5.

~Engy~

Stałam przed lustrem trzymając przed sobą różne ubrania zwisające z wieszaków. Zastanawiałam się w co się ubrać na dzisiejsze spotkanie. Włosy spiąć czy zostawić rozpuszczone? Jaki makijaż i kolor paznokci? Szpilki czy bez? A co jeżeli oboje poczujemy się rozczarowani? Co jeżeli wyobrażamy sobie za wiele? Ciężko westchnęłam, chyba zaraz zrezygnuje z tego spotkania. Rzuciłam ciuchy na łóżko i spojrzałam za okno. Pogoda nie była zachwycająca. Miałam wrażenie, że z szarych, gęstych chmur zaraz spadnie deszcz. Wzięłam głęboki oddech. Zawsze marzyłam by tańczyć, rozwijać się i właśnie dziś miałam zamiar spełnić swoje marzenie. Pójdę do szkoły tańca i tam zapiszę się na zajęcia. Jestem pewna, że podołam temu zadaniu. Nagle zadzwonił telefon. Zaczęłam się uważnie rozglądać po pomieszczeniu. Gdzie ja go położyłam? – zadawałam sobie co chwile to pytanie. Dźwięk dochodził gdzieś za mną. Odwróciłam się. No tak! Parapet! Podeszłam do niego po czym nacisnęłam zieloną słuchawkę. Miałam nadzieje, że to Louis chcąc omówić szczegóły spotkania. Pomyliłam się.

- Co tam Nessy? – spytałam.

- Możemy się dzisiaj zobaczyć? Mam pewien problem i chciałabym z kimś o tym pogadać.

- Dzisiaj? – przeciągnęłam. – Nie mogę. Zaraz idę się zapisać na zajęcia z tańca a potem … - Urwałam. Przecież nie mogę jej powiedzieć, że widzę się z Louisem. Mogłaby wygadać o tym mojemu chłopakowi, nawet przypadkowo. – A potem widzę się z Harry’m. – skłamałam.

- Nie możesz tego odwołać? To ważne. – nalegała ale byłam nie ugięta. Spotkanie z Lou też było ważne. Przynajmniej dla mnie. Odpowiedziałam, że nie na co Nessy ciężko westchnęła po czym się pożegnała. Przecież możemy porozmawiać jutro. Jestem pewna, że jej problem ma coś wspólnego z Zayn’em. On jest dla niej wszystkim, jej całym światem. Zresztą, ona żyje we własnym świecie więc świat zewnętrzny jej nie dotyczy. To na pewno nic poważnego. Przynajmniej wolałam się tym pocieszać. Gdyby coś jej się stało, nigdy bym sobie tego nie wybaczyła.

Spojrzałam w stronę ubrań rzuconych na łóżko. Chyba zdecyduje się iść na spotkanie w dżinsach i bluzce we wzory geometryczne a włosy pozostawię rozpuszczone. Uważam, że w tym stroju będę się czuć wygodnie a i wyglądać ładnie. W tym momencie zadzwonił dzwonek u drzwi. O jasna … Czyżby Louisowi pomyliły się miejsca spotkania i godziny? Pędem zbiegłam na dół. Mijając lustro, szybko się w nim przejrzałam i otworzyłam drzwi. Jednak w progu nie stał Loui tylko …

- Harry! – rzuciłam mu się na szyję. – Co ty tu robisz? – spytałam przestając go ściskać.

- A co? Jestem za wcześnie? Mąż jeszcze nie wyszedł do pracy?

Roześmiałam się i ruchem głowy wskazałam aby wszedł do środka. Harry posłusznie wykonał moje polecenie i już po chwili byliśmy w moim mieszkaniu.

