13.

Ubrana byłam w brązową skórzaną kurtkę, niebieskie spodnie i beżowe koturny do kompletu. Siedziałam na sofie, leniuchując wraz z Harrym u boku, który dziś był wyjątkowo zamyślony. Naprzeciw nas siedziała Emilie, która bezczynnie wpatrywała się w ekran swojego najnowszego iPhona5, którego kupił jej Liam. Jak ja nienawidzę osób, tak pazernych na pieniądze jak ona. Blondynka jest ‘przyjaciółką’ Payne, którą on za wszelką cenę chcę zdobyć. Dosłownie za wszelką cenę. Kupuje jej najmodniejsze ubrania, najdroższe gadżety, a teraz funduje jej wakacje. Czy on naprawdę nie ma co robić z pieniędzmi? Zmierzyłam irytującą dziewczynę przenikliwym spojrzeniem, po czym przerzuciłam łagodniejszy już wzrok na bruneta. Harry miał na sobie czarne, wąskie spodnie i biały tshirt, na który narzucił rozpięta, niebieską koszulę. Kto jak kto, ale on ma gust.

-Błagam przełączcie ją, nienawidzę jej piosenek! –krzyknęła Emilie. Dopiero po momencie zorientowałam się, że chodzi jej o radio, z którego właśnie grała najnowsza piosenka Skyler Grey, którą ja osobiście lubiłam.

-Masz ręce. –skwitowałam.

-Chyba, że się boi, że złamie tipsa. –usłyszałam cichy śmiech zielonookiego.

-Nie będę tego słuchać. –warknęła i zirytowana opuściła pomieszczenie.

-Wreszcie. –Harry wypuścił powietrze ze świstem.

-Też jej nie lubisz? –zapytałam ciekawa. Choć odpowiedź była oczywista. Jej się nie da darzyć sympatią. Jej nie, ale jej piersi czy tyłek tak stwierdziłam, patrząc z punktu widzenia Liama. Wywołało to uśmiech na mojej twarzy.

-Jeszcze jak. –westchnął. –Irytująca jędza. –posumował ją. –Emm, Nes? –zaczął niepewnie chłopak.

-Co?

-Czy Engy ma chłopaka? –zapytał, czym tylko utwierdził mnie w fakcie, że jest zadurzony w mojej przyjaciółce.

-Nie. –odparłam i mogłabym przysiądź, że  na mojej twarzy rozkwitł wielki banan.

-A czy.. – chciał jeszcze o coś spytać, jednak Niall, który właśnie wskoczył na kanapę, przy czym przygniótł mnie, przerwał mu.

-O czym plotkujecie? –powiedział wesoło.

-O niczym. –odpowiedzieliśmy w tym samym momencie, co wywołało podejrzliwe spojrzenie blondyna.

-Idę coś zjeść. –oznajmiłam, przedzierając się przez moich kolegów.

Minęłam długi korytarz, kierując się do kuchni, w której zastałam Matta. Miał na sobie same bokserki, przez co dało się zobaczyć jego umięśnioną klatkę piersiową jak i ciało pokryte tatuażami. Gej… ale i tak jest ideałem.

-Ubierz się! –pisnęłam komicznie, rzucając w jego stronę fartuchem.

-A co? Boisz się, że nie oderwiesz wzroku? –zapytał przez śmiech i poruszył zabawnie brwiami.

-Matt nie podrywaj mi przyjaciółki! –doszedł nas wrzask blondyna, który najwyraźniej musiał usłyszeć naszą wymianę zdań. Oboje wybuchliśmy gromkim śmiechem, patrząc w stronę salonu z dezaprobatą.

-Co do podrywania… -zaczął. –Jak tam z Zaynem? –dodał niepewnie.

-W porządku. –powiedziałam, opierając się o blat.

-Nie masz wrażenia, że komuś zależy na tobie bardziej niż jemu? – drążył temat.

-Ej, powiedz wprost o co ci chodzi, nie lubię zgadywanek. –roześmiałam się.

