16.

Patrzyłam nieodgadnionym wzrokiem w jego zielone tęczówki, które jak na złość unikały mojego spojrzenia. Byłam lekko zaskoczona, mimo tego, że moja przyjaciółka nie raz mi wmawiała, że podobam się temu chłopakowi. Nerwowo naciągnęłam rękawy bluzy na nadgarstki. Drżące z chłodu dłonie sprawiały, że nie byłam w stanie się skupić. Lekkie zdenerwowanie sprawiało, że wstrzymałam oddech. Chyba myślałam, że przez to i czas przystopuje, dając mi kilka dodatkowych sekund na zastanowienie się nad odpowiedzią.

-Ja… -niestety pierwsza próba mojego monologu poszła na marne, gdyż zwyczajnie mnie zatkało i sama nie wiedziałam co powinnam powiedzieć. Duża gula w moim gardle uniemożliwiała mi wydobycie z siebie konkretnych słów, które byłby w stanie coś przekazać. Kędzierzawy stał przede mną z lekko spuszczoną głową, ocierając dłonią łokieć. Wytrwale oczekiwał odpowiedzi, której jak na złość nie byłam w stanie udzielić.

-Ja… -po raz kolejny zamknęłam usta, jeszcze szybciej niż je otworzyłam. Westchnęłam ciężko spuszczając wzrok. Utkwiłam go w moich znoszonych trampkach, które teraz wydawały mi się być najciekawszą rzeczą na ziemi – nie były.

-Wiesz co, może faktycznie to nie miało sensu… - brunet po raz pierwszy obdarował mnie przelotnym spojrzeniem. Widząc jego zmartwioną jak i wyrażającą smutek twarz serce mi zmiękło. Zdążyłam dostrzec, że obraca się z zamiarem odejścia, jednak moje nagłe słowa gwałtownie go zatrzymały.

-Zaczekaj. –powiedziałam cicho. Przymknęłam oczy i z prędkością światła, zaczęłam analizować zaistniałą sytuację.

Harry coś do mnie czuje, ja coś czuję do Louisa, Louis coś czuję do Eleanor, a ona do niego. Niby proste, a jednak skomplikowane. Zdawałam sobie sprawę z tego jak się czuje Harry i naprawdę doceniałam to, że zdobył się na odwagę, aby wyznać mi to co wyznał. Ja nie byłabym gotowa wyznać szatynowi tego co czuję, bo najzwyczajniej w świecie bałabym się. Nie chciałabym widzieć zdziwienia na jego twarzy, współczucia w jego oczach czy litości w zachowaniu. Nie byłam gotowa by usłyszeć „Nie lubię cię w ten sposób Mała.”

Od niepamiętnych czasów marzyłam, aby o nim zapomnieć, lecz teraz wydaje mi się, że starałam się zapomnieć o uczuciu do nim. I Harry może mi w tym pomóc. Z resztą prawdopodobnie i tak nie traktuje tego tak poważnie, jest niestały w związkach i sam mi o tym wielokrotnie opowiadał. Typowy podrywacz. Mimo pierwszego wrażenia jakie na mnie wywarł po trzech miesiącach znajomości zaprzyjaźniliśmy się. To już trzy miesiące. Poznałam go i wiedziałam, że jest uroczy, żartobliwy, wesoły, a od dziś i wrażliwy. Więc czemu by nie spróbować? To będzie kolejny etap w moim życiu. Zamknięcie pewnego rozdziału w mojej historii i rozpoczęcie wszystkiego od nowa. Z czystą kartą i czystym sumieniem.

-Czy spytałeś mi się o to, czy zostanę twoją dziewczyna? –zapytałam patrząc w jego zniecierpliwione oczy i starając się ukryć rozbawienie. Chciałam go troszkę pomęczyć. Jak przyjaciel przyjaciela. Haha, jesteś podła Engy, naprawdę roześmiałam się w duchu.

-Tak? –bardziej zapytał niż stwierdził. Splótł dłonie za plecami i wyczekiwał odpowiedzi.

-Tak. –tym razem to ja potwierdziłam.

-Co tak? –Czyżby nie zrozumiał?

-Tak, zostanę twoją dziewczyną. –Tym razem już nie udało mi się ukryć szerokiego uśmiechu jaki malował się na mojej twarzy. Wyszczerzyłam się najszerzej jak mogłam i jak dwunastoletnia dziewczynka rozszerzyłam ramiona, przygotowując się do uścisku.

-Naprawdę? –chłopak wciąż stał jak zaklęty i wpatrywał się we mnie z niedowierzaniem. Przytaknęłam lekko. –Naprawdę! –krzyknął radośnie i przycisnął mnie do siebie, najmocniej jak umiał. Okręcił mnie kilka razy wokół własnej osi, by po momencie postawić na ziemi i pocałować w policzek. Zaśmialiśmy się kilkakrotnie i splatając dłonie, postanowiliśmy się trochę przejść.

Cieszyłam się. Cieszyłam się, że moment temu podjęłam dobrą decyzję. Raczej. Byliśmy przyjaciółmi, jesteśmy i zostaniemy. Dopilnuję tego. Nie pozwolę, abym przez miłość straciła kolejnego przyjaciela.

Chyba właśnie tego się dziś nauczyłam. Że nie warto żyć przeszłością, oraz się nią zadręczać. Trzeba wyrzucić z siebie sentymenty, by móc poznać nowe rzeczy. Więc miłość do Louisa była sentymentem? Czy była tylko przyzwyczajeniem, na którym opierałam się przez długie miesiące? Myślę, że czas pokaże, a na razie mam zamiar cieszyć się tym co mam i nie rozpamiętywać poprzednich wydarzeń.

*

Zeszłam zaspana na dół, jeszcze nie do końca wiedząc co się dzieje. Zawsze tak było kiedy wstawałam wcześnie, a nie chciałam. Za kilka godzin rozjeżdżaliśmy się do własnych domów, więc musiałam obudzić się wczesnym rankiem, aby zdążyć się spakować. Przechodząc przez ramę salonu napotkałam na szczerzących się znajomych i przyjaciół. Wpatrywali się we mnie wesołymi spojrzeniami, a ja już się domyślałam o co chodzi, postanowiłam jednak grać niewzruszoną. Pierwsza od progu przywitała mnie Nessela, która od razu rzuciła mi się na szyję.

-Wiesz jak się cieszę! –pisnęła radośnie. –A nie mówiłam, a nie mówiłam, a nie mówiłam! –paplała bezsensu, na co tylko odpowiedziałam jej cichym śmiechem.

-Wszyscy patrzą się na twoje zielone majtki. –szepnęłam jej do ucha, chcąc zwrócić uwagę na jej granatową spódniczkę, która podwinęła się pod samą górę, w chwili w której dusiła mnie.  Cała Nessy.

-Szczęścia. –drugą z kolei osobą, był Louis. Teraz byłam już pewna, że nie odwzajemniałby moich uczuć, które zostawiłam za sobą, bo gdyby tak było raczej na trzymałby mnie w żelaznym uścisku i cieszył się wraz ze mną.

-Dziękuję. –odpowiedziałam. Poczułam swego rodzaju ulgę. Być może dlatego, że tym razem mój oddech nie był przyśpieszony, a serce nie chciało wyskoczyć z piersi. Więc czy ta miłość faktycznie była tylko sentymentem, z którym nie chciałam się pożegnać? Oby.

-Dobry wybór. –szepnął dyskretnie Ric, przechodząc obok mnie.

-No to co? Podwójna randeczka? –optymizm ?Matta oraz Nialla i mi się udzielił. Pasowali do siebie tak bardzo, że patrząc na nich nie było się w stanie wyobrazić ich osobno. Blondyn właśnie otulał niebieskookiego ramieniem, przy okazji wymieniając się śliną. Niby takie ohydne, a jednak na swój sposób słodkie. Aww.

-Idę coś zjeść. –powiedziałam nie zwracając uwagi na kolejne westchnienia znajomych, związanych z moim naszym związkiem.

Zimne kafelki chłodziły moje stopy, sprawiając, że skakałam po nich jak… Jak sarenka? Haha, Engy ogarnij się. Czy to możliwe, że wydarzenia wczorajszego dnia były autorem mojego dzisiejszego wyśmienitego humoru.

-Cześć Haz. –rzuciłam radosnym spojrzeniem w stronę bruneta, który czytał jakieś męskie pismo dla mięśniaków, do których on zdecydowanie się nie zaliczał.

-Hej Engs. –odparł nie przerywając czynności. Sięgnęłam do szafki , aby wyciągnąć z niej kartonik z płatkami. –Popatrz. –zwrócił moją uwagę i pokazał zdjęcie z rozkładówki magazynu.

-Ohyda. –skwitowałam lustrując spojrzeniem umięśnionego typa. –Pewnie przez sterydy. –dodałam, wracając do poprzedniej czynności.

-Engs… Jak to teraz będzie? –zapytał. –Jak się będziemy spotykać?

-Coś się wymyśli. –powiedziałam niewzruszona siadając na blacie, obok kędzierzawego.

-Dziękuję osobie, która wymyśliła leginsy.  –wypalił nagle. Dopiero po momencie dotarło do mnie, że moja piżama się z nich składa i pewnie zobaczył co nieco, gdy sięgałam do szafki.

-Zboczeniec. –skwitowałam szturchając go w ramie –Choć w sumie skoro tak bardzo lubisz leginsy, to nie zdziw się kiedy na święta kupię ci kalesony. –roześmiałam się. Teraz to on mnie szturchnął, przy czym tak niefortunnie, że miska z moim śniadaniem spadła na podłogę i z hukiem roztrzaskała się o kafelki.

-To nie ja!-krzyknęłam i zeskoczyłam z blatu, biegnąc w stronę schodów. Muszę przyznać, że zapowiada się bardzo ciekawy okres w moim życiu.

***

-Emilie?! –wrzasnęłam zdenerwowana –Emilie żmijo?! –pędem wybiegłam z pokoju, trzymając w dłoni drobny, okrągły przedmiot. Zbiegłam ze schodów  w tempie ekspresowym. Wparowałam do salonu, w którym siedziała ta blond jędza, wraz z Niallem, Mattem oraz Riciem –Emilie! –zwróciłam się agresywnie w stronę dziewczyny –Ile razy ci mówiłam, żebyś nie przekładała moich rzeczy! Przestań je w końcu ruszać! Patrz co zrobiłaś! –wysunęłam w jej kierunku mój puder, który spadłszy na ziemię, roztrzaskał się –Teraz nie nadaje się do użytku!

-To nie moja wina, że swoim grubym tyłkiem, zrzucasz wszystko dookoła. –zakpiła, odrzucając włosy na lewe ramię. Otworzyłam usta z oburzenia, a Niall głośno zagwizdał.

-Ostro. –skwitował Matt, rozkładając się wygodniej na pościeli.

-Wiesz co jeszcze było ostre? –spytał blondyn-Ostatni solówka Jackiego, widziałeś jak sunął po gitarze? Odjazd! –krzyknął i zaczął dziwnie się wiercić.

-Horan co ty wyprawiasz? – spytałam wyrwana z kłótni.

-Udaję, że gram na gitarze. Nie widzisz? –po raz kolejny machał dłońmi we wszystkie strony.

-To wygląda jakbyś dochodził. –skwitowałam.

-Skąd wiesz  jak… -nie zdążył dokończyć, ale gniewnie spojrzał się w stronę swojego chłopaka –Matt! Ja się nie zwierzam wszystkim z naszych przygód łóżkowych! –wrzasnął pretensjonalnie, a mnie od razu zemdliło. Nie wyobrażam sobie dwóch posuwających się chłopaków. Ble, ble, ble, ble.

-Cicho! –uciszyłam ich gestem dłoni. –Masz mi odkupić puder. –zadecydowałam, ponownie spoglądając w stronę tej zołzy.

-Śnisz. –po raz kolejny zakpiła i wstając z  fotela, ruszyła w kierunku kuchni. –Loui skarbie, gdzie jesteś? –zaskrzeczała.

-Buehh. –udałam, że wymiotuję na dźwięk jej głosu. –Nienawidzę jej, nienawidzę  jej, nienawidzę  jej, nienawidzę  jej.  –powtarzałam jak mantrę i zirytowana udałam się do góry, żegnając się z chichotami chłopaków.

Szum wiatru okalał moje uszy, a trzydzieści sześć przecinek sześć stopni obok mnie, trzymało mnie w swoich ramionach. Przyznam, że od dawna nie czułam się tak dobrze. Naprawdę od dawna. Myślę, że decyzja o sprzeciwieniu się ojcu i wyjechaniu do Londynu była jedną z lepszych jakie w życiu podjęłam. Co prawda początkowo z oporami, ale jednak po długich próbach nauczyłam się żyć samodzielnie. Radzić sobie z różnymi problemami i przede wszystkim pomagać innym. Chłopacy też zadowoleni byli z tego, że ich jakoś pogodziłam. Fakt faktem, że zdarza im się jeszcze do tej pory o coś pokłócić, ale już nie tak ostro jak na początku. Jestem zajebista skwitowałam.

-Zamierzasz zostać z nami w stolicy czy wracasz do Stanów Zjednoczonych? –niski głos mojego chyba chłopaka, wyrwał mnie z przemyśleń.

-A dlaczego? –zapytałam, spoglądając w jego czekoladowe tęczówki.

-Chciałabym żebyś została. –zatwierdził, składając subtelny pocałunek na mojej skroni. Poderwałam się natychmiastowo, patrząc z góry na siedzącego na pisaku Zayna.

-Naprawdę? –spytałam niedowierzając, że był on w stanie to powiedzieć. Czyli jednak mu zależy?

-Naprawdę. Potrzebujemy cię, ja cię potrzebuję. –wstał, stając naprzeciw mnie i łapiąc mnie za dłonie.

-Jak  mam być szczera to to brzmi jak z jakiegoś taniego romansu dla zdesperowanych nastolatek. –zaśmiałam się głośno, obchodząc go, by po chwili wskoczyć mu na plecy. –Wio. –moją twarz ozdobił szeroki uśmiech, który wręcz emanował szczęściem. –W takim razie pojadę do Londynu po kilka ciuchów, a potem wrócę do was. –zadecydowałam, trzymając się mocno jego barków.

Jego zapach penetrował moje płuca, siejąc w nich spustoszenie. Woda kolońska i papierosy, mmm. Roztrzepałam mu jego i tak niechlujnie ułożone włosy i uśmiechnęłam się triumfalnie, gdy wzmocnij uścisk na moich udach. Oparłam głowę o jego kark i z uwagą przyglądałam się skrawkowi widocznego zza koszulki tatuażu, znajdującego się przy szyi.

-Mieszkam z tobą  już tak długo, a właściwie wciąż nie wiem jak to jest z waszym zespołem. –westchnęłam, rozkoszując się chwilą.

-Normalnie – Niall gitara, Louis teksty, Harry pokład, ja promo i Liam… no Liam po prostu jest. –podsumował wyliczanie.

*

-To była nagooooorsza podróż w moim życiu. –skwitowała brunetka, kiedy  już opadłyśmy zmęczone na sofę w jej salonie.

-Zostanę u ciebie trochę, a potem jadę do siebie. –powiedziałam, kopiąc nogą w walizkę.

-Padam-na-twarz. –dodała, akcentując każde słowo.

-Ja też, z tym że ja jeszcze będę musiała jechać do siebie przez pół miasta. –jęknęłam. Przymknęłam na chwilę oczy, podziwiając ciszę. Byłam pewna, że zaraz zasnęłabym, gdyby nie dzwonek, który rozbrzmiał echem po całym mieszkaniu.

-Ty otwierasz. –rzuciłyśmy równocześnie patrząc po sobie. Westchnęłam ciężko.

-Dobra, idziemy razem.

Z trudem podniosłyśmy się z kanapy  i ruszyłyśmy w kierunku drzwi frontowych, wlecząc się powoli. Brunetka sprawnie otworzyła drzwi. Tego kogo tam zastaliśmy nie spodziewałyśmy się za żadne skarby świata. Przed nami stała szczupła blondynka, krótko  obcięta, po czterdziestce. Otworzyłyśmy usta. Serce podeszło mi do gardła, a oddech niewyobrażalnie przyspieszył. Przełknęłam głośno ślinę, wciąż wpatrując się wyczekująco w kobietę.

-Mamo, jeśli chodzi o ten wyjazd to… -zaczęłam, jednak kobieta gestem ręki uciszyła mnie. Mam to po niej.

-Masz szczęście, bo tym razem przychodzę tu w interesach. Engs zdziwiona spojrzała na mnie, a później znów na swoją pracodawczynie.

#WITAMWITAMWITAMWITAM

przed Wami ostatnia część, mam nadzieję, że się spodobała :)

wiem, że miałam dodać wczoraj, ale mamę porwał wir świątecznych porządków i niestety zostałam do nich zaangażowane. Sad but true :( zdaję sobie sprawę, ze ostatnio rozdziały nie pojawiały się regularnie, ale jest to wina mojego zjebanego życia prywatnego, które wali się na głowę w najmniej odpowiednich momentach, haha :) postaram się, aby teraz dodać jak wcześniej czyli co weekend :)

to tu u góry (czyt. 16) brałam się za nią jakieś dwadzieścia razy (nie żartuję) każda wersja była inna, ale znając życie zdecydowałam się na jedną z tych gorszych ( JA I MOJE SZCZĘŚĆIE)

komentować będę zapewne w sobotę/niedzielę, bo póki co wciąż zapierdalam ze skurzawką po całym domu, więc nawet perfekcyjna pani domu i jej test białej rękawiczki nic nie znajdzie, FUCK YEAH

padła propozycja

żebym dodała jakąś notkę o sobie i nawet się o to kłóciłam ostatnio z jedna z czytelniczek,  już wyjaśniam, więc to nie jest tak, że nie chcę tego dodać czy cos, po prostu nie wiem co bym miała tam napisać, serio… więc może jak macie jakieś pytania, chcecie coś wiedzieć to napiszcie tu na dole, to mi będzie łatwiej :)