był to dopiero początek wyjazdu zdążyłam już się pokłócić z Louisem, posprzeczać z Emilie oraz wylać herbatę na krocze Matta. To na serio był wypadek. Boże jak Niall na mnie nakrzyczał… Nessy jak zaczarowana spędziła kilka ostatnich godzin w towarzystwie Rica, zupełnie przy tym ignorując Zayna. Paradoks. Spostrzegłam, że drzwi wejściowe się otwierają, a z nich wyłania się Haz, ubrany w kolorowe bokserki w paski. Po raz kolejny nie mogłam oderwać wzroku od jego idealnego ciała.

-Lubisz komedie romantyczne? –zmarszczyłam czoło, jednak nie słysząc odpowiedzi zaśmiałam się. –Lubisz komedie romantyczne, a w dodatku boisz się horrorów! –zachichotałam. –A jednak! –na policzki bruneta wstąpiły dwa, przeurocze rumieńce.  

-Daj spokój. –uciął. Spojrzałam w jego zielone oczy, które w tej chwili wyrażały zmieszanie. Nie czekając na nic dałam mu soczystego całusa w policzek i aż sama zaskoczyłam się tym gestem.

-Nie wstydź się, dziewczyny lubią wrażliwych facetów. –poklepałam go po ramieniu, uśmiechając się pocieszająco. Po kilku minutach wyśmiewania mojego kolegi, wybraliśmy film „Zabójcze ciało”, który był połączeniem horroru, komedii oraz porno.

-Byłaś kiedyś zakochana? –zapytał nagle.

Zatkało mnie. Nie wiedziałam co odpowiedzieć, choć doskonale znałam odpowiedź. Problemem było to, że nie byłam pewna czy zwierzać się mu z moich przeżyć. Tak, ufałam mu, mimo niedługiej znajomości, jednak wciąż coś mnie blokowało przed wyjawieniem tego, co we mnie siedziało. Bałam się. Tylko czym się mój strach kierował? Jego zazwyczaj wygięte w uśmiechu usta, teraz były zaciśnięte w wąską linijkę, a przepełnione radością oczy tępo wpatrywały się w moje. Po dłuższej chwili ciszy zwyczajnie odwrócił wzrok, skupiając całą swoją uwagę na delikatnym wietrze, tworzącym niskie fale na jeziorze.. 

-Tak. -przełknęłam głośno ślinę, decydując się na szczerość z Harrym. –Był moim przyjacielem.-zaczęłam niespojonym głosem. Moje ciało lekko drgało, a serce dostawało palpitacji –zawsze tak reagowałam gdy poruszałam ten przykry dla mnie temat. –Ale wyjechał. –dodałam i w tym momencie brunet skupił na mnie całą swoją uwagę. Podkuliłam kolana pod brodę i otoczyłam je rękoma. –Okłamał mnie i zostawił bez słowa. -zakończyłam, nie chcąc kontynuować mojego opowiadania. W jednej minucie poczułam jak przyciąga mnie do siebie obejmując ramieniem.

-Kochasz go jeszcze? –zadał banalne dla mnie pytanie, na które nie chciałam odpowiadać.

-Chcę o nim zapomnieć.- przekonywałam go.

-Wiesz, że tak naprawdę nie chce się wymazać z pamięci osoby, którą się darzyło takim uczuciem? Nie kochasz go.-stwierdził. Nie kocham go? Czy to możliwe, aby wciągu tego minionego czasu wszystko prysło, zniknęło, stało się nieaktualne? Czy moje przekonanie w relacjach co do Louisa, było tylko przyzwyczajeniem? Było?

-Jeszcze nigdy nie rozmawialiśmy o takich sprawach. –zatwierdziłam, patrząc w jego przepełnione troską tęczówki. Doszedł mnie ten charakterystyczny zapach perfum, który zawsze mu towarzyszył i którym był już przesiąknięty. 

Przypomniało mi się nasze pożegnanie, przy którym, chłopak zacisnął mnie w niedźwiedzim uścisku. Zapach, który penetrował moje nozdrza sprawiał, że nie miałam ochoty się od niego odkleić. Wspomnienia minęły, w chwili gdy poczułam dotyk na podbródku, który po chwili został podsiniony lekko ku górze powodując, że mój wzrok spotkał się wraz ze spojrzeniem Harrego, które emanowało sympatią. Posłał mi zmieszany uśmiech. Rzekłam bezgłośne nic nie szkodzi i wtuliłam się w  chłopaka. Tego teraz  potrzebowałam. Otuchy i bezpieczeństwa. 

Czułam miękki materiał jego koszuli ,którą zapiętą miał pod samą szyję. Zacisnęłam mocno rękę na jego torsie i w ciszy wsłuchiwałam się w bicie jego serca. Było szybkie, nawet bardzo. Mój niemiarowy oddech podsycał atmosferę i powodował mętlik w mojej głowie. Poczułam mokry ślad na wargach, który pozostawił swoimi ustami, całując mnie przelotnie jak to miał w zwyczaju.

-Kocham cię. –powiedział cicho, opierając swoje czoło o moje. –Jesteś najlepszą przyjaciółką na świecie. –dodał, a moje serce dostało palpitacji.