Hazz od razu rzucił się na kanapę . Rozsiadł się na niej wygodnie i spojrzał na mnie z uśmiechem. Och, jak ja mam mu powiedzieć, ze musi zaraz iść? On jest taki słodki. Czuje się okropnie. Coraz częściej mam wrażenie, że nie zasługuje na Harre’go. Kocha mnie, dba o mnie, sprawia, że czuje się przy nim bezpieczna a ja co? Umawiam się z Louisem za jego plecami! To jego najlepszy przyjaciel! Co ja wyprawiam? Mam straszne wyrzuty sumienia. Nie powinnam tego robić. To nie jest dobry pomysł. Chyba czułabym się lepiej gdybym wyznała mu prawdę. W sumie nie zna mojej przeszłości i Loui’ego więc nie będzie zazdrosny. Uzna, że to zwykłe przyjacielskie spotkanie. Hm, bo w sumie tak właśnie było … Skrzyżowałam ręce na piersi popatrzyłam na niego smutnym wzrokiem.

- To jakie plany na dziś? – spytał poruszając zabawnie brwiami. Wzruszyłam ramionami. Najpierw musze kłamać mojej przyjaciółce a teraz chłopakowi. Nie długo moje życie to będzie jedno wielkie kłamstwo.

- Zaraz idę się zapisać do szkoły tańca a potem … - zacięłam się myśląc cóż to sensownego mogę wymyślić. – A potem spotykam się z Nessy. Mówiła, ze ma mi coś ważnego do powiedzenia. Martwię się.

- Pewnie chodzi o Zayn’a. Engy, za bardzo się nimi przejmujesz. Powinnaś skupić się na własnym życiu a nie na jej. – powiedział spokojnie. Pokiwałam głową.

- Wiem ale to moja przyjaciółka. Nie mogę jej zostawić. Jest dla mnie ważna.

- Dobra, masz rację. O przyjaciół trzeba dbać. W końcu w dzisiejszym świecie tak trudno o nich, prawda? – spytał retorycznie z uśmiechem. – To kiedy wychodzisz? Mamy jeszcze chwilkę czasu?

Roześmiałam się. Wtedy zaczęłam się zastanawiać czy w naszym związku nie brakuje czułości? Żyjemy w dość dziwnym związku i w dodatku nasza bliskość ogranicza się do przytulenia. A jeśli Harry chciałby czegoś więcej? Nie mówi tego wprost ale może oczekuje tego po mnie? Ja nie chciałabym się z niczym spieszyć. Uważam, że im dłużej będziemy czekać z pierwszym pocałunkiem tym lepiej. Nie chciałabym czegoś zrobić źle. Zależy mi na tym chłopaku, nawet bardzo. Dopiero teraz to sobie uświadomiłam. Szkoda, ze gdyby Harry dowiedział się prawdy byłby na mnie wściekły. Ale tak to już jest.

- Właściwie to już muszę wychodzić a jestem jeszcze nie gotowa. Możesz zostać w moim mieszkaniu i obejrzeć telewizję albo porobić coś innego. Ufam, ze nie okradniesz mnie. – powiedziałam puszczając mu oczko. Hazz potrzasnął przecząco głową ze śmiechem. Och, kocham te jego dołeczki. Są najpiękniejsze na całym świecie. Nikt takich nie ma! Dosłownie nikt! Tylko Harry. Mój Harry. Może powinnam wyznać mu co czuje? Zniósłby lepiej wtedy moje kłamstewko kiedy dowie się prawdy a dowie się chociaż … niby skąd miałby się dowiedzieć? Przecież Lou mu na pewno nie powie więc? Hm, wydaje mi się, że ten przekręt mi się uda.

Między mną i Harry’m cały czas będzie dobrze, ponieważ nigdy nie dowie się prawdy. A zresztą? Co to za kłamstwo? Przecież nie będę robić z Louisem nic takiego nie zwykłego! Będziemy po prostu rozmawiać. Tyle.

~Emilie~

Ten chłopak ewidentnie działa mi na nerwy! Nie spotkałam jeszcze nikogo równie wkurzającego! To największy prostak z tej całej bandy! Och, nie wierzę, że tak się poświęcam. Codziennie a właściwie w chwilach kiedy mnie wkurza czyli co minutę, myślę sobie dla kogo to robię. Musze przyznać, że dzięki temu jakoś wytrzymuje. Zresztą … czemu akurat on? Naprawdę nie mogłam wybrać nikogo lepszego? Niall jest gejem, Zayn jest za sprytny, Louis jest zapatrzony w Engy jak w obrazek, zresztą Harry też. Pozostał mi tylko Liam. Zastanowiłabym się pięć razy gdybym wiedziała, że to taki nudziarz. Zero spontaniczności w nim! Już lepiej bym się ubawiła u cioci na imieninach. Poważnie.