-Po prostu zastanów się nad tym, czy twój związek z nim ma sens i przyszłość.

-Ma. Jestem pewna. –ucięłam krótko. –Jak się właściwie poznałeś z Niallem? –zapytałam dla zmienienia  tematu.

-Wjechał w płot mojego domu. –zaśmiał się lekko.

-On ma prawo jazdy? –zaskoczyłam się.

-Nie ma. –jeszcze głośniej się roześmiał i tym razem mu zawtórowałam. –Ja idę do salonu. –powiedział po chwili. Pamiętaj o tym o czym ci powiedziałem. –mrugnął do mnie.

-Pogadam z nim. –zapewniłam –I dziękuję.

***

Za wszelką cenę starałam się skupić, ale uniemożliwiało mi to przyjemne uczucie, które rozlewało się po całym moim ciele. Miałam wrażenie, że moje wąskie, zielone spodnie i beżowa, szeroka bluza zaciskają się na moim ciele i utrudniają mi oddychanie. Nic z tych rzeczy. Sprawcą mojego stanu był nikt inny jak Louis, który właśnie obejmował mnie ramieniem. Spacerowaliśmy wzdłuż plaży rozmawiając o tym i o tamtym. Czułam się jakby ostatni rok mojego życia został wymazany. Ale tak nie było. Przeszłości nie da się zapomnieć. Można tylko w niej tkwić, zataczając błędne koło lub ją zaakceptować, wysuwając odpowiednie wnioski. 

Przeszłość niech na zawsze zostanie przeszłością, bez tego nie zmierzysz się z teraźniejszością.

Mimo wszystko czułam się trochę winna. Poczułam do Louisa coś, czego nie powinnam jako jego przyjaciółka. Do tego idę teraz  z nim, plażą, objęci, a on ma dziewczynę. Zżerały mnie wyrzuty sumienia, głównie wobec niej. Z drugiej strony, to tylko przyjacielski uścisk... 

-A pamiętasz jak kiedyś wybraliśmy się na koncert i kiedy wróciliśmy powiedziałaś, że mnie nienawidzisz? –lekki śmiech szatyna wyrwał mnie z przemyśleń.

-Ta, byłam cała od błota. –odrzekłam, a kąciki moich ust uniosły się ku górze.

-A co teraz powiesz? –dodał, przystając naprzeciw mnie. Zmierzyłam go podejrzliwym wzrokiem. Szatyn włożył ręce w kieszenie i z szarmanckim uśmiechem przyglądał się mi.

-Hmm. –udałam, że się zastanawiam robiąc minę myśliciela. –Powiem, że jestem głodna. –odparłam z fałszywą obojętnością. Po momencie jednak roześmiałam się i ruszyłam przed siebie, omijając chłopaka. –Nie wiem o co ci chodzi! –krzyknęłam, gdy byłam już oddalona od niego o kilkanaście metrów. Odwróciłam się i spostrzegłam, że rusza w moją stronę. Czemu nie? Zabawimy się przeszło mi przez myśl i wyszczerzona zaczęłam biec w nieznanym mi kierunku. Doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że Loui ruszy w pościg. Często się tak bawiliśmy. Kiedy jeszcze się przyjaźniliśmy.

-Nie złapiesz mnie! –krzyknęłam wesoło, wciąż przebierając nogami.

-Zobaczymy! –odkrzyknął równie radośnie. 

Do tej pory poruszałam się po piasku, jednak teraz wbiegłam w gęste zarośla. Właściwie nie widziałam nic, oprócz przeszywającej zieleni, którą byłam otoczona. W pewnym momencie niezdarnie potknęłam się o wystający konar i z hukiem upadłam na chłodną, brązową ziemię. 

-Aułł! –syknęłam zdezorientowana. Wstałam z zamiarem otrzepania się, jednak z chwilą  gdy wykonałam gwałtowny ruch, podłoże pode mną się zawaliło. –Kurwa mać! –krzyknęłam. Dziura, no pięknie!

-Engy?! –usłyszałam nawoływanie Tommo.

-Tutaj! –odkrzyknęłam i miałam wrażenie, że wraz z moim głosem rozniosło się echo. Spojrzałam w górę i spostrzegłam, że obok ‘śmiertelnej zapadni’ kuca szatyn i ze zdziwieniem mi się przygląda.

-Czy mi się wydawało, czy ty przeklęłaś?! –zapytał niespodziewanie. Poważnie? Teraz, naprawdę teraz?

-Tak. A teraz wyciągnij mnie stąd! –poprosiłam.

-Ty przecież nigdy nie przeklinasz! –odparł.

-Możemy tego teraz nie roztrząsać?! Po prostu pomóż mi! –jęknęłam z dezaprobatą.

 Loui nachylił się, aby podać mi rękę, jednak ku naszemu wspólnemu nieszczęściu zsunął się, wraz z grudami piachu i wpadł zaraz na mnie. Poczułam przeszywający mnie ból, w okolicach pleców, na których chłopak wylądował swoim tyłkiem. Aułł, Boże dopomóż!  błagałam w myślach.

-Złaź ze mnie! –wrzasnęłam obolała. Tommo jak na komendę zsunął się ze mnie wstając, aby po chwili podać mi rękę, abym i ja mogła powtórzyć jego ruch. Tak też zrobiłam.

-Ile ty ważysz, chyba złamałeś mi kręgosłup. –jęknęłam i złapałam się za plecy. Pozostałam przez dłuższą chwilę w pół zgiętej pozycji. Panowała niekomfortowa cisza, którą przerwał donośny śmiech mojego kolegi. -Ha, ha, ha. –odparłam sarkastycznie –Bardzo śmieszne.

-Przepraszam, ale zabawnie wyglądasz. –odparł, zatykając sobie usta, aby nie wybuchnąć kolejną salwą.

-Będzie jeszcze zabawniej, kiedy cię uduszę. –rzekłam całkiem poważnie. Loui spojrzał na mnie i z piskiem przebiegł na drugą stronę dziury. –Zabije cię. –dodałam przez śmiech i wręcz rzuciłam się na chłopaka. Zaczęłam w komiczny sposób okładać go piąstkami, chcąc zadać mu jakiekolwiek obrażenia.

-Hahaha, spokojnie mała. –powiedział w końcu, łapiąc mnie za nadgarstki i uniemożliwiając tym jakiekolwiek ruchy. –Jeszcze się zmęczysz. –dodał z wyższością.

-To nie jest śmieszne! –odparłam oburzona, ale już po chwili zwijałam się z rozbawienia. Tommo spojrzał na moją roześmianą twarz, lustrując ją dokładnie. Zatrzymał się na moich mocno brązowych oczach. Pamiętam jak kiedyś porównywał je do czekolady, którą z resztą uwielbiał. Wyobrażałam sobie wtedy, że chciał dyskretnie mi powiedzieć, że mnie też tak uwielbia. Ale to były tylko wyobrażenia. Po chwili zjechał wzrokiem na moje usta. Wpatrywał się nie. Boże on się w nie wpatrywał! –Ośliniłam się ze złości ? –zapytałam, przerywając ciszę. Jego kąciki warg uniosły się do góry, a on sam mnie puścił. I usiadł po turecku na ziemi. Powtórzyłam po nim ten ruch, zasiadając obok niego. 

Czułam się dobrze. Pierwszy raz od dawna, czułam się naprawdę dobrze. Wszystko wraca do normy. Oparłam głowę na jego ramieniu. Przyjemne dreszcze rozlewały się po moim ciele, a głowę zajmowały pozytywne myśli. Słyszałam bicie serca mojego kolegi, którego dźwięk pogłębiało echo dziury. Przymknęłam powieki i cieszyłam się chwilą. Pierwszy raz od dawna. 

-Dlaczego przeklęłaś? –dobiegł mnie spokojny szept. Wzruszyłam ramionami. –Zmieniłaś się. –oznajmił.

-Ty za to jesteś taką samą ciamajdą jak rok temu. –powiedziałam -Ludzie się zmieniają, kiedy zabiera się im coś dla nich ważnego. –stwierdziłam obojętnie. Obojętnie?  Nie, nie było to dla mnie obojętne. Każde jego słowo, każde zdanie wypowiedziane w moją stronę było dla mnie ważne. Stanowiło coś co chciałam przeanalizować na wszelakie sposoby, chciałam powtarzać, studiować.  Nie mogłam tego pokazać.

-A co ci zabrali? –zapytał. Matkę, Ojca… Ciebie Loui…

-Nic takiego. –z momentem wypowiedzenia tych słów, poczułam ukłucie w sercu. Kłamstwo.

-Przecież sama powiedziałaś, że zmieniają się wtedy kiedy zabiera się im coś ważnego. –oburzył się i odsunął się ode mnie. –Przecież tak powiedziałaś, słyszałem to. –spojrzał na mnie. –Powiedziałaś tak, prawda? –zapytał dla potwierdzenia.

-Za dużo myślisz. –podkuliłam kolana pod brodę, otaczając je chudymi rękoma.

-Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć, dlaczego mi nie ufasz? –dodał, podnosząc głos. Nie powinien.

-Dlaczego?! –krzyknęłam –Jak mam ufać komuś, kto mnie zawiódł, kto mnie okłamał, co?! Ty myślisz, że to wszystko zniknie? Jak na pstryknięcia palca?! –poniosło mnie. Faktycznie wczoraj się tak czułam, ale tylko przez monet.

-Nie zniknie, ale staram się! Naprawdę staram się to wszystko naprawić! To co zepsułem! –wykrzyczał –A wiesz dla kogo?! Dla ciebie! Bo nie chcę patrzeć jak cierpisz! –zaczął nadmiernie gestykulować. –I nie mów mi, że tak nie jest, bo znam cię i wiem jaka jesteś, kiedy kłamiesz, jaką kawę lubisz, wiem że nienawidzisz fotografować, a wmawiasz sobie pasję do tego tylko dlatego, aby twoja mama była z ciebie dumna! Ja to wszystko wiem, a wiesz dlaczego?! –zapytał retorycznie. –Bo jestem twoim przyjacielem, najlepszym przyjacielem. –odparł i zsunął się po ściance dziury w dół, na ziemię. 

Zatkało mnie. Milczałam wpatrując się w jego twarz. W jego idealne rysy twarzy, niebieskie tęczówki, w których gościła determinacja, drżące za zdenerwowanie wargi, zmarszczone czoło. Przeniosłam spojrzenie wzdłuż jego brudnego, białego tshirtu przez ubłocone niebieskie spodnie, aż do moich własnych palców, którymi bawiłam się z bezsilności. Dokładnie tak, byłam bezsilna. Ja też się przecież starałam. Bo starałam, prawda? Dla niego chciałam rzucić lekarstwa, rzucić przeszłość. Dla niego. Dla siebie. Dla nas. 

-Engy, Louis?! –usłyszałam głośne krzyki, w których rozpoznałam głos zarówno Nessy jak i Zayna, którzy najwyraźniej zdenerwowani naszą długą nieobecnością postanowili nas poszukać.
-Tutaj! –odparł obojętnie Tommo, wstając powoli. Powtórzyłam jego ruch. 

 *

Powrót do mieszkania nad jeziorem nie należał do najprzyjemniejszych. Ja i Louis po prostu ignorowaliśmy nawzajem swoją obecność. Było to bardzo dziecinne. Oboje mamy uparte charaktery, dlatego trudno mi jest uwierzyć w to, że w najbliższym czasie dojdziemy do porozumienia. Ale dojdziemy na pewno … ja się o to postaram … potrzeba tylko trochę czasu. 

Chciałam już przejść do saloniku z zamiarem rzucenia się na podłogę, jednak kiedy ujrzałam w lustrze na korytarzu własne odbicie uznałam, że to raczej niemożliwie. Ta rozczochrana i brudna dziewczyna  nie może być mną jęknęłam przerażona własnym stanem. Pędem pięłam się wzdłuż schodów, aby jak najszybciej dotrzeć do sypialni, którą dzieliłam wraz z Nesselą oraz nieznaną Emilie. Otworzyłam drzwi pomieszczenia i wręcz rzuciłam się na walizkę, której nie zdążyłam jeszcze rozpakować. Zaczęłam nerwowo przeszukiwać ją w poszukiwaniu czegoś, w  czym mogłabym się pokazać. Nie chodziło mi o specjalne strojenie się, ale raczej coś ładnego i praktycznego. Złapałam  rękę dżinsowe spodenki i luźną czarną bokserkę. 

-Powiedz mi skąd bierzesz tak okropne ubrania? –doszedł mnie piskliwy głos. Odwróciłam się w jego stronę i spostrzegłam, że znielubiona przeze mnie blondynka weszła do pokoju. Postanowiłam to zignorować i nie czekając na nic przebrałam się. –Nie słyszałaś mnie? Mówiłam coś do ciebie. –warknęła, stając naprzeciw mnie.

-Słuchaj.. –zaczęłam spokojnie -Nie wiem kim jesteś i co do mnie masz, ale odpuść sobie, bo nie tak łatwo wyprowadzić mnie z równowagi. –oznajmiłam. Prawdę mówiąc lekko naciągnęłam to stwierdzenie, bo szybko jest mnie zdenerwować, jednak umiem to ukrywać.

-Zobaczymy. –uśmiechnęła się, nawijając strąk włosów na palec. W arogancki sposób wyszła z pokoju, mijając się przy drzwiach z Nessą. 

-Czy ją ktoś kiedyś skrzywdził, czy po prostu jest wredną zołzą? –zapytałam, czym wywołałam szeroki uśmiech na twarzy przyjaciółki. Dziewczyna usiadła na łóżku i spojrzała na mnie. –Co jest? –dodałam, patrząc na grymas, który wstąpił na jej twarz.

-Myślisz, że Zayn coś do mnie czuje? –unosiła na mnie smutny wzrok. Odchrząknęłam lekko, zdziwiona jej pytaniem.

-Umm, myślę, że gdyby tak nie było to nie byłby z tobą. –odparłam. 

Wiedziałam, że czarnowłosy wiele znaczy dla Bluem, jednak nie byłam pewna czy ona dla niego też. Nessy szybko się zakochiwała, jednak długo odkochiwała. Każdy miły gest chłopaka w jej stronę, oznaczał dla niej ‘znak miłości’ której tak bardzo pragnęła. Była tym typem nastolatki, który lubi się uganiać za płcią przeciwną. Z przemyśleń wyrwało mnie ciche westchnienie.

-O co pokłóciłaś się z Louisem? –przerwałam jej tak szybko, jak ona zadała to niezręczne dla mnie pytanie.

-O nic. –ucięłam.

-Przecież widzę. –nie dawała za wygraną.

-Naprawdę to nic ważnego. –byłam nieugięta. Spojrzałam na jej twarz, którą po chwili przyozdobił szeroki uśmiech. O nie, wiem co on oznacza..

-A co z Harrym? –wypaliła.

-A co ma być? –uniosłam jedną brew do góry, lustrując ją uważnie wzrokiem.

-No wiesz…

-Co wiem? –zapytałam zdziwiona.

-Ohh –na jej twarz wkradło się zaskoczenie –Więc jednak nie wiesz. –dodała i ruszyła w kierunku wyjścia.

-Czego nie wiem? –dopytywałam. Nie lubiłam kiedy ktoś zostawiał mnie w niepewności.

-‘Naprawdę nic ważnego’ –powtórzyła moje słowa, uśmiechając się zwycięsko.

-Nes! – krzyknęłam za nią, jednak ta zdążyła opuścić już mój pokój. 

Zaciekawiona  ruszyłam na dół, do kuchni, aby zrobić sobie coś do jedzenia, bo prawda była taka, że od wczoraj wieczora nic nie jadłam, a dziś dochodziła już godzina czternasta. Moje myśli wciąż zajmowały słowa przyjaciółki. O co chodzi z Harrym i czemu nie chce mi o tym powiedzieć? Byłam na tyle rozkojarzona, że nawet nie spostrzegłam kiedy wpadłam na chłopaka, który obecnie siedział w mojej głowie.

-Przepraszam, zamyśliłam się. –rzekłam szybko.

-Nic nie szkodzi. –uśmiechnął się. –Właściwie to dobrze, bo i tak miałem do ciebie sprawę. –odparł, zagryzając lekko wargę. Sprawę, jaką sprawę?

-Słucham. –kąciki moich ust uniosły się lekko ku górze. Uwielbiałam tego kędzierzawego bruneta, który zawsze poprawiał mi humor.

-Masz wieczorem czas, no nie? –zapytał.

-Raczej nigdzie się stąd nie ruszę. –odpowiedziałam.

-To dobrze. –odparł i wyminął mnie uśmiechnięty. Ja również ruszyłam w kierunku mojego celu. –A i jeszcze coś. –powiedział, zatrzymując mnie, a ja odwróciłam się w jego stronę. –Ładnie wyglądasz. –posłał mi uroczy komplement.

-Dziękuję. –rzekłam z uśmiechem i skierowałam się do kuchni. Naprawdę lubię tego chłopaka, naprawdę.

*ważniejsza notka*

zacznę od tego, że dziękuję za te cudowne 46 komentarzy pod ostatnim rozdziałem i 90 obserwatorów. mam nadzieję, że treść i długość 13 części nie zniechęciła Was, ale kiedy zaczęłam już pisać, to nie mogłam skończyć. jeśli wystąpiły wszelakie błędy to z góry przepraszam.
macie jakieś pytania/podoba się/ nie podoba? (:
nie wiem, czy wszystkie wiecie, ale mam również drugiego bloga – bardzo kontrowersyjnego, na którego serdecznie Was zapraszam (:
www.ihatemyperfection.blogspot.com

*mniej ważna notka*

prawdę mówiąc chciałam ten rozdział dodać już w środę, ale wyszło jak wyszło. ostatnie kilka dni były chyba najgorszymi z możliwych dla mnie i to może tłumaczyć mój spadek formy w pisaniu. przez wszystkie ostatnie wydarzenia kompletnie straciłam wenę oraz chęć do kontynuowania bloga. mimo wszystko nie chcę go zawieszać, ani robić długich przerw, bo wiem, że wiele z Was byłoby zawiedzione, dlatego po prostu postaram się pisać najlepiej jak umiem, a efekty Wy ocenicie. Ten weekend był dla mnie piekłem i musze przyznać, ze czytanie Waszych opinii naprawdę poprawiło mi humor. DZIĘKUJĘ.
 
mieliście kiedyś tak, że bardzo chcieliście coś zmienić, ale nie mogliście? że chcieliście pokazać, że może być inaczej, lepiej, a właściwie Wasi najbliżsi Was ograniczali, zniechęcali? to okropne uczucie.  te osoby powinny Was wspierać, a nie zniechęcać. 

podsumowując, po ostatnich dniach stwierdzam, że dorośli to płytkie kurwy dla których liczą się tylko pieniądze. narzekają na wszystko wokół, nie myśląc że najpierw mogli by zacząć od siebie. 

dlatego właśnie cieszę się, że jestem jeszcze dzieciakiem, że mam inne wartości, którymi się kieruję, że chce coś zmieniać, że mam inny pogląd na rzeczywistość i szczerze mówiąc jeśli mam być taka jak na przykład moi rodzice, to naprawdę nie chcę dorastać.
‘witamy w świecie dorosłych’ – mądrze kurwa, mądrze.
#szczerze nie wiem, po co tutaj to pisze, możliwie że dlatego, że chcę się wyżyć bo jestem wkurwiona.. przepraszam, ze musieliście czytać ta notkę. 

no kurwa.

~pozdrawiam, załamana psychicznie Sam, bez ochoty na dalsze życie.  


wszystkie blog skomentuję góra do jutr, przepraszam za opóźnienia..