-Ja ciebie też Loui. –odparłam automatycznie, będąc wciąż przejęta tym co miało przed chwilą miejsce. Mimo tego, że byłam przyzwyczajona do tego typu zbliżeń wciąż reagowałam tak samo -przeżywałam. I choć nic nieznaczące dla niego pocałunki, dla mnie były wszystkim czego chciałam. Chciałam wtedy. 

-Fajnie spędzać razem czas. –stwierdził w pewnym momencie.

-Ale mogliśmy go spędzić w moim pokoju. –jęknęłam, kiedy kolejny silny podmuch wiatru sprawił, że włosy wpadły mi do oczu, ograniczając przy tym widoczność.

-W sypialni? –poruszył zabawnie brwiami.

-Harry… -odparłam zażenowana i szturchnęłam go w ramię.

-A czym się interesujesz? –zmienił temat.

-Tańcem. –odpowiedziałam automatycznie.

-Ty tańczysz? –zapytał zdumiony, a ja momentalnie odwróciłam się w jego stronę.

-Nie.-ucięłam.

-Wiesz, że ja nie umiem tańczyć? W ogóle.-zaśmiał się, ignorując moją poprzednią wypowiedź.

-Jak to? To przecież banalne. Unosisz jedną dłoń, drugą kładziesz na talii...-zaczęłam pokazywać. Kędzierzawy zaśmiał się.

-Macasz mnie.- stwierdził, a ja jak oparzona odskoczyłam do niego.

-Boże, przepraszam! –jęknęłam histerycznie.

-Nauczysz mnie? –spytał.

-Macać?

-Tańczyć. –na jego twarz wstąpił delikatny uśmiech.

Kiwnęłam głową zaczęłam pokazywać mu bardzo proste kroki, do jednego z  najbardziej banalnych tańców. Krok w lewo, przód, w tył i w prawo. Po niedługim czasie dystans miedzy nami się zbliżył do tego stopnia, że można by wsunąć między nas kratkę papieru. Zdziwiłam się, ponieważ to Harry do tego doprowadził, nieskromnym ruchem – biorąc mnie pod piruet, a następnie przyciągając do siebie.

-Umiesz tańczyć? –bardziej stwierdziłam zdumiona, jego małym oszustwem.

-To przecież banalne.-zacytował mnie. Odległość diametralnie się zmniejszyła i tym razem całkowicie stykaliśmy się ciałami, tańcząc tak zwanego przytulanego.

-A ty? –wyrwałam nas z ciszy. –Byłeś kiedyś zakochany?

Początkowo chłopak miał opory co do tego, czy mi opowiadać o tym, co kiedyś miało miejsce w jego życiu i sercu. Przyznał mi, że kiedyś była taka dziewczyna, którą darzył mocnym uczuciem, jednak przez jej brak zaufania co do niego ich związek się rozpadł. Brunet mówił mi jak bardzo to przeżywał. Momentami miałam wrażenie, że rozmawiam z zupełnie innym człowiekiem. Takim jakiego nie znałam.

-I wtedy mnie rzuciła.-zakończył beznamiętnie.

Nie znałam go od tej strony, tej bardziej wrażliwej. W moim przekonaniu figurował jako zabawny flirciarz, z którym można spędzić wesoło czas. A jednak się pomyliłam. Najgorsze w tym wszystkim było to, że teraz to on oczekiwał pocieszenia, wsparcia czy choćby dodania otuchy. Jednak ja zszokowana wyznaniem Harrego, nie byłam w stanie cokolwiek powiedzieć. Okropnym jest uczuciem, kiedy wiesz, że możesz na kimś polegać w stu procentach, a kiedy to on czegoś potrzebuje nie umiesz mu udzielić pomocy. Jedynym sposobem było to, aby znalazł sobie nową dziewczynę, by zapomnieć o starej miłości, a to łatwe nie było. Coś o tym wiem.

-Wracamy? –zapytał po długiej przerwie ciszy. Kiwnęłam głową na tak. –Dziękuję. –dodał łapiąc mnie za ręce.

-Za co? –spytałam zdumiona.

-Po prostu. Dobrze jest mieć przy sobie kogoś takiego jak ty. –Awwwwwwwwww cichy jęk rozszedł się po mojej głowie. Przytuliłam go mocno do siebie, a on okręcił mnie dookoła własnej osi.

-Jesteś naprawdę przeuroczy. –szepnęłam mu do ucha, uśmiechając się szeroko.

Naprawdę tak uważałam. Harry był jedną  z najbardziej lubianych przeze mnie osób. Nie dlatego, że prawił mi komplementy, ale po prostu był. Wtedy kiedy go potrzebowałam i wtedy kiedy nie. Był. Cholernie mi na nim zależało i nie wyobrażałam sobie, aby w jednej chwili móc go stracić. Nie mogłam na to pozwolić.

#pozostaje mi tylko przeprosić Was za opóźnienie i to u góry co czytaliście.

komentarze uzupełnię do niedzieli góra, bo chwilowo mam zapierdol w życiu prywatnym.

nie mam bladego pojęcia kiedy pojawi się następny, to zależy od liczby komentarzy.

przy okazji zapraszam na dwa blogi:
(link) super-zajebisty blog, który jest jednym z lepszych jakie czytałam
(link) - mój drugi blog