Siedziałam właśnie na krawędzi chodnika a obok mnie znajdował się Payne. Miałam ochotę pojeździć na deskorolce ale Liam stwierdził, że może mi się coś stać, dlatego kategorycznie mi tego zabronił! Po prostu nie wierzę, że on śmie mi rozkazywać! Miałam ochotę krzyczeć albo go pobić. Prawdopodobnie bym to zrobiła gdyby nie … no właśnie gdyby nie osoba, dla której to wszystko znoszę. Bardzo ją kocham i muszę dla niej zrobić wszystko. Wszystko co tylko się da. Nie mogę się poddawać chodź bardzo często mam taką ochotę. Muszę walczyć. Walczyć każdego dnia bo inaczej to wszystko może iść się pieprzyć za przeproszeniem.

- Może poszlibyśmy do kawiarni? Mam ochotę się napić kawy. – odezwał się nagle Liam gładząc moje ramię. Resztkami sił się powstrzymywałam aby nie odtrącić jego ręki.

- A może potem obejrzymy telewizję? – odburknęłam nie zadowolona. Liam wziął głęboki oddech. Przestał mnie dotykać. Spojrzał przed siebie. Miałam wrażenie, że chce coś powiedzieć ale nie wie jak to obrać w słowa.

- Emilie … doskonale zdaje sobie sprawę, że masz ciężki charakter ale wiedz, ze będę się starał. Będę się starał dla nas. Wiem, ze gdzieś w głęboko w sobie czujesz to co ja.

Wywróciłam oczami.

- Oddaj mi moją deskorolkę. – powiedziałam w miarę spokojnie. Sama się sobie dziwię, że przy tej furii stać mnie na w miarę normalny ton.

- Później. Teraz chodźmy coś zjeść. Jestem głodny.

Ale ja nie jestem! Starałam się jednak być miła. Może jednak coś jeszcze  z tego będzie? Może pod wpływem alkoholu nie jest takim nudziarzem? Ludzie pod wpływem używek są o wiele ciekawsi więc i może na niego to jakoś pozytywnie zadziała? Muszę go zabrać na jedną z imprez.

- Zgoda. – powiedziałam i podniosłam się z chodnika.

~Engy~

Kolejnym punktem dzisiejszego dnia było spotkanie z Louisem. Z walącym sercem i pocącymi się dłońmi szłam w stronę restauracji, która znajdowała się za rogiem. Nie powiem, że się nie stresowałam, bo stresowałam się i to bardzo. Nie będę powtarzać, że jestem prawie pewna, że to spotkanie będzie jednym wielkim nie wypałem. Obawiam się najbardziej, że nie będziemy mieli tematów do rozmów i przez cały ten czas będziemy milczeć odliczając minuty. Spojrzałam na wyświetlacz na telefonie. 18:30. Co prawda jestem sporo przed czasem ale nie mogłam wysiedzieć w domu. No cóż, zaczekam te pół godzinki. Nic mi się nie stanie. Martwi mnie tylko fakt iż musiałam okłamać dwie najważniejsze dla mnie osoby. Czuje się z tym źle. Gdyby wiedzieli jakie ja mam teraz wyrzuty sumienia od razu by mi wybaczyli. Och, mam jednak nadzieje, ze nigdy nie poznają prawdy. Tak byłoby zdecydowanie lepiej. Nessy nie byłaby zła, że nie zajmuje się jej problemami a Harry nie byłby zazdrosny i co? Wszyscy, no prawie wszyscy, byliby szczęśliwi.

Weszłam do dużego pomieszczenia i usiadłam przy pierwszym wolnym stoliku. Potem zaczęłam się uważnie rozglądać za Louisem. Powinien być za jakiś czas. Wzięłam głęboki oddech. To będzie najtrudniejsze spotkanie w moim życiu a przynajmniej jedno z ...

Spojrzałam na ludzi, którzy rozmawiali. Głównie to były pary. Śmiali się, rozmawiali, trzymali za ręce. Nagle poczułam się zazdrosna. Może to zabrzmi egoistycznie ale byłam wściekła, ze oni mają lepiej ode mnie. Ja też chciałabym iść z Harry’m na prawdziwą randkę i okazywać sobie czułość. Chcę go pocałować! Teraz to do mnie dotarło. Zależy mi na nim. Kiedy wrócę z tego spotkania natychmiast zadzwonię do niego. Musi wiedzieć, że jest dla mnie ważny. Bo ja dla niego jestem. Wiem to. Hm, nieco poprawiłam sobie humor. Spojrzałam ponownie na wyświetlacz 18:50. Za 10 – 15 minut powinien przyjść. Stresuje się. Bardzo.

~Emilie~

Siedziałam na kanapie a obok mnie znajdował się Liam i przerzucał bezmyślnie kanały. Ten dzień to był jakiś koszmar! Jeszcze nigdy się tak nie wynudziłam. To największy sztywniak jakiego znam. Nawet gdybym się postarała nie potrafiłabym być taką nudziarą. Czułam dłoń Liama, która jeździła po moim udzie. Czułam się nie zręcznie. Pierwszy raz w życiu. To wszystko jest jakieś dziwne. W co ja się wpakowałam? Muszę szybko to jakoś odkręcić.

- Idę na imprezę. – powiedziałam szybko. – Idziesz ze mną czy wolisz tu zostać?

- Impreza? To nie dla mnie. Jeśli mam być szczery to wolałbym żebyś ze mną została. – odpowiedział dotykając dłonią moich włosów. Gwałtownie od niego odskoczyłam.

- Co ty wyprawiasz? – spytałam ostro.

- Jesteś taka piękna …

- Jak będziesz wychodzić zamknij drzwi. Ja wychodzę. Nara. – powiedziałam przerywając mu wypowiedź i zeszłam z kanapy kierując się w stronę drzwi. Jeśli nie Liam to kto? Muszę chyba znaleźć kogoś w moim typie. Nie mogę brać pierwszego lepszego tylko dlatego, że się we mnie zabujał. Stać mnie na coś więcej. Tylko pytanie: na ile?

~Engy~

Siedziałam w restauracji i patrzyłam się w drzwi wyjściowe łudząc się jak głupia, że on jeszcze przyjdzie. Jest 20:35. Engy przestań siebie oszukiwać! Siedzisz tu jak idiotka od dłuższego czasu i na niego czekasz. Gdyby miał przyjść zrobiłby to półtorej godziny temu. Dlaczego mnie olał? Czy już naprawdę nic dla niego nie znaczę? Naprawdę jestem mu tak obojętna? O co chodzi? Chce mi się płakać a właściwie krzyczeć! Chcę tupnąć nogą i powiedzieć jak bardzo go nienawidzę! Jeśli miał coś ważniejszego do załatwienia to nie mógł zadzwonić?

Wstałam z krzesełka i skierowałam się w stronę wyjścia. Mogłam chociaż coś zamówić ale byłam tak zestresowana, że i tak bym nic nie przełknęła. I po co się tak szykowałam? Po co traciłam czas szukając odpowiedniej bluzki? Po co traciłam czas na fryzurę? Po co w ogóle tu szłam? Żeby sobie posiedzieć? Poczuła jak po moim policzku spływa łza. Czuje się oszukana. Louis mnie zawiódł. Kolejny raz mnie zawiódł. On tylko to potrafi. Zresztą ma w tym wprawę. Ten chłopak tylko mnie rani. Powinnam dać sobie z nim spokój. Nie jest mnie wart. Znów ja nie jestem warta Harre’go. Jakie to wszystko poplątane. Najgorsze jest to, że na marne okłamałam moją najlepszą przyjaciółkę i chłopaka. Co ja sobie wyobrażałam? Jestem okropna!

                                                                                   ***

Po powrocie do domu, zmęczona i smutna chciałam jak najszybciej wziąć prysznic i zadzwonić do Harre’go. Potrzebowałam usłyszeć jego głos. Tak właściwie to chciałam żeby mnie przytulił. Tylko tyle potrzebowałam do szczęścia. Chciałam poczuć jego zapach, jego dotyk … Przeszłam przez hol i skręciłam w prawo do salonu. Moim oczom ukazała się postać właśnie Harre’go. Siedział na kanapie w salonie. Minę miał obojętną. Patrzył się w ścianę jak zahipnotyzowany. Lekko zaskoczył mnie ten widok.

- Harry? – spytałam nie mogąc w to uwierzyć. – Co ty tu robisz?

- Co ja tu robię? Co ty tu robisz? – odpowiedział pytaniem. Zmarszczyłam brwi. Nic z tego nie rozumiałam. To wszystko było jakieś dziwne.

- Co masz na myśli?

- Miałaś być u Nessy.

- Ale … ale wróciłam. – powiedziałam przełykając z trudem ślinę. – Przytulisz mnie? Miałam ciężki dzień. – Podeszłam do niego, jednak chłopak się odsunął. Jego zachowanie jeszcze bardziej mnie zaskoczyło. O co mu chodzi?

- Nie sądziłem, że … - Urwał biorąc głęboki oddech. – Chciałem wam zrobić niespodziankę. Ostatnio mało czasu spędzamy razem, po za tym myślałem, ze masz dość słuchania o jej problemach i … poszedłem tam. Co się okazało? Nie ma cię. A co gorsza Nessy myślała, że ten wieczór spędzasz ze mną.

Spuściłam wzrok. Harry wstał i podszedł do okna.

 Czułam się strasznie głupio. Nie powinnam była kłamać. To było złe. Ale co ja mam mu powiedzieć? Prawdę? Może najwyższy czas.

- Masz rację. Nie byłam u Nessy. – powiedziałam. – Tylko … tylko u Emilie. – Nie wierzę, że to słowo wyszło z moich ust. Nie poznaje siebie. Louis ma na mnie zły wpływ. Czemu nie powiem prawdy? Twój przyjaciel to palant. Bo tak właśnie było. Pogrążam się. – Liam wybaczył mi tamto i znów poprosił bym się z nią zajęła ale wrócił wcześniej więc mogłam iść do domu. Nie powiedziałam ci prawdy, ponieważ bałam się, że się wkurzysz. Uważasz, że mam problemy przez Emilie a ja … chciałam pomóc. Nie mogłam odmówić.

- Engy … Zrozumiałbym. Uwierz mi. Nie jestem taki okropny. Chyba. – Zmarszczył brwi tak jakby zastanawiał się nad tym. Podeszłam do niego i przytuliłam się do niego. Mmm, brakowało mi tego zapachu męskich perfum. Tęskniłam strasznie za nim.

- Oczywiście, że nie jesteś. To ja na ciebie nie zasługuje. Przepraszam za to kłamstwo. To się więcej nie powtórzy. – zapewniłam z lekkim uśmiechem. Co się ze mną dzieje? To nie ja. Engy Witany nie kłamie. A ja skłamałam. Poważnie martwię się o siebie. A co jeśli zboczę na złą drogę? Co jeśli zacznie się niewinnie a potem kłamstwa będą się ciągły jeden po drugim? Nie chcę tego. Nie chcę tak żyć. W kłamstwie.

 __________________________________________________

Ups. Znów nie dodawałam wpisu 2 tygodnie. No cóż, mogę tyle powiedzieć, że miałam dużo nauki. Cały rok troszkę olewałam naukę a pod koniec roku chciałam mieć dobre oceny. Tak więc zrozumcie! We wakacje posty będą pojawiać się częściej. Na pewno ;).

Zauważyłam, że odeszło 3 obserwatorów. Niby to nie dużo ale jednak troszkę się zmartwiłam. Boje się, że tak będziecie odchodzić co parę dni jeden po drugim. Mam nadzieje, że na tym się skończy ale nic nie wiadomo.

Przepraszam, że ten rozdział był taki nudny ale to takie małe wprowadzenie do tego co będzie potem. Sam miała pewien pomysł a ja wymyśliłam jak małymi kroczkami do niego dojść.

Także bye